Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 17|| Σον

Στην Αγάπη,
ένα κι ένα κάνουν ένα.

Jean-Paul Sartre

[...]

Δροσερές σταγόνες έτρεχαν από τα μαλλιά μου, στο μέτωπο και μετά άφηναν γλυκά το προσωπό μου για να πέσουν στο έδαφος. Μια απαίσια μαυρίλα που δεν έλεγε να αφήσει την όμορφη πόλη μας είχε απλώσει τα σκούρα, μεταξωτά πέπλα της σε όλη την έκταση του απέραντου ουρανού μας. Τα γκρίζα σύννεφα να επιτρέπουν σε αμέτρητα δάκρυα να ποτίζουν με αρμονία τη μόνη γη μας.

Δεν ήξερα πόσα λεπτά στεκόμουν έξω από τη πολυκατοικία, όπου ο Ντάρεν είχε νοικιάσει ένα διαμέρισμα -στην ουσία μια μικρή και ακατάστατη τρύπα-, το οποίο είχε αποφασίσει να αποκαλεί "σπίτι".

Πάντα πίστευα πως ο χρόνος ήταν ύπουλος, σχεδόν επικίνδυνος, και τώρα είχα σιγουρευτεί πιο πολύ από ποτέ άλλοτε. Ο πιστός μου φίλος, το αγόρι που μοιραζόταν φρικιαστικά μυστικά με τον θάνατο και την ίδια την κοκαΐνη, είχε εξαφανιστεί εδώ και μια εβδομάδα, από τότε που τον είδα να βγαίνει από το αυτοκίνητο μου και να γίνεται ένα με τη μάζα, η οποία κατευθυνόταν με βιασύνη προς τον σταθμό του τρένου.

Κάποτε έλεγε πως μια μέρα ο μαύρος κόσμος μας θα ρουφήξει ό,τι μας έχει απομείνει και θα χαθούμε τόσο γρήγορα, όπως η επήρεια των ναρκωτικών από τον οργανισμό μας. Αν κάποιος μου το διατύπωνε ξανά αυτή τη στιγμή, θα ήταν πολύ πιθανόν και να μην συμφωνούσα μαζί του. Γιατί τώρα υπήρχε ένας λόγος για τον οποίο ήθελα να ζήσω.

Το αχνό φως του κοριτσιού που γεννήθηκε για να γίνει νύφη του φεγγαριού και μητέρα των αστεριών είχε φέρει μια επανάσταση σε όλο μου το είναι. Τα συναισθήματα μου έκαναν μια πρωτόγνωρη ανταρσία μέσα στην καρδιά μου. Η Χόουπ, κι ό,τι μαγευτικό συνόδευε την εκρηκτική παρουσία της μπορεί να μην γίνονταν ποτέ δικά μου.

Όμως, όσο απελπισμένο κι αν ακουγόταν, θα υπήρχε πάντα ένα ραγισμένο μου κομμάτι, που θα ήλπιζε στην ονειρεμένη, δυνατή και αιθέρια ένωση μας. Κι εξαιτίας αυτής της πλευράς μου ήθελα να γίνω ξανά καθαρός. Μόνο για εκείνη, με την τρελή επιθυμία πως κάποτε όλα αυτά, τα οποία οι δειλές καρδιές μας δεν μπορούν να πουν, θα ειπωθούν, αποδίδοντας τους πιο όμορφους καρπούς στο γόνιμο έδαφος μιας άλλης ζωής.

Ίσως, την επόμενη φορά θα σε βρω εκεί που η αγάπη μας θα ανθίζει κάτω από τη χρυσή βροχή του ελπιδοφόρου έρωτά μας.