'I'm Fine'

03

'Ze zijn er' zegt Yassine.

Ik zet me haar in een staartje.

'Oke leggoo.' Yassine loopt alast naar beneden.

Ik zucht en loop de deur uit. Wie te fack komt er nou 7 uur 'ochtends.

Ik loop de trap naar beneden. Ik luister waar de stemmen vandaan komen. Het komt vanuit de woonkamer.

Met trillende benen loop ik naar de woonkamer.

Ik loop als eerst naar de ouders en groet ze netjes.

'Salaam alaykoum.'
'Wa alaykoum salam prachtmeid' zegt de moeder.

Ik glimlach. Ik loop naar Issam toe.
Hij heeft bruine hazelnoten ogen. Hij is een beetje gespierd. Kaaklijn heeft ie wel. Hij is niet echt lelijk.

Ik wil hem een hand geven maaar hij skipt m'n hand en komt dichterbij.

Hij drukt een kus op me wang. 'Salaam alaykoum zine.'

Ik doe een beetje terughoudend. 'Wa alaykoum salam' zeg ik zacht.

Me vader gunt me geen een blik. Ik druk een kus op de wang van me moeder.

'Zullen we aan tafel gaan zitten.'

We lopen met z'n alle naar de tafel.

Ik ga zitten naast Yassine. Tegenover me gaat Issam zitten.

Onze eten word bediend.

'Hoe gaat het op school.' vraagt de moeder van Issam.

'Alhamdulliah.'

'Soufouan wanneer ga jij trouwen.'

'Weet ik echt niet.'
Ik kijk Soufouan lang aan.

'Is er wat' zegt hij geïrriteerd.

'Nee alleen dat je Semra ja' zeg ik lachend.

'Hou je bek man dat jij me zusjje niet bent want je bent de dochter niet van papa' lacht hij.

Me lach verdwijnt meteen van me gezicht.

Ik pak me brood en gooi die naaar Soufouan zijn hoofd.

'Dat komt goed uit want jij bent mijn
n broer ook niet meer. Jullie zijn echt een k*t famillie.'

Ik loop naar de gang toe. Ik trek mee schoenen aan en verlaat het huis.

Ik stap me auto in en rijd weg. Ik weet niet waar naar toe.

Ik stop bij een afgelegen plek. Een appelboom met een bankje en voor mij een kleine rivier.

Ik ga zitten op het bankje. Het is hier zo stil en mooi, het enige wat je hoort is de vogels fluiten.
De wind voelt ook zo lekker. Was het leven maar zo gemakklijk stil en mooi.

Ik hoor iemand achter me hoesten. Ik draai me gelijk om.

Ik zie een jongen staan. Hij heeft een capuchon op z'n hoofd dus ik kan zijn gezicht niet zien.

Hij is rond de 1,80 m.

'Mag ik zitten.' zegt hij met een schorre stem. 'Prima.'

Hij gaat rustig naast me zitten. Ik veeg snel me tranen weg die ondertussen waren gevallen.

'Zo waarom zit zo'n knappe dame te huilen.'

Ik lach. 'Ik huil niet.' zeg ik snel. 'Je moet echt drama lessen nemen.'

Ik rol met me ogen. 'Nee maar serieus waarom huil je?'

'Het leven is soms ingewikkeld.'

'Kom ik maak je leven wat makkelijker.'