Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 2ο|| Χόουπ

Ακούς τη μελωδία του Ουρανού; 

Τους ψιθύρους της Σελήνης; 

Τις ανάσες του Θανάτου; Το γέλιο της Ζωής; 

Επειδή, εγώ τους ακούω και διοργανώνουν μια μεγάλη γιορτή.

[...]

Κάποτε ο γιατρός μου με είχε ρωτήσει άμα φοβόμουν το θάνατο. Αν η ιδέα του να μη ζω, να μην αναπνέω και να μην υπάρχω με τρομακρατούσε. Και εγώ δεν μπόρεσα να του απαντήσω, γιατί πολύ απλά δεν ήξερα άμα η σκέψη του να πεθάνω με φόβιζε πραγματικά.

Ήμουν ένα δεκαεφτάχρονο κορίτσι που έπαιζε θάρρος ή αλήθεια με το θάνατο χωρίς τη θέλησή του. Όσο και αν δεν ήθελα να ζω με αυτή την ιδέα, πως μια μέρα έτσι απλά στο σπίτι μου ή στο κρύο κρεβάτι ενός νοσοκομείου η ζωή μου θα τελείωνε απότομα, πάνω στο άνθος της ηλικίας μου, δεν μπορούσα. Η σκέψη, πως σε μια στιγμή μπορεί να μην έβλεπα ποτέ ξανά το φεγγάρι στον νυχτερινό ουρανό, τις άσπρες σκιές του και το μυστήριο φως του, με φόβιζε. Αλλά, είχα μάθει να μη ζω με αυτή την ιδέα, με αυτό το σκεπτικό.

Γνώριζα ότι ο θάνατος ήταν κάτι αναπόφευκτο για όλους μας. Απλά κάποιοι τον βίωναν πιο νωρίς και κάποιοι άλλοι πιο αργά, είτε δίκαια είτε άδικα. Γι'αυτό και εγώ έπαψα να σκέφτομαι τι θα γίνει στο μέλλον. Παρέμεινα δυνατή για τον εαυτό μου και για τους γύρω μου. Φόραγα το μεγαλύτερο χαμόγελό μου κάθε πρωί και έβγαινα έξω από το ήρεμο σπίτι μου χωρίς φόβο να ζήσω το πεπρωμένο, αυτό που ήταν γραφτό να γίνει.

«Καλημέρα Χόουπ. Καλή σχολική χρονιά και πάντα υγεία,» είπε η Κυρία Τζόουνς, μια εβδομηντάχρονη γυναίκα που ζούσε δίπλα μας, σ'ένα χαμηλό μικρό σπιτάκι, το οποίο περικύκλωνε ένας μεγάλος καταπράσινος κήπος, γεμάτος με πολύχρωμα λουλούδια.

«Ευχαριστώ, κυρία Τζόουνς,» απάντησα με ένα πλατύ χαμόγελο και εκείνη μου έδωσε ένα ροζ γαρύφαλλο που μόλις είχε κόψει από το μυσχομυρωδάτο κήπο της.

«Πως πήγαν οι τελευταίες εξετάσεις; Όλα καλά;» ρώτησε με το γλυκό αλλά γερασμένο χαμόγελό της πριν μπορέσω να φύγω. 

Ήταν η πρώτη ημέρα στο σχολείο και δεν ήθελα να αργήσω.

Η. κ.Τζόουνς ή Κλόντι για τους φίλους ήταν μια φιλήσυχη, μεγάλη γυναίκα που νοιαζόταν για όλους. Από τη στιγμή που έμαθε για τον καρκίνο δεν σταμάτησε να ρωτάει και να προσφέρεται για να μας βοηθήσει σε οτιδήποτε. Πάντα αναρωτιόταν για τις ιατρικές εξετάσεις που έκανα κάθε τρεις μήνες για να δούμε άμα το τέρας με την ονομασία ''καρκίνος'' κοιμόταν ή είχε ξυπνήσει για τα καλά, με άγριες διαθέσεις.