Verliefd? Nee. Of toch? [VOLTOOID]

44: Julian

Ik zat lekker Netflix met Stefan en Nina te kijken, word ik door een onbekend nummer gebeld.

Y= Yannick/onbekend nummer
J= Julian

Y: hallo met Yannick. Ik en Lucas zijn in het ziekenhuis, Liv heeft haar polsen door gesneden
J: WAT?!
Y: Ja goed gehoord. Ik weet niet of ze het overleefd.
J: Hoelang heeft ze dit al?
Y: Geen idee. Sinds haar vader er niet meer is heeft ze meer paniekaanvallen.
J: oh oké, ik kom morgen wel even langs.
Y: Is goed. Tot morgen.
J: tot morgen.

En ik drukte uit.
"GODVER!" Vloekte ik.
Stefan en Nina kijken me raar aan.
"Liv probeerde zelfmoord te plegen." Zeg ik.
"Ahw is ze nu in het ziekenhuis?" Vraagt Stefan.
Ik knik.
"Laten we gaan slapen. Het is ondertussen al 12 uur s'nachts." Zegt Nina.
Ik en Stefan knikken.

We lopen naar boven en trekken onze pyjama's aan en vallen meteen in slaap.

*volgende ochtend*

Nina maakt me wakker, zoals elke ochtend.
Stefan en Nina zijn altijd op tijd wakker.
Ik kan dat echt niet.
"We gaan vanmiddag naar je zusje toe." Zegt Nina en gaat bij mij zitten.
"Dank je. Mis je Liv?" Vraag ik.
"Beetje." Zegt ze.
"Als ze het niet overleeft, ben ik ook wanhopig." Zeg ik.
"Ik ook hoor. We gaan er vanuit dat ze beter word." Zegt Nina.

"Tuurlijk." Zeg ik en loop naar beneden, ondertussen heb ik mij al aangekleed.
Stefan zit aan tafel.
Ik loop zonder iets te zeggen door naar de keuken.
Ik pak brood uit de vriezer en de ham.
"Zeggen we geen goedemorgen of hoi meer tegenwoordig?" Hoor ik Stefan zeggen.
"Ik niet."
"Waarom niet?"
"Omdat mijn zusje bijna dood is." Zeg ik boos.

Stefan knuffelt me vanachter.
Dat voelt fijn.
Ik mis dit.
"Kom we gaan naar de tafel." Zeg ik.

Het is nu 11:30 uur.
Ik kan nooit normale tijd wakker worden.
"Wanneer gaan we? Rij jij Steef?" Vraagt Nina.
"Is goed. We gaan met een kwartier." Zegt Stefan.
"Is goed. Ben zo terug." Zegt Nina en eens naar boven.

"Vertel eens." Zegt Stefan uit het niks.
"Ik heb niks te vertellen." Zeg ik.
"Jawel. Je durft alleen niet." Zegt hij.
"Nee. Ik heb niks te zeggen." Zeg ik nogmaals.
"Dan niet." Zegt Stefan nukkig.

Ik stroop mijn mouwen op, oude littekens, ik kijk er naar...ze zijn het verhaal dat ik nog leef.
Littekens zijn lelijk, maar ze vertellen een verhaal...en mijn verhaal is dat Liv vertrok, ik was kapot.

Stefan ziet de littekens ook, hij kijkt geschokt.
"Don't worry's, ze zijn oud..." Zeg ik.
Stefan komt naast me zitten, "je bent depressief he?" Vraagt hij
Ik knikt licht,
"jah, maar niemand weet het, ik heb nooit erover gesproken, je merkt niet dat ik het ben." Zeg ik.