Just another slave|L.S

Hoofdstuk 43

POV: Louis
We reden al gauw weer in de bekende stad London. De stad waar ik geboren ben. De stad die ik door en door ken maar tegelijkertijd ook de stad waar ik mijn moeder voor het laatst gezien heb. Toen ze me haar ketting gaf op die ene kwade dag. Zayn stopt de auto vlak bij de armenwijk en we stormen de auto uit. 'Niall en Liam gaan naar rechts, Soraya en Zayn naar links en Louis en ik gaan rechtdoor, we bellen elkaar als we Louis' moeder gevonden hebben' zegt Harry. Iedereen stemt toe en ik pak Harry's hand en we volgen de weg dat voor ons ligt. Onderweg zie ik verschrikkelijke dingen. Natuurlijk ken ik deze wijk. Dit is de wijk waar ik opgegroeid ben maar het ziet er slechter uit dan ooit. De mensen zijn graatmager en zitten verslagen in een hoekje. Hun kleren hangen als vodden om hun lichaam heen. Moeders die hun kinderen stevig tegen zich aangedrukt houden in de hoop om ze te warmen. Ik zie hoe er nergens eten te vinden is in de gehele omgeving. Ik zie de angst in de ogen van mensen. Dezelfde ogen waar velen roekeloze tranen uit stromen. Ik zie hoe er veel kinderen gewond zijn met allemaal vuil op hun gezichtjes. Om dat te zien.. dat scheurt je van binnen helemaal uit elkaar. Vooral omdat je niks voor die mensen kan dien. Hoe graag je ook zou willen.

Ondertussen zien we veel bedelaars die we helaas moeten afwijzen. Ik heb wel geld maar dat ligt nog in de auto. Dat kan ik ze nu niet geven. We lopen een aantal rondjes maar we zien haar maar niet. Onze telefoons zijn ook nog niet gegaan. Wat betekend dat niemand haar nog heeft gevonden. Harry ziet mijn paniek en trekt me in een knuffel. 'We vinden haar wel Lou.. echt waar'. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten als ik plots achter hem in een klein hoekje twee hele bekende ogen zie. Ik trek me los van Harry en ren ernaar toe. Hoe dichterbij ik kom, hoe zekerder ik weet dat deze vrouw wel degelijk mijn moeder is. 'Mam?'. Ze kijkt mij met waterige ogen aan. Ze ziet er hetzelfde uit als de rest hier. Alleen nu raakt het mij en word het gat in mijn borst pas echt groot. 'Louis?' vraagt ze schor. Ik knik en pak haar hand. 'Dit is een mooie droom.. snel verder slapen' mompelt ze terwijl ze haar ogen dicht wil doen. Ik schud haar even zachtjes door elkaar heen. 'Nee mam het is geen droom, ik ben het echt'. Ze opent haar ogen weer en legt haar hand op mijn wang. Ze laat haar trillende vingertoppen dan weer zakken. 'Louis.. mijn mooie Louis.. je bent terug' zegt ze zacht. Dan sla ik mijn armen om haar heen en zij volgt mijn voorbeeld. Nu pas voel ik hoe mijn ogen nat zijn. Blijkbaar stroomden er net enkele verdwaalde tranen over mijn wangen heen. Vast van emotie. 'Ik dacht dat ik je nooit meer zal zien' fluistert ze. 'Dat dacht ik ook mam maar ik ben er nu en alles komt goed'. Ze laat me los en geeft me een kus op mijn wang.

'En wie is dat?' vraagt ze terwijl ze haar Harry wijst. 'Dat is Harry mam.. mijn vriendje'. Bij die woorden verschijnt er een glimlach op zowel haar gezicht als op die van Harry. 'Ik leg het later allemaal wel uit mam maar nu moet je naar het ziekenhuis met je' zeg ik. Ze schud haar hoofd. 'Nee Louis daar hebben we geen geld voor'. 'Nu wel mama'. Ze doet haar mond open om wat te zeggen als ze plots naar haar hoofd grijpt. 'Ik word nogal duizelig'. Dat is het laatste wat ze zegt voordat ze flauw valt. Ik til haar in een snelle beweging op. Ze was net als ik altijd al klein en dun maar nu ze zo graatmager is lijkt ze wel een veertje. 'Ik heb de anderen al gebeld toen jij met je moeder is gesprek was, ze zijn al bij de auto om ons op te wachten' zegt Harry. 'Dankje Hazz'. We rennen naar de auto en ik leg mijn moeder achterin waarna ik en Harry naast haar gaan zitten. Soraya neemt plaats naast Zayn voorin en Niall en Liam zitten even in de achterbak. 'Naar het ziekenhuis Zayn! Zo snel mogelijk' zeg ik. Hij knikt naar me via de achteruitkijkspiegel en rijd in volle snelheid weg. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis word mijn moeder gelijk op een bed meegenomen. 'U kunt wachten in de wachtkamer, we laten zo snel mogelijk wat horen' word ons door een vriendelijke verpleegster verteld. We nemen gelijk plaats op de plastic stoelen. Ik pak Harry's hand en laat mijn hoofd op zijn schouder rusten. Als alles maar goed met haar komt. Er is nog zoveel wat ik haar wil vertellen. Zowel goeds als slecht.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
LoveYouu Xxx