Just another slave|L.S

Hoofdstuk 33

POV: Louis
Ik weet niet of het aan mij ligt maar sinds de storm van gisteravond doet Harry anders. Zo loopt hij naast me alsof hij kogels voor me wilt tegenhouden en verliest hij me geen moment uit het oog. Zijn hand vormt een stevige greep om de mijne terwijl we doorlopen naar de volgende locatie. Daar zou een gouden appel moeten liggen in een holletje diep ik de grond. Als dat sap van appel eruit geperst word doen we het in het flesje bij de rest. Daarna moeten we nog een vierde ding hebben maar ik heb geen idee wat dat zou moeten zijn. Dat stond immers niet in het boek.

Mijn gedachten worden onderbroken door de stem van Soraya. 'Jongens laten we even pauze houden'. Niall slingert gelijk op de grond en rent naar Liam toe. Zijn handen zijn inmiddels ook verandert en zijn ogen ook. Bij mij merk ik nog niet zoveel maar dat komt later nog. Helaas. Harry en ik nemen plaats naast Soraya. Ze ziet er niet beter uit sinds we die aanval van dat beest hebben gehad. Ze ziet aldoor krijtwit en haar lange zwarte haar hangt slap en futloos langs haat gezicht. Verder zijn haar donkere ogen levensgroot en schieten naar elk geluid wat ze hoort. Haar spieren zijn verstrakt en ze staart levenloos voor zich uit. Ik wend me even tot Harry. 'Hazz waarom ga jij niet wat eten zoeken?'. 'Is goed maar dan ga jij mee'. Ik schud mijn hoofd. 'Nee Harry ik blijf even zitten hier'. Harry trekt me zonder iets te zeggen omhoog en wil me meesleuren. Ik zucht en trek me weer los. 'Wat heb jij toch? Ik hoef toch niet allee te doen wat jij ook doet?'. Harry doet zijn mond open om terug te reageren maar hij bedenkt zich nog net op het laatste moment. 'Goed dan, maar dan wel dicht bij Soraya blijven, zij kan je beschermen als er iets gebeurd' zegt hij na een tijdje snel en verdwijnt dan de bosjes in.

Ik zucht diep. Ik snap niks van hem. Laatst zei hij nog dat hij me had onderschat en ik goed voor mezelf kon zorgen en nu kan hij niet eens tien minuten weg gaan zonder me alleen te laten. Ik been snel naar Soraya toe en neem weer plaats naast haar. 'Hé, gaat het een beetje met je?' Vraag ik. Ze kijkt me van opzij aan en knikt. 'Soraya lieg niet, ik zie toch dat je al dagen jezelf niet bent'. Ze trekt haar knieën op en laat haar hoofd erop rusten. 'Nou.. Misschien is er wel wat ja' zegt ze zacht. 'Wil je het vertellen?'. Ze wacht even maar knikt uiteindelijk.

'Ik ben bang Louis, bang om naar de bewoonde wereld te gaan.. Wat als mijn broer helemaal niet word gevonden of dat hij me helemaal niet wil leren kennen? Wat als hij al dood is of.. Of dat ik weer weg ren voor al het onbekende?'. Ik leg mijn hand op haar schouder. 'Zover zal het heus niet komen Soraya. We vinden hem heus wel'. 'Ik hoop het anders heb ik helemaal geen familie meer'. 'Die heb je wel Soraya, dat zijn wij nu toch?' Zeg ik. Ze glimlacht naar me en trekt me in een knuffel. 'Je bent lief Louis. 'Dankje Soraya, jij ook'. Als ik voetstappen hoor zie ik Harry weer naar ons toelopen met wat fruit in zijn armen. Ik laat Soraya los en roep Niall dat we eten hebben.

Hij komt direct aangesneld en pakt bijna de hele voorraad weg. 'Niall doe eens niet zo gulzig man'. Hij krabt achter zijn oor en sprint dan met een hoge snelheid een boom in. Ik zucht diep en leun even tegen Harry aan. 'Ik ga even wat drinken bij het water' zegt Soraya die opstaat en van ons weg loopt. 'Je hebt met haat gepraat hé' zegt Harry. Ik knik. 'Ze had het nodig Harry echt waar'. 'Wilde je daarom dat ik even weg ging?'. Ik knik alweer. 'Dan snap ik het maar je moet begrijpen dat ik je niet graag alleen laat omdat ik je wil beschermen'. 'Waarom dan? Voorheen redde ik het toch prima?'. Net als Harry iets wil terug zeggen voel ik opeens overal pijn. Alsof het bloed in mijn aderen stolt en mijn hoofd in brand staat. Ik geef een harde schreeuw en val op de grond waarna ik met mijn handen naar mijn hoofd grijp. 'Louis?! Louis hoor je me?!' Hoor ik de vage stem van Harry galmen. Ik wil wat zeggen maar geef ik plaats daarvan een extra gil. Mijn lichaam kronkelt aan alle kanten en ik kan er niks aan doen. Mijn spieren verstrakken en verslappen vanzelf. Verder voelt het alsof mijn lichaam te klein voor mijn huid is geworden aangezien alles brand en schrijnt. 'Doe dan iets!' Hoor ik nu de stem van Niall zeggen. 'Ik weet niet wat hij heeft!' Schreeuwt Harry terug. De pijn is echt ondraaglijk. De tranen stromen uit mijn ogen en alles voelt verhit en doorbloed aan. Maar opeens.. Na een tijdje wachten stopt het. Ik voel hoe het branderige gevoel weg trekt en ik met de seconde weer helderder hoor.

Zodra ik rechtop ga zitten staan Niall, Harry en Soraya om me heen. 'Wat.. Wat was dat?' Vraag ik met een hese stem van het schreeuwen. Niall zegt niets maar wijst enkel met grote ogen naar het water zonder zijn blik op mij los te laten. Ik loop erheen en schrik als ik in het water kijk. Mijn handen zijn verandert in pootjes en ik heb overal haar op mijn armen en gezicht.. En mijn gele ogen zijn helderder dan ooit..
---------------------------------------------------
LoveYouu❤️❤️