Karanlık, sonu gelmeyen bir tünelde çıplak ayaklarımla yürüyorum,
hapsolmuşum.
Nefeslerim düzensiz, bazen ise kesik kesik
Kalp atışlarımın yavaşladığını hissedebiliyorum.
Göğüs kafesime saplanan ağrılar iki büklüm olmama sebebiyet veriyor.
İki elim boğazımı kavrıyor sıkıca, daha fazla oksijen için.
Direniyorum.
Belki de,
direnemiyorum.
Titrek bacaklarımla yere çöküyorum.
Tünelde yankılanıyor. Çığlıklar.
Tırnaklarım boğazıma kandan izlerini bırakıyorlar.
Ölümün soğuk nefesi saçlarımın arasında geziniyor ve fısıltısı kulaklarımda uğulduyor.
Ellerim kucağıma düşüyor, sırt üstü yere bırakıyorum kendimi.
Ve göz kapaklarım, bir perde misali gözlerime iniyor.
Ben, teslim oluyorum.
Ona.
Karanlığa.
Sırlara.
Sırlar, anne,
canımı yakıyorlar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ATEŞ ÇEMBERİ I & II
Teen Fiction"Her ne yapacaksan ateşten bir çemberin ortasına düşebilirsin, biliyorsun değil mi? Uygar, seni oraya itebilir." Anlayışla gülümsedim bu defa."Biliyorum, itebilir," dedim ve ekledim: "İttikten sonra arkasına bakmadan gidebileceğini de biliyorum. Bi...
