Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 27|| Χόουπ

Το Χάος είναι κομμάτι του μυαλού μας.

Ο Φόβος το σαράκι που τρώει τις ζωές μας.

Μονάχα και να είχαμε λίγο παραπάνω Θάρρος.

[...]

"Πονάω!''

"Τρέμω!''

"Σπάω!''

Η ψυχή είναι το πιο ασταθές όργανο του ανθρώπου -άμα θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς τη ψυχή όντως ένα ζωτικό όργανο. Είναι άυλη, κι όμως τόσο απελπιστικά ισχυρή. Μπορείς να την δεις νοερά να σπάει σαν το πιο ακριβό και περίτεχνο κρύσταλλο ή να ψηλώνει, πιο δυνατή από ποτέ... αγέρωχη σαν τα ωραιότερα λουλούδια του κήπου της ζωής.

Δυστυχώς η δικιά μου η ψυχή, όσο δυνατή κι αν φαινόταν, τις περισσότερες φορές θρυμματιζόταν με μια επώδυνη ευκολία. Τόσα απλά και επίπονα. Πάντα έψαχνε κάποιον ή κάτι που θα γινόταν το πιο γερό της στήριγμα. Στρεφόταν προς την οικογένεια, τους φίλους, ακόμη και στα χαμόγελα των περαστικών που συναντούσα στον δρόμο. Τελικά, όμως, είχε ανάγκη μόνο τον γαλάζιο ωκεανό ενός ανθρώπου για να ηρεμήσει και να γαληνέψει.

Ο δαίμονας μου είχε το βλέμμα ενός αθώου παιδιού. Όμως, για να έβλεπες στα αλήθεια την παιδικότητα του αυτή, που μόνο εκείνος ήξερε να κρύβει τόσο καλά, έπρεπε πρώτα να φυσήξεις μακριά τους καπνούς, οι οποίοι κάλυπταν ολοκληρωτικά τον πραγματικό του εαυτό.

Ο Σον είχε χιλιάδες αποχρώσεις από αυτές του καπνού να καλύπτουν την ύπαρξή του. Τα γκρίζα σύννεφα που δραπέτευαν από το τσιγάρο του, η μαύρη ομίχλη που χόρευε μέσα στο στόμα του και καταλάμβανε το κορμί του... όλα κομμάτια του, γοητευτικά ή όχι.

Και όντως, κάπως έτσι, σύμφωνα με τους χτύπους της καρδιάς, το αγόρι της φωτιάς έριχνε στη φλόγα του ερωτά μας λίγο από το σκοτάδι του, μια στάλα από το χρώμα του επικίνδυνου καπνού του. Μα, ακόμη κι αν η απόλυτη αγάπη μας είχε βαφτεί με μια απόμακρη, νοσταλγική μαύρη ή γκρι μπογιά, εγώ θα εξακολουθούσα να γοητεύομαι από αυτό, που μόνο εμείς φέραμε στη ζωή, έως τη τελευταία μου πνοή... την σύνδεση των τρελών συναισθημάτων μας, την ξαφνική καρποφορία του έρωτά μας.

«Τι σκέφτεσαι; Δεν έχεις αγγίξει καθόλου το φαγητό σου!» η Σόνια μου πάσαρε με μια απότομη κίνηση το πιρούνι μου, το οποίο είχε μείνει αρκετή ώρα απείραχτο δίπλα στο πιάτο μου.