Verliefd? Nee. Of toch? [VOLTOOID]

30: Lucas

Ik zit hier met Liv in een parkje, bij een vijver.
"Ik vertrouw Kim niet helemaal. Het enige meisje die ik ooit heb vertrouwd ben jij. Ik vertrouw je na al die jaren nog. Dat komt omdat jij mij altijd accepteerde zoals ik ben, jij hebt mij nooit anders gezien." Zei ik.

"Klopt, ik ken jou al vanaf groep 3, en we waren altijd vrienden. We zijn alleen niet meer zo close." Zegt Liv en kijkt naar beneden.
"Klopt. Maar je geeft nog altijd om mij.
Jij hebt mijn wond verzorgt. Zie. Het ziet er al beter uit. Jij was het bezorgdste van ons allemaal." Zeg ik.

Liv zit op het bankje. Ik sta op en ga op haar schoot zitten.
"Liv, jij bent en blijft mijn nummer 1, ik vertrouw bijna niemand. Niemand. Alleen jou. Ik vertel jou alles. Alles wat mij dwars zit.
Ik laat je niet nog eens gaan. Weet je wel hoeveel je voor mij betekend?" Vraag ik serieus aan Liv.
"Nee. We zijn zo close. Elke dag bij elkaar, altijd alles tegen elkaar zeggen, elkaar steunen en helpen in moeilijke tijden, en ik verliet je. Ik had ook bij Julian kunnen blijven, maar dat wouden mijn ouders niet. Ik heb fucking 2 jaar niemand gehad die zo tof was als jij. Niemand kan jou vervangen." Zegt Liv en begint te huilen.

Ik ga van Liv haar schoot af, en ga op de knieën voor haar zitten.
"Lieve Liv. Wij bouwen onze band zo weer op. Zullen we maar mijn kamer toe? Thuis?" Vraag ik.
Liv knikt. "Ik moet het Julian wel melden, ik app hem wel even." Zegt ze.

Liv en ik lopen naar mijn huis.
Lisa en mama zijn weg. Hoe kan het ook anders.
We gaan naar boven, mijn kamer.
"Weet je nog dat we hier zaten in groep 6?" Vraag ik.

"Ja, we hadden het over die ene leerkracht die er niet uit zag." Zei Liv. Ik lachte,
"En in groep 7, we hadden het over kinderen waar we verliefd op waren, jij maakte een tekening voor mij." Zei Liv.
"Klopt. Heb je die nog?" Vroeg ik, daar was ik benieuwd naar.

Liv grabbelde in haar rugtas, ze haalde haar portemonnee eruit.
"Ik had hem net voor ik wegging weer gevonden, ik stopte hem in mijn portemonnee zodat ik nog altijd iets van jou bij mij had." Zei ze, ze haalde een opgevouwen papiertje er uit.

Liv gaf het aan mij, ik vouwde het open.
"O, my, god. Ik had nooit gedacht dat je hem nog had." Zei ik.

Het was een tekening, er stonden hartjes, en onze namen erop. Ook had ik de tekst, "ik zal altijd van je blijven houden, tot de dood." Stond er bij.

Het maakte mij emotioneel, ik viel op bed en drukte mijn hoofd in het kussen.
Liv had het door, ze ging naast me zitten.

"Ik blijf bij je. Ik hou van je. Ik heb nooit met iemand die band gehad die ik met jou heb. Jij bent speciaal, en helemaal voor mij." Zei Liv.