Just another slave|L.S

Hoofdstuk 29

POV: Louis
De volgende ochtend word ik al vroeg wakker in Harry's armen die hij blijkbaar gisteravond om me heen heeft geslagen. Ik kijk voorzichtig omhoog en zie hem nog slapen. Net als de rest. Soraya ligt ook in de grot en Niall ook. Alleen hij ligt op zijn zij met zijn rug naar me toe gedraaid. Al gauw heb ik door dat in slaap vallen geen optie meer is dus kruip ik maar de grot uit. Zodra ik buiten ben is mijn mond nogal droog. Ik heb sinds gisteren niks meer gedronken. Ik werp een angstige blik op het water. Ik wil het niet aanraken.. Wat er ook gebeurd. Al weet ik dat dat niet zal gebeuren als ik voorzichtig doe. Ik loop er zachtjes heen en buig me voorover. Ik drink het water zoals een echte kat dat ook zou doen. Dat is de enige manier om het niet aan te raken. Net als ik bijna klaar ben schiet opeens Liam vanuit het water omhoog. Ik blaas van schrik en spring een boom in. Liam grinnikt zacht. 'Louis ik ben het maar'. 'Je moet me niet zo laten schrikken Liam' zeg ik. 'Sorry ik kon het niet laten'. Ik grom even naar hem en laat me weer vallen op de grond. Ik hef mijn hoofd op en Liams ogen worden groot van schrik. 'Wat is er?'. 'Louis je ogen..' Zegt hij alleen maar. Ik snap hem niet dus kijk omlaag in het water om mijn spiegelbeeld te bekijken. Mijn mond valt open. Mijn ogen zijn geel met een zwart streepje in het midden.. Daarnaast zijn mijn oren groter geworden en heb ik plots snorharen. Ik blijf mezelf verward aanstaren. Dit ben ik niet. Dit kan ik niet zijn. Zeg alsjeblieft dat dit een nachtmerrie is. Ik geef een harde schreeuw en zak op de grond. Mijn knieën opgetrokken en mijn hoofd erop rustend.

Dan hoor ik stemmen vanuit de grot komen. 'Louis? Was jij dat net die zo schreeuwde?' Hoor ik de stem van Harry zeggen. Ik doe mijn hoofd omhoog en kijk ze aan. Harry's mond valt open net als de mijne net. Soraya doet een stap naar achter en Niall gaat zo snel een boom in dat ik hem niet kan zien. Dan sla ik mijn handen voor mijn gezicht en voel in de eerste tranen opkomen. Harry komt naast me zitten en trekt me tegen zich aan. 'Alles komt wel goed Lou'. Ik schud driftig mijn hoofd. 'Nee Harry dat komt het niet.. Ik ben lelijk.. Een monster'. Hij houd mijn hoofd in zijn handen en veegt mijn tranen weg met zijn duimen. 'Het maakt niet uit, voor mij blijf je de allermooiste van de hele wereld' zegt hij. Ik geef hem een zwak glimlachje. 'Dankje Hazz'. Hij drukt een klein kusje op mijn mond.

Net op dat moment valt er een bananenschil op mijn hoofd. Net als gisteren. 'Niall wat had ik nou gezegd over die schillen?' Roep ik naar boven. Hij kijkt schuldig over een tak naar beneden. 'Sorry Lou'. Op dat moment adem ik doel in van schrik waardoor hij mij vragend aankijkt. 'Niall.. Kijk jij ook maar even naar jezelf in het water' zeg ik voorzichtig. Hij begrijpt het meteen en zwiert soepel op de grond. Hij kijkt ook in het water en aan zijn gezichtsuitdrukking te zien is hij er niet blij mee. Zijn oren zijn oog groter geworden en zijn ondergezicht is al verandert in aap. Zijn onderlip trilt even maar dan schiet hij weer de boom in. 'Niall?'. 'Laat me maar even' zegt hij met een hese stem. Ik bijt pijnlijk op mijn lip. Arme Niall. Harry slaat een arm om me heen en geeft me een kus aan de zijkant van mijn hoofd. 'Het DNA verspreid zich sneller dan ik dacht, we moeten opschieten met de ingrediënten vinden' zegt hij. 'Wat is de volgende locatie dan?' Vraagt Liam nu vanuit het water. 'We moeten naar de allerhoogste boom van de jungle. Aan de top groeit de bloem van puur geluk. Die hebben we nodig'. Harry wend zich nu tot Soraya. 'Weet jij waar dat is?'. Soraya komt nu weer dichter bij ons staan. Ze knikt. 'Ja dat weet ik, het is niet zonder van hier en maar 1 dag lopen' zegt ze. 'Dan moeten we maar gaan' zeg ik. Ik zet een stap voor voren als ik plots een laag en diep grommend geluid vanuit de struiken hoor komen waardoor ik stokstijf stil blijf staan. Iedereen is stil en luistert ernaar. Soraya haar ogen worden groot en haar huid spierwit. Verder staat ze te trillen op haar benen. 'Wat is dat Soraya?' Vraag ik op langzame toon. Ze schud haar hoofd. 'We hebben gezelschap.. En hij is niet vrolijk' zegt ze zacht. Zo zacht dag het bijna onhoorbaar is. Ik denk dat ik al weet over wie ze het heeft.. We zijn immers in zijn gebied.. Het gebied van hetzelfde wezen wat haar ouders heeft omgebracht.
-----------------------------------------------------
LoveYouu❤️❤️