Το Χρώμα του Καπνού

Ευχαριστίες

Πριν αρχίσω, όπως όλοι ξέρουμε, οι Ευχαριστίες λαμβάνουν την θέση τους μετά από τον Επίλογο. Όμως εγώ, επειδή είμαι ανάποδος άνθρωπος και, επίσης, είμαι σίγουρη πως οι περισσότεροι δεν θα μπείτε στον κόπο να διαβάσετε τις ευχαριστίες μετά από τον επίλογο, είπα να κάνω τα πράγματα με μια μικρή αλλαγή.

Με τι να αρχίσω πρώτα. Ειλικρινά είναι τόσα αυτά που θέλω να πω.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Το Χρώμα του Καπνού τελείωσε *τελειώνει*. Αισθάνομαι μια πικρή χαρά. Είναι το πρώτο 'βιβλίο' που ολοκληρώνω στα 17 χρόνια που ζω (αυτό έπρεπε να είναι αστείο αλλά είμαι άθλια στο να κάνω αστεία). Όπως έχετε καταλάβει είμαι ενθουσιασμένη και στεναχωρημένη ταυτόγχρονα.

Ο Σον και η Χόουπ γεννήθηκαν σχεδόν ένα χρόνο πριν (φοβερό έτσι;). Έλαβαν μια αγάπη από εσάς που δεν θα τη φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Υπήρξαν άτομα που ήταν εκεί από την αρχή μέχρι τώρα, έως το τέλος. Άλλοι με άφησαν στη πορεία (δεν τους κατηγορώ). Μερικοί δεν έκαναν ποτέ την παρουσία τους αισθητή και παρέμειναν οι λεγόμενοι αναγνώστες φαντάσματα. Στο τέλος, βέβαια, σας έβαλα όλους στη καρδιά μου σαν να σας ήξερα από μωρό παιδί (πέφτει κλάμα-γέλιο εδώ... αν και το εννοώ).

Το ταξίδι αποδείχθηκε (για εμένα τουλάχιστον) μεγάλο. Αν και είχα άλλα σχέδια στο μυαλό μου αρχικά. Είχα σκοπό να βγουν πιο πολλά κεφάλαια. Ίσως να έδινα πιο μεγάλη βάση σε κάποια άλλα γεγονότα. Όπως τη ζωή της Χόουπ με τον Τζακ, τη ζωή του Σον στη φυλακή, ξανά την ζωή της Χόουπ με τον Αρμέλ, αλλά και μετά που οι ήρωες θα ήταν πάλι μαζί, έτοιμοι να ενώσουν τα σπασμένα. Δυστυχώς, με φοβίζει το γεγονός ότι σε λίγες μέρες θα πνίγομαι στο διάβασμα, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, επί έναν χρόνο (9 μήνες περίπου). Γι' αυτό δίνω ένα τέλος εδώ. Επειδή, δεν θα ήθελα να αφήσω κάτι μισό. Ειδικά τώρα. Φαντάζεστε να έκανα να ανεβάσω κεφάλαιο μήνες; Προσωπικά θα αισθανόμουν χάλια. Το θεωρώ άδικο έστω και για εσάς τους λίγους που όντως διαβάσατε το (ας γελάσω) 'έργο' μου.

Έτσι, η πορεία τελειώνει 'έμμεσα' εδώ. Ήταν ωραίο ταξίδι (για εμένα σίγουρα, ελπίζω και για εσάς). Ένα ταξίδι μέσω του οποίου έμαθα τον εαυτό μου καλύτερα. Επιβεβαίωσα το πόσο αθεράπευτα ρομαντική είμαι. Και πάνω από όλα βρήκα ανθρώπους οι οποίοι άγγιξαν τη ψυχή μου και έγιναν μια μικρή οικογένεια με την οποία δεν μοιραζόμαστε δεσμούς αίματος αλλά κάτι ακόμη πιο όμορφο, την αγάπη μας για τα βιβλία, για τα καλά βιβλία.