Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 2.3

'max!' even ben ik verstijft van angst. zijn ogen blijven gesloten en ik kijk in paniek rond. natuurlijk is iedereen binnen en mijn telefoon ligt ook binnen. ik wil Max niet alleen laten. niet weer. 'Bell?' hoor ik Brandon roepen. 'hier!' roep ik terug. 'daar ben je. ik heb je overal gezo- Bell! wat is er gebeurt!' hij zakt naast me neer. 'hij kwam uit het bos. hij viel gewoon neer' zeg ik in paniek. ik zeg niet dat ik hem ken. nog niet tenminste. Brandon houdt zijn vingers tegen Max' keel. 'hij leeft nog' ik haal opgelucht adem. 'blijf hier' zegt hij als hij rechtstaat. 'ik haal de anderen' voor hij weg kan lopen, grijp ik zijn pols. 'niet doen. ik ga hun schoolfeest niet verpesten. niet weer' Brandon zucht. 'we brengen hem naar het ziekenhuis en dan komen we terug, oke?' ik knik zachtjes. het idee dat ik Max alleen moet laten staat me niet aan, maar ik moet wel. We brengen Max naar de auto en rijden naar het ziekenhuis dat gelukkig niet ver weg is. onderweg bel ik Melissa om te zeggen dat we eraan komen. 

bij het ziekenhuis staat melissa ons op te wachten met een paar dokters en een bed. de dokters nemen Max van ons over en voeren hem meteen weg. 'wat gaat er met hem gebeuren?' vraag ik aan Melissa. 'ze kijken gewoon wat er mis met hem is. niets om je zorgen om te maken. het is goed dat jullie hem hier hebben gebracht. ga maar terug naar het feest. hij is in goede handen' ik knik en volg Brandon terug naar de auto. Brandon lijkt mijn neerslachtige stemming op te merken en neemt mijn hand. 'we komen morgen nog een keer langs oké?' ik knik en probeer hem een overtuigende glimlach te geven. 'en nu gaan we nog wat van ons schoolfeest genieten' zeg ik en hij lacht.

time skip: volgende ochtend

'dat ziet er lekker uit' hoor ik Stiles zeggen. ik kijk op en zie dat hij net de keuken binnen komt gewandeld. hij rekt zich uit en gaat voor zijn ontbijt zitten. 'ik was vroeger wakker, dus dan kon ik maar beter gewoon opstaan toch?' Stiles lacht. 'mij hoor je niet klagen' ik zie hoe hij zijn ontbijt in grote happen binnen duwt. 'varken' zeg ik. hij steekt zijn tong naar me uit voor hij weer een grote hap neemt. 'waar is pap?' vraagt hij. 'hij werd vroeg weggeroepen. iemand wordt vermist van het ziekenhuis' ik laat niet zien hoe een hand zich om mijn keel grijpt als ik het zeg. de kans dat het Max is, is best groot. 'wel, ik bel Scott en we gaan de politie een handje helpen' lacht Stiles, zich niet bewust zijnde van mijn ongemakkelijkheid. 'goed idee. ik bel Lydia' zeg ik en ik grijp mijn telefoon. 

Scott steekt zijn neus in de lucht als een hond en ik trek geamuseerd mijn wenkbrauw op. 'serieus' vraag ik. 'je bent een weerwolf. geen hond!' terwijl de anderen zich focussen op Scott speur ik het bospad af met mijn echte ogen. Ik wandel in de richting dat een groen spoor me aangeeft. Stilletjes, zodat de anderen me niet horen, sluip ik weg het bos in. Ik volg het spoor tot aan de verlaten schuur waar ik eerst ook heen vluchtte toen ik uit het ziekenhuis was weggerend. Ik lach in mezelf. Het zit vast in de familie. Ik stap de schuur binnen. 'Max?' fluister ik. Ik hoor geschuifel en stap nog wat verder het donker in. 'Max! Ik ben het' fluister ik nu iets luider. 'Bella' nog steeds geen reactie. Ik volg het groene spoor verder de schuur in tot achter een paar dozen. 'Max?' ik zie een ineengedoken figuur zitten in een hoekje. 'Max, kijk me aan!' beveel ik zachtjes terwijl ik door mijn knieën zak. Zijn hoofd gaat zachtjes omhoog. 'Dit is niet hoe ik me de hemel voorstelde' fluistert hij bang. Hemel? Wat? 'Max, waar heb je het over?' vraag ik indringend, maar vriendelijk. 'Ik ben dood! Ik wil niet gekweld worden door mijn kleine zus! Ga weg demon!' roept hij bang uit terwijl hij nog verder in zijn hoekje kruipt. Ik reik langzaam naar zijn hand. 'Max, kijk naar mij! Je bent niet dood. Ik ben echt hier' het is gedaan met mijn zelfbeheersing en ik sla mijn armen om me heen. Ik heb hem zo gemist! Ook al heb ik tijden geleden al om iedereen gerouwd, maar ze hebben me nooit verlaten. Tranen lopen nu over mijn wangen. 'Ik ben echt hier. Jij bent echt hier' langzaam voel ik Max ontspannen en zijn armen om me heen slaan. 'Bella, je bent het echt! Ik dacht dat ik je kwijt was' fluistert hij in mijn hals. 'Ik dacht dat ik jóu kwijt was!' ik druk me nog dichter tegen hem aan. 'Bell?' hoor ik opeens achter me. Het is Stiles. ik schiet recht en ga verdedigend voor Max staan. ik weet zelf ook niet waarom. 'zeg alsjeblieft dat er een logische verklaring is voor waarom je in een donkere, oude schuur knuffelt met een vreemde man die het ziekenhuis ontvluchtte' een glimlach vormt zich op mijn lippen als ik opzij stap om Max te onthullen. 'wel...', begin ik. 'dit is Max. of beter gezegd Maxwell Jacob Florian dio Angelo, mijn broer'