Το Χρώμα του Καπνού

Κεφάλαιο 14|| Χόουπ

Τελικά τι κι αν όλα ήταν ψέμα, τι κι αν η αγάπη δεν είναι θείο δώρο;

[...]

Πάντα είχα την ίδια απορία, από την στιγμή που τον ερωτεύτηκα. Άραγε τα χείλη του έχουν τη γεύση του τσιγάρου και αν ναι, πως είναι; Πικρή ή γλυκιά; Και για πρώτη φορά στην μικρή, πονεμένη μου ζωή κατάλαβα πως αν το τσιγάρο σου αφήνει αυτή την υπέροχη αίσθηση που αφήνει ο Σον Ρόμπερτς αυτή τη στιγμή στα χείλη μου, τότε θέλω ένα πακέτο τσιγάρα για το υπόλοιπο της ύπαρξης μου. Γλυκόπικρη, τόσο ιδανικά εθιστική.

Πέρασα το χέρι μου μέσα στα μαλλιά του βιαστικά. Η καρδιά μου ήταν έτοιμη να ανατιναχτεί σαν μια ωρολογιακή βόμβα μέσα στο στήθος μου. Χτύπαγε τόσο έντονα και ασυγχρόνιστα, που για ένα δευτερόλεπτο νόμιζα πως μπορούσε να ακούσει τους τρελούς παλμούς της στην ήσυχη, παγερή ατμόσφαιρα. Το αγγιγμά του τολμηρό, να με διαπερνάει σαν ηλεκτρικό ρεύμα επανειλημμένα.

Απόψε θέλω να κάνω μια ευχή στα άπειρα, πανέμορφα αστέρια του γαλαξία μας...

Ξαφνικά έκανε λίγο πίσω και με άφησε να πάρω μια μικρή ανάσα, μόνο και μόνο για να ενώσει τα χείλη μας ξανά, σχεδόν αμέσως. Με τράβηξε κοντά του, απότομα, λες κι με είχε ανάγκη.

Εύχομαι το απόμακρο και χλωμό μου φεγγάρι να με αγαπάει αληθινά, γιατί η ψυχή μου έχει ήδη κλείσει μια απαραβίαστη συμφωνία με τον ίδιο τον Διάβολο...

Τα πνευμόνια μου έκαιγαν, να ζητάνε οξυγόνο με λύσσα. Κάθε σπιθαμί μου γέμιζε αργά και σταθερά με μια τόσο έντονη ζεστασιά, το αίμα στις φλέβες μου να έχει πάρει φωτιά. Δεν ήξερα άμα αυτό το φιλί σήμαινε τα ίδια για εκείνον όπως για εμένα ή απλά ήταν ένα στιγμιαίο και αυθόρμητο λάθος από τη ζάλη, την οποία του είχε προκαλέσει το ποτό. Πάντως ένα ήταν το σίγουρο, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ήμουν ολοκληρωτικά δικιά του. Το μυαλό μου είχε θολώσει, μια τρομακτική ομίχλη κάλυπτε κάθε κύτταρο λογικής που είχε ο νους μου. Επειδή, τώρα κάθε πρέπει και μη του κόσμου μου είχε γκρεμιστεί. Τα τραπουλόχαρτα που πάλευα να βάλω σωστά στη θέση τους για να φτιάξω τον ακλόνητο μου πύργο έπεφταν το ένα μετά το άλλο μπροστά στα μάτια μου. Ό,τι κάποτε προσπαθούσα να κατευνάσω και να νικήσω, του είχει δοθεί απλόχερα, χωρίς καμία αντίσταση.

Ελπίζω, αυτή η τρελή μου επιθυμία να φτάσει στους ουρανούς... διότι η κόλαση με περιμένει και αυτή τη φορά δεν με τρομάζει, αφού ο δαιμονάς μου, το αγόρι με το άσπρο δέρμα και το ονειροπόλο βλέμμα, με καλεί να καούμε μαζί στις φλόγες των πράξεών μας.