Just another slave|L.S

Hoofdstuk 1

POV: Louis
'Waar gaan we nou heen mam?' vraag ik als ze me door de straten van London door sleurt. 'Dat zeg ik wel als we er zijn' zegt ze. Ik heb geen idee waarom ze zo raar doet. Vanochtend begon het al. Normaal zou ik direct na het ontbijt de straat opgaan om geld voor ons te verdienen. Hoewel ik het geen echt ontbijt kan noemen dan. Een klein sneetje brood en wat water. Meestal gaf ik de helft van het mijne dan ook aan mijn moeder. Ze is graatmager en ze heeft het harder nodig dan ik. Misschien gaan we nu wel naar een plek waar er meer toeristen zijn dus meer geld af te troggelen? Wie zal het zeggen

Meestal zong ik op straat bij veel openbare plekken voor geld. Meestal verdien ik daar wel aardig wat mee. Er was laatst zelfs een man die wel 5 pond gaf. Hij zag er dan ook rijk uit. Na nog een tijdje lopen stopt mijn moeder voor een groot gebouw en draait ze zich om naar mij. Haar ogen staan vol tranen en haar handen trillen. Verder is ze lijkbleek en kijkt ze naar me met een blik die ik niet ken. 'Mam waar zijn we?' vraag ik voorzichtig. 'Louis hierin dit gebouw worden mensen geveild om voor iemand anders te gaan werken' zegt ze zacht. 'Een veiling dus.. maar wat doen wij dan hier?'.
Ze legt haar hand op mijn wang. 'Omdat jij hier zo naar binnen gaat' zegt ze. Na die zin begint het kwartje te vallen. Mijn ogen sperren zich wagenwijd open. 'Maar.. waarom?'. 'Omdat het niet langer zo gaat Louis, je word met de dag magerder en het geld verdienen gaat steeds minder, je verdient beter'. 'Ik red me wel mam echt, ben je echt van plan om me te verkopen aan een veiling?' vraag ik. 'Zo moet je het niet zien, ik wil gewoon dat je ergens terecht komt waar je het beter hebt' zegt ze. 'Ik heb het goed zolang ik maar bij jou ben, je bent mijn moeder, als je dit doet zie ik je nooit meer' zeg ik. Op dat moment kan ze haar tranen niet meer bedwingen en stromen ze over haar wangen. Ze zucht diep en haalt een kettinkje tevoorschijn die ze altijd om haar hals heeft hangen. Het is een hartje met een foto van ons tweeën erin. Toen ik nog heel klein was. 'Zo zal ik altijd bij je zijn en vergeet je me niet' zegt ze. 'Mam alsjeblieft, er is vast een andere oplossing' zeg ik wanhopig. Ze schud haar hoofd. 'Het is beter zo jongen, later zal je me dankbaar zijn' zegt ze waarna ze me in een knuffel trekt. We blijven heel lang zo staan totdat ik zie dat er twee grote mannen in pak naar ons toe komen lopen.

'Bent u Johanna Tomlinson?' vragen ze mijn moeder. Ze knikt. 'En deze jongen is uw zoon?'. Ze knikt opnieuw. Op dat moment gaat het heel snel. 1 van hen grijpt me stevig vast en de ander geeft mijn moeder een handje vol geld wat ze zorgvuldig weg stopt. 'Vaarwel Louis' zegt ze. Ze geeft me nog een zoen op mijn wang en loopt daarna met hoge snelheid weg. 'Mam!! Kom terug!!' roep ik nog maar hoe harder ik schreeuw hoe sneller zij gaat lopen totdat ze uiteindelijk de hoek om rent. 'Ze hoort je niet meer, geef het maar op' zegt 1 van de mannen geïrriteerd waarna ze me meesleuren naar binnen. Ze duwen me eenmaal daar een kamer in met allemaal anderen jongens. 'Blijf hier totdat jullie gehaald worden' zijn hun woorden voordat ze de deur dichtdoen. Niemand zegt een woord. De stilte is oneindig. Velen staren naar de grond maar ik pak mijn moeders kettinkje dat ik nog steeds in mijn vuist geklemd heb. Ik doe het om en verschuil het onder mijn shirt. Niemand hoeft het te zien en mijn aanstaande koper zeker niet. Als die er al is.

Uiteindelijk worden we inderdaad gehaald en naar een hele grote ruimte gebracht. We worden in een lange rij opgesteld. De deuren staan open voor de kopers dus we kunnen zo vluchten maar er staan overal bewakers. Je word zo weer op je plek geplaatst. Er lopen een paar mensen langs en elke keer hoop ik vurig dat ze mij overslaan wat gelukkig ook gebeurd. Soms word je aan je haren omhoog getrokken zodat ze je gezicht kunnen zien. Want net als daarstraks staart iedereen naar de grond. Na een tijdje loopt er een jongen naar binnen met bruine puntschoenen. Ik noem het een jongen want hij ziet er nog erg jong uit. Hij loopt het rijtje af en kijkt iedereen even aan. Als hij bij mij staat blijft bij echter staan. Mijn hart bonkt in mijn keel. Dit is niet goed. Dit kan niet goed zijn.

Hij pakt mijn kin vast en dwingt mij om omhoog te kijken. Ik kijk zo in zijn groene ogen die me ernstig aanstaren. Ze maken me bang. Ze laten de rillingen over mijn rug lopen. Al helemaal als zijn handen zich op mijn schouders leggen. 'Hoe heet je?' vraagt hij. Ik antwoord niet. In plaats daarvan kijk ik weer naar de grond. Na een tijdje voel ik zijn handen een stevigere grip om mijn schouders vormen. 'Hoe heet je?' zegt hij nog eens alleen dit keer bozer.  Mijn ogen die inmiddels vol tranen staan kijken nu vrijwillig in de zijne. 'L-Louis T-tomlinson' stotter ik zacht. 'Ben je bang Louis?'. Ik schud driftig mijn hoofd al weet hij vast dat ik lieg. Hij buigt zich grijnzend naar voren zodat ik zijn warme adem in mijn nek voel. 'Dan zorg ik wel dat je dat word' fluistert hij.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Chapter 1!! Xx