Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 30 {Α}|| Σον

Πόσα λάθη θα κάνω ακόμα;

Είμαι ξεροκέφαλος, το ξέρω.

Ίσως, ήρθε η ώρα να μάθω μέσα από τις χαμένες μου επιλογές.

Πρέπει να γίνω θαρραλέος.

[...]

Έφτασα στο αστυνομικό τμήμα, με τη καρδιά μου να τρέμει μέσα στον θώρακα μου. Τα μάτια μου, σε απόλυτη εγρήγορση, σάρωσαν τον εξωτερικό χώρο εξεταστικά. Αυτοκίνητα έτρεχαν βιαστικά πάνω στην άσφαλτο του κεντρικού δρόμου, δίπλα στον οποίο βρισκόταν το κτήριο της αστυνομίας. Ήταν νωρίς ακόμα. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς, ο ήλιος δεν μπορούσε να αγγίξει τη γη με το φως του. Οι ψηλές πολυκατοικίες δεν επέτρεπαν στις αχτίδες του να προσεγγίσουν το έδαφος.

Ανακάτεψα τα μαλλιά μου βιαστικά, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά προς τον γαλανό ουρανό. Ένα περίεργο συναίσθημα διέτρεχε το κορμί μου. Ένιωθα λες κι από τη στιγμή που θα πάταγα το πόδι μου στο εσωτερικό του αστυνομικού τμήματος δεν θα είχα την ευκαιρία να δω ξανά τον έξω κόσμο, τα αστέρια και το Φεγγάρι, όλα όσα αγαπούσα πιο πολύ και από εμένα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έσπρωξα την γυάλινη πόρτα. Στο τέλος, όλα πληρώνονται σε αυτή τη ζωή. Αν και ένας μικρός ψίθυρος, στα βάθη του μυαλού μου, με διαβεβαίωνε πως η ώρα για τη δικιά μου πληρωμή των χρωστούμενων δεν είχε φθάσει, τουλάχιστον όχι ακόμη. Προχώρησα λίγο πιο μέσα τρίβοντας νευρικά, για ένα δευτερόλεπτο, το γυμνό μου αυχένα. Ο χώρος στο εσωτερικό της αστυνομίας ήταν δροσερός από τα κλιματιστικά που είχαν πάρει στη κυριολεξία φωτιά. Σχεδόν όλες οι πολιτείες της Αμερικής βίωναν τον χειρότερο, καλοκαιρινό καύσωνα, των τελευταίων αιώνων.

«Καλησπέρα νεαρέ, πως θα μπορούσαμε να σε βοηθήσουμε;» με ρώτησε, ξαφνικά, μια ψηλή, αλλά σχετικά εύσωμη, περίπου τριαντάχρονη αστυνομικός.

Τέλεια! Δεν είχα μπει για τα καλά στο εσωτερικό του κτηρίου και ήδη τραβούσα όλα τα βλέμματα πάνω μου, σκέφτηκα.

«Με φώναξε,» ανακάλεσα γρήγορα στο νου μου το όνομα του άνδρα με τον οποίο μίλησα εχθές το πρωί, «ο Κύριος Τράβις!»

«Α ναι, σωστά, εσύ θα είσαι ο Σον Ρόμπερτς. Πέρνα μέσα, σε περιμένει!» η ευγενική γυναίκα με συνόδευσε μέχρι τη πόρτα του γραφείου του.

Όλα φαίνονταν τόσο πρωτόγνωρα στα μάτια μου. Όσο ανήκουστο και αν ήταν, δεν ήξερα πολλά από αστυνομία και εγκλήματα. Αστείο, έτσι; Ο αρχή παραβάτης, ο ναρκομανής, το υποτιθέμενο "κακό αγόρι" να μην έχει επισκεφθεί ποτέ του ένα αστυνομικό κέντρο για όλες τις παραβιάσεις που έχει κάνει στη μικρή του ζωή; Ναι, λοιπόν. Ίσως, τελικά, να μην ήμουν ποτέ το λεγόμενο "κακό αγόρι".