Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 34|| Σον

I am lost into darkness.
There is no escape.
But, I still love you silently.

[...]

Κοιμόμουν εκείνη την ημέρα, νομίζω. Μάλλον, όχι. Ο Μάουρο έλεγε πως στη φυλακή ποτέ δεν κοιμάσαι κι αν κοιμάσαι σημαίνει πως έχεις πεθάνει και απλά δεν το έχεις πάρει, ακόμη, χαμπάρι. Ίσως, να ήμουν νεκρός. Αλλά, το πιθανότερο και συνηθέστερο σενάριο ήταν πως απλά είχα τα μάτια μου κλειστά, επιτρέποντας στον εαυτό μου να βρει ενός λεπτού ξεκούραση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.

Η φυλακή φάνταζε, πάντα, στο μυαλό μου κάτι απελπιστικά πρωτόγνωρο. Και όντως ήταν. Το χειρότερο της, όμως; Έχανες τον ύπνο σου, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια. Μετά και με το πέρασμα του καιρού συνήθιζες.

Ποτέ μου δεν πίστευα πως ένας αθώος πρέπει να φοβάται όταν του επιρρίπτουν άδικες ποινές. Γιατί, στο τέλος, λάμπει πάντα το φως της δικαιοσύνης. Στη δική μου περίπτωση η λύτρωση άργησε να αναδυθεί από τα βάθη του ωκεανού της αδικίας, μέσα στα οποία είχε χαθεί.

Μπήκα στο στενό κελί μου, μια ημέρα του Ιούλη. Ύστερα από δυο δίκες άκαρπες, με εμένα και δυο τρεις άλλους ανθρώπους να υποστηρίζουν την αθωότητα μου με στοιχεία, που έμμεσα θα μπορούσαν να με σώσουν, το δικαστήριο αποφάνθηκε πως όλες οι κατηγορίες ήταν αδιαμφισβήτητα εναντίων μου. Πως; Ούτε εγώ γνωρίζω. Όσες φορές και αν σημείωσε η Χόουπ, η μητέρα μου και η Αμάντα, εκείνη η κοπέλα που με αναγνώρισε στο πάρτι ανάμεσα στο πλήθος, ότι την ώρα του τραγικού φονικού - κλοπής ήμουν μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου, στη ταράτσα του ξενοδοχείου με τους σαράνταδύο ορόφους, να διασκεδάζω, το αποτέλεσμα ήταν πάλι, ακριβώς, παρόμοιο. Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι το όνομα μου δεν ήταν καν γραμμένο σε εκείνη την περιβόητη λίστα. Επίσης, η αφέλεια μου να αγγίξω το όπλο με γυμνά χέρια ενώ ο Ντάρεν φορούσε γάντια έδωσε τη χαρακτηριστική βολή σε κάθε ελπίδα για τη σωτηρία μου. Και έπειτα, είχα επιπλέον εις βάρος μου τις ατελείωτες θεωρίες του δικαστή, πως η κυρία Τζόουνς ήταν το τέλειο θύμα για εμένα, έμενε απέναντι μου, την παρακολουθούσα μέχρι να βρω την κατάλληλη στιγμή, είχα κερδίσει την εύνοιά της και μπορούσα να μπω εύκολα στο σπίτι της και άλλα πολλά, που μόνο στη θύμηση με κάνουν να θέλω να ουρλιάξω. Όπως και να είχε, τελικά, όλα οδήγησαν σε εκείνο το ένα, επώδυνο επακόλουθο.

Εγώ, στη φυλακή για τριάνταπέντε χρόνια με τη κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση και την επιχείρηση κλοπής αντικειμένων μεγάλης αξίας.