Merhaba arkadaşlar;
Şuan bana öyle kızıyorsunuz ki,bazıları belkide hikayeyi baştan okuyor ve bölüm yazmadığım için bana kızıyorsunuz. Ama benim de haklı sebeplerim var. Telefonumun bozulması,bilgisayardaki internetin nedense çekmemesi. Hepsi benim şansızlığım üzerineydi. Bir de şu aralar sınavlarım başladı. Ve sınıfta kalmamak için çabalıyorum . Neyse bu bölümde telafi edicem. İyi okumalar..
Mert'in anlatımıyla
Bazen gerçekleri söylememek gerekir. Sonuçlarını analiz etmeden,bir şeyi bilmeden. Az önce Damla kapıyı kapatıp çekip gitti, bütün kapılar suratıma çarpılıyor. Ben napıyorum? Öylece oturmuş bekliyorum. Kaybettiğim şeyler artıyor,mutsuzluğumdan ve karanlığımdan çıktım derken dibe giriyorum. Damla beni bıraktı gitti. Haklı da ama dinlememesiyle mahvoldum. Bavulunu toplayıp çıkması, o kapıdan arkasına bile bakmadan çıkışı...
Kim bilir şuan nerde? Öyle özledim ki onun o gözlerine bakmayı. Aradan 3-4 saat geçti ve ne aradı ne bir mesaj attı. Ne bekliyorum ki;
"Birini öldürdüğün için senden özür dilerim mi?"
Birini öldürdüğüm...
O kadar çok ağır ki bu şey. Daha önce kavga ettim,adam yaraladım,kapkaçlık yaptım,hırsızlık.. Aklınıza gelebilecek her türlü şeyi yaptım. Ama en ağırı buydu. O adam bana ben çok küçükken fakir bir aile tarafından bakılamadıgım için sokağa atılan çocukmuşum. Sonra beni evlat edinen psikopat bir baba ve dünya masumu annem. Evlatlıkmışım. O adamın ismini bile bilmiyorum. O bunu Nasıl biliyor bunu da bilmiyorum. Damla gitti, hayatım gözlerimin önünde bir bavula toplanıp gitti. Sahile gitmem gerekiyordu. Deniz'e doğru..
Dışarıdan gelen sesle kapının önüne çıktım. Şarkı çalıyordu(burda şarkıyı açarsanız daha iyi olur). Gelme, gelme sen yine gidersin.. Gülme,gülme sen yine gözyaşı dökersin. Rüzgarın sırtına binmiş bir tüy gibi,ne yönüm ne yolum belli kayboluşum yokluğun. Çaresiz düşen bir damla yağmur gibi kurumaya yenik kalbim tükenişim yokluğun...
Bu sözler öyle anlamlıydı ki, şarkı benim arabamdan çalıyordu,şöförüm açmıştı. Onu arabadan indirip sahile çıktım. Geldiğimde banklardan biri doluydu. Uzun saçları,dümdüz taranmıştı. Bu saçları nerde olsa tanırdım. Benim Damlamdı bu. Eskiden benim olan, şimdiyse bavuluna herşeyi , geçmişimizi sığdıran Damla.
Yanına yaklaştım ve oturduğu banka oturdum. Beni fark etmedi bile. Deniz'i izlemeye o kadar dalmıştı ki beni fark etmedi. Düşüncelerini denize atıyordu belkide. Saçlarını kokladım yavaşça. Onu o kadar incitmekten korkuyorum ki . Belkide son gidişti bu..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Psikopat Aşık(Düzenleniyor!!)
Fiksi Remaja"Sen benim neyimsin ki? Annem? Babam? Abim? Ablam? Sevgilim?"dedim. Sonra bana döndü "Bak sonuncusu iyiymiş. Olabiliriz aslında. Evet,evet olalım." "Ya istemiyorsam!" "İsteyip,istemediğini sorduğumu hatırlamıyorum."
