Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 25|| Σον

I am not the Devil, just a sinner in disguise.

[...]

Οι καρδιές μας πάλλονται δυνατά, ξέφρενα κάθε φορά που τρέχουμε. Νιώθουμε το κάψιμο στους μυς των ποδιών μας, θέλουμε να τα παρατήσουμε στο επόμενο λεπτό. Οι πνεύμονες μας ζητούν με απελπισία να γεμίσουν το εσωτερικό τους με αέρα, αυτό το τόσο αναγκαίο για τη ζωή οξυγόνο. Όμως, κι ενώ ξέρουμε πως ο μπροστινός μας έχει περισσότερες αντοχές από εμάς, επιταχύνουμε, πονάμε αλλά το εγώ μας απαιτεί να τον ξεπεράσουμε.

Στο στίβο της ζωής, λοιπόν, ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν θα περάσεις μπροστά και θα οδηγείς την κούρσα μέχρι τη τελευταία στιγμή. Ίσως, στην πραγματικότητα δεν είσαι καν βέβαιος για το αν θα τερματίσεις ή αν θα είσαι ο νικητής και όχι ο χαμένος.

Κάπως έτσι έτρεχα και εγώ εκείνη τη μέρα. Κράταγα τις ανάσες μου, σαν να ήταν το πολυτιμότερο αγαθό που είχα αποκτήσει έως τα -σχεδόν-δεκαοκτώ μου. Μπορούσα να αισθανθώ τα κύτταρα μου να διαλύονται καθώς απαιτούσαν πιο πολύ ενέργεια από πριν. Ήταν λες κι κάναμε αγώνες για να δούμε ποιος θα βγει πρώτος -αν κι στην ουσία τρέχαμε για να ξεφύγουμε.

Το κορίτσι φωτιά, η Μάγια, μου έδειχνε τον δρόμο. Οι καμπύλες της χάνονταν στο απόλυτο σκοτάδι, κάτω από τις ψηλές σκιές των κτιρίων, μόνο για να εμφανιστούν ένα δευτερόλεπτο μετά μέσα στα νοερά μονοπάτια φωτός, στα οποία έδινε πνοή η ασημένια λάμψη του φεγγαριού. Το τσιμέντο της πόλης ήταν νωπό, μια απαίσια υγρασία έκανε τα ρούχα μου να κολλάνε πάνω στο κορμί μου.. ίσως, να ήταν και ο ιδρώτας. Πάντως, αισθανόμουν λες κι το δέρμα μου το ζώνανε φλόγες.

Καίγομαι.

Γρήγορα.

Σε ικετεύω...

Δρόσισε με,

με τα υγρά φιλιά σου.

Τα πόδια μου είχαν βγάλει φτερά. Δεν ήξερα ποιος ήταν ο προορισμός μας. Το μόνο που γνώριζα... απόψε θα τον ξαναέβλεπα. Το αγόρι της κόλασης, τον πιστό φύλακα του Διαβόλου, τον αγαπημένο βοηθό του Θανάτου.

Ήμουν σίγουρος πως ο Ντάρεν θα είχε αποκομίσει τα χειρότερα από αυτή τη διαμονή του στα χέρια της Aλεπούς. Τέτοιοι άνθρωποι δεν αστειεύονταν, και ο φίλος μου θεωρούσε τη ζωή μια μεγάλη πλάκα.