Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 9|| Σον

Στου έρωτα το μαγικό παιχνίδι.
Τους εραστές φωτίζει η ομορφιά τους.
Κι ο έρωτας, που λεν τυφλός πως είναι
τη σκοτεινιά της νύχτας προτιμάει.
Έλα γλυκειά μου νύχτα να μου μάθεις
πώς δυο παρθενικά κορμιά θα σμίξουν
μες στη χαρά του έρωτα δοσμένα.
Σκέπασε με τη μαύρη σου χλαμύδα
το αίμα που τα μάγουλά μου καίει
ώσπου να ξεθαρρέψει ο έρωτάς μου
που άντρα δεν εγνώρισε ποτές του.
Να ξεθαρρέψει και να καταλάβει
πως ειν' αγνή η αληθινή αγάπη.
Αχ, έλα νύχτα, έλα μου Ρωμαίο
τη νύχτα αυτή σαν ήλιος να φωτίσεις.
Στης νύχτας το φτερό λευκός που θα ΄σαι!

Διάβαζα τη κάθε λέξη με δέος. Τα λόγια της Ιουλιέτας στο φεγγάρι, αυτός ο μοναδικός έρωτας της με τον Ρωμαίο μπορούσε να αγγίξει και την πιο κρύα καρδιά, ακόμη και τη δικιά μου. Η απαγορευμένη τους αγάπη συγκινούσε κάθε πονεμένη ψυχή. Το υπέροχο αυτό διαχρονικό έργο, του μοναδικού συγγραφέα Ουίλλιαμ Σαίξπηρ θα αποτελούσε αιώνια τον ύμνο των ερωτευμένων, όλων εκείνων που ζούσαν κάτω από το φως αυτού του τρελού συναισθήματος. Επειδή όσο επικίνδυνος κι αν είναι ο έρωτας δεν θα πάψει ποτέ να μαγεύει τους ανθρώπους και να τους καταστρέφει με τις δυνάμεις του. Εξαιτίας αυτού του πάθους πέθαναν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Η σκέψη πως θα ζούσαν σ'έναν κόσμο χωριστά τους έπνιγε, τους έσπαγε σε χίλια κομμάτια. Ο οποιοσδήποτε κατανοούσε αυτή την μανιακή αγάπη τους σε κάθε συλλαβή, και στην πιο μικρή πρόταση.

Συνέχισα να γυρνάω τις σελίδες βιαστικά, γοητευμένος από την ικανότητα του συγγραφέα να αιχμαλωτίζει και τον πιο άπειρο αναγνώστη πάνω σε θέματα λογοτεχνίας. Περπατούσα κατα μήκος του σαλονιού μου με τον ίδιο, αργό βηματισμό, περιμένοντας με υπομονή να περάσει η ώρα για να φύγω και να συναντήσω τον Ντάρεν στο γνωστό μέρος. Κάποια στιγμή έφτασα κοντά στο μεγάλο παράθυρο με τις σκούρες γκρι κουρτίνες. Κοντοστάθηκα και σταμάτησα να διαβάζω για λίγο το βιβλίο του Σαίξπηρ, που είχα αρπάξει από τη βιβλιοθήκη της μητέρας μου, για να κοιτάξω έξω. Ο ουρανός σκοτείνιαζε σιγά σιγά, ένα δείγμα πως η νύχτα πλησίαζε και η κρίσιμη ώρα έφτανε. Το φεγγάρι άρχισε να αχνοφαίνεται και τα άστρα να τρεμοπαίζουν στον πλέον νυχτερινό ουρανό.

Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στην ήρεμη γειτονιά και μετά έπεσε πάνω στο σπίτι της. Τα φώτα όλων των δωματίων ήταν ανοιχτά, ακόμα και οι κουρτίνες. Οι Τόμας δεν είχαν να κρύψουν τίποτα και το έδειχναν σε όλους. Δεν έκλειναν ποτέ τα παράθυρα, δεν φοβούνταν να μάθει ο κόσμος τι γινόταν στη ζωή τους και δεν δίσταζαν να αποκαλύψουν τι συνέβαινε στην Χόουπ. Για εκείνους ο καρκίνος του αγαπημένου τους κοριτσιού ήταν ένα μεγάλο εμπόδιο που επιτέλους είχαν ξεπεράσει. Κι όμως ήμουν σίγουρος πως βαθιά μέσα τους, στα άδυτα των ψυχών τους όλοι τρομοκρατούνταν στην ιδέα της τρομερής αυτής ασθένειας. Πόσο μάλλον στο σκεπτικό ότι το πανίσχυρο τέρας θα απειλούσε ανά πάσα στιγμή να διαλύσει το φωτεινό χαμόγελο αυτής της εντυπωσιακής κοπέλας, η οποία αθελά της ή μη, με έσπρωχε προς ένα δύσκολο μονοπάτι, το μονοπάτι του να ερωτεύσαι. Κανένας δεν το γνώριζε, τουλάχιστον έτσι νόμιζα, όμως την είχα ερωτευτεί από μικρό παιδί. Ήταν πάντα τόσο όμορφη, όχι μόνο εξωτερικά, στην εμφάνιση αλλά και εσωτερικά, στην ψυχή.