Verliefd? Nee. Of toch? [VOLTOOID]

14: Stefan.

"Julian, wil je een stuk van mijn verleden horen?" Vraag ik onverwacht.
"Als je wilt vertellen is het goed." Is zijn antwoord. Eindelijk iemand waarmee ik kan praten.

"Ik was ongeveer 12 of 13 jaar toen ik besefte dat ik bi-seksueel was. Ik vertelde het niemand. Tot ik op de middelbare school kwam. Toen werd ik zowel verliefd op meisjes als op jongens. Nina was toen nog maar 11, ze was te jong om te beseffen wat er in me om ging.

Ik heb er anderhalf jaar er mee gezeten. Ik heb een paar stiekeme relaties gehad, met jongens. Meisjes kwamen altijd thuis.
Ik kwam op mijn 16e jaar uit de kast voor Nina. En niet veel later. Ik denk zo'n 3/4 maanden vertelde ik het mijn ouders.

Ik werd geslagen door mijn vader. En ook op school wisten kinderen het in eens. Ik was onderweg maar school, ik werd uitgescholden, ik ging niet graag maar school. Ik was op een dag onderweg naar een goede vriend van mij." Ik stopte. Er ontsnapte een traan.

Julian kwam bij mij, hij veegde over mijn wang.
"Je bent echt mooi. Je bent prima. Die sukkels hier, die zijn echt laag. Liefde kies je niet. Het overkomt je. Ik heb nu een leuke homo als vriend. En als het ooit iets word tussen wordt is het leuk. Maar we blijven altijd vrienden." Zegt Julian. "Wil je nog verder vertellen?"
Ik knik en veeg mijn tranen weg.

"Ik zou dus naar een vriend toe. Ik moest door een bos. Anders zou ik een omweg maken. Ik was bijna uit het bos, ik werd van mijn fiets afgetrokken en ik zag paar jongens van mijn school.
Ik werd eerst met woorden gekleineerd.
Ze zeiden dat ik zelfmoord moest plegen, dat ik hier niet thuis hoorde en dat soort dingen.
Ze trokken een mes. Eerst sloegen ze me en toen ik heen weerbaarheid meer had staken ze me in mijn buik.
Na dat ze dat hebben gedaan. Gingen ze weg.
Ik had nog wel kracht om mijn telefoon te pakken en die vriend en de politie te bellen.

Die vriend kwam er binnen 5 minuten aan met verband en dat soort dingen.
En de ambulance kwam na 10 minuten. Die vriend had een deken meegenomen en die om mijn buik heen gewikkeld. Toen de ambulance kwam hebben ze me naar de spoedpost gebracht. Ik ben geopereerd en mijn overlevingskans kans was 40%. Omdat de kans zat dat ze door alle organen heen hadden gesneden groot was. Maar gelukkig was dat niet zo. Ook mijn longen waren oké. Vandaar het litteken." Zei ik.

Julian knuffelde me. Ik ging liggen. Julian kwam boven op mijn buik zitten.

"Mijn vader heeft mij nooit geaccepteerd zoals ik ben. Hij sloeg me meerdere malen op mijn wang." Zei ik ook nog.

"Stefan, hoe denk jij over jezelf?" Vroeg Julian.

"Ik vind mezelf laf, lelijk en stom. Door al dat gepest enzo. Heb ik een negatief zelfbeeld gekregen." Zei ik.

"Dat is volledig onterecht. Als je in mijn buurt woont zal je zien dat het ook anders kan. En op onze school. Loopt alles door elkaar. Ze accepteren iedereen." Zegt Julian en geeft mij een knuffel.

Het is nu zondag. Julian heeft zijn vader gebeld en gevraagd of ik mee mocht naar Italië.
Het mocht. Dus morgen vertrekken we met z'n 4'ren naar Italië.