Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 28 {Α}|| Σον

Στο υπόσχομαι, θα μας προστατεύσω.

[...]

Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι να κοιτάς ένα, βαμμένο στη μονότονη απόχρωση του άσπρου, ταβάνι;

Κάτι τέτοιες ώρες θα απάνταγα πολύ, υπερβολικά πολύ.

Ήθελα σαν παλαβός να τρέξει η ώρα, να ξεπεράσει τα μεσάνυχτα για να μου επιτρέψει να την βρω κάτω από το φεγγάρι.

Έκλεισα τα βλέφαρά μου ενώ μια βαθιά ανάσα ξέφυγε από τα χείλη μου. Ήταν απέναντι. Ένας δρόμος να μας χωρίζει. Μπορούσα να μυρίσω το άρωμα από τα φρεσκολουσμένα της μαλλιά, όπως τα περισσότερα βράδια. Στο μυαλό μου να στριφογυρνάει η ίδια εικόνα, το διαπεραστικό της βλέμμα, αυτά τα μάτια που είχαν την καταπληκτική ικανότητα να με διαπερνάν, να βλέπουν τη καρδιά μου και να διακρίνουν τις αιματηρές πληγές που σκότωναν αργά και βασανιστικά τη ψυχή μου.

Ήμουν ρομαντικός, το ήξερα. Ίσως, ανόητα ερωτευμένος. Χαζός και τυφλός. Δεν με ένοιαζε, ούτε που θα με ενδιέφερε ποτέ. Είχα αποδεχτεί το γεγονός πως έβλεπα τον κόσμο διαφορετικά από μικρός. Ήθελα να αγαπήσω ανελέητα, αν και δεν πίστευα πως κάποτε αυτό θα μου συνέβαινε στα αλήθεια. Κι όμως, εκεί που δεν μπορούσα να αναπνεύσω επειδή οι ανάσες μου εξαντλούνταν και οι χτύποι της καρδιάς μου επιβραδύνονταν ήρθε και με φώτισε με τη μαγεία του κόσμου της. Δεν ήμασταν τέλειοι. Όχι, πως θα γινόμασταν ποτέ. Μα, ποιος ορίζει τη τελειότητα για να την αναζητούμε, τι μας κάνεις αθώους και τι όχι; Στο τέλος, δεν υπάρχουν αθώοι άνθρωποι, αγνά και "καθαρά" κορμιά, μονάχα αγαθά αισθήματα, αγνές ελπίδες, όμορφες αξίες. Αυτά μας κάνουν ιδιαίτερους. Και εκείνη, ήταν ιδιαίτερη για μένα. Μου έδωσε πνοή. Δημιούργησε το πρώτο ορμητικό κύμα, τη πιο δυνατή τρικυμία συναισθημάτων που θα είχα τη δυνατότητα να ζήσω.

Θέλω να σου πω όλα όσα δημιουργούν έναν ατελείωτο πόλεμο μέσα στο μυαλό μου.

Υποσχέσου μου πως θα με ακούσεις.

Τικ τακ και ξανά από την αρχή. Αργό ρολόι, γιατί δεν τρέχεις όπως τρέχεις τις υπόλοιπες φορές;

Στριφογύρισα στο κρεβάτι μου, ακουμπώντας το κεφάλι μου στο μαξιλάρι μου. Η καρδιά χόρευε ένα σιγανό βαλς μέσα στο στέρνο μου. Όλα μου τα κύτταρα ανέμεναν τη μεγάλη στιγμή. Ανακάτεψα τα μαλλιά μου και έπειτα πετάχτηκα μονομιάς από το απαλό στρώμα.