Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 31

ATTENTION PLEASE:
Λοιπόν, οφείλω να σας προειδοποιήσω πως στο κεφάλαιο θα γίνει αναφορά σε ερωτική σκηνή. ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ, ΟΜΩΣ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ. ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ.

Βασικά, δεν υπάρχει καν αυτή η σκηνή... για ευνόητους λόγος.

1ον
Δεν μπορώ να γράψω τέτοιες σκηνές.

2ον
Δεν χρειάζεται να το κάνω, το Χρώμα του Καπνού θα παραμείνει ρομαντικό, με τον δικό μου μοναδικό τρόπο.

3ον
Με το ζόρι έγραψα και ό,τι έγραψα ήδη. Αν και είχε πλάκα 😈😇😛

Διαβάζετε με δική σας ευθύνη (Ξέρω εγώ δεν έχει τίποτα πονηρό μέσα, αλλά εγώ πρέπει να το αναφέρω).

. . .

Να με αγαπάς, τόσο έντονα όσο ένιωσες όταν με φίλησες για πρώτη φορά.

Χόουπ ,

Η ώρα του πρωινού ήταν πάντα η καλύτερη της ημέρας. Ίσως, επειδή κανένας, αγουροξυπνημένος, δεν είχε διάθεση και όρεξη για μεγάλες συζητήσεις ή ακόμη για να αρθρώσει δυο τρεις κουβέντες. Εκείνο το πρωί, όμως, αποδείχτηκε μια από τις λιγοστές εξαιρέσεις. Η μητέρα μου είχε σηκωθεί νωρίς νωρίς από τα μαλακό στρώμα του κρεβατιού της για να ετοιμάσει ένα πλουσιοπάροχο γεύμα για την οικογένεια της. Τη τραπεζαρία μας είχαν καταλάβει φρυγανιές με μαρμελάδα βερίκοκου, ζεστά κρουασάν από το πλησιέστερο φούρνο, τυροπιτάκια, τηγανίτες με μέλι και μια κανάτα φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκάλι.

Έκατσα στη καρέκλα μου, με το στομάχι μου να διαμαρτύρεται. Όλα αυτά τα καλούδια μου είχαν ανοίξει την όρεξη. Το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να ορμίσω στο λαχταριστό φαγητό.

«Χόουπ, περίμενε και τους υπόλοιπους παιδί μου!» η μητέρα μου με κοίταξε μ'ένα αυστηρό βλέμμα.

Αναστέναξα ηττημένη και απογοητευμένη.

«Συγγνώμη,» της απάντησα, κατσουφιάζοντας.

Τότε, από τη σκάλα ακούστηκαν σιγανά βήματα. Ο πατέρας μου κατέβαινε προσεχτικά τα σκαλοπάτια, μ'ένα τεράστιο χαμόγελο, ενόσω κρατούσε τη μικρή, ακόμη μισοκοιμισμένη, αδελφή μου στην αγκαλιά του.

«Πως και έτσι αγάπη μου; Έχεις να φτιάξεις τέτοιο πρωινό από τη μέρα που παντρευτήκαμε!» δήλωσε, φανερά εντυπωσιασμένος από τις ικανότητες της γυναίκας του και χαχάνισε ελαφρά.