Arthea's POV
“Is she going to wake up?”
“Ano ka ba wag kang maingay natutulog siya!”
Nagising ako sa ingay ng kung sinumang nagtatalo. Napamulat ako ng mata at una kong nakita ang puting kisame at dingding.
“Arthea! Oh my gosh thank God you're awake! We were so worried about you!” dinaluhan ako ni Kazumi at tinulungang bumangon. Kumonot ang noo ko. Ang overacting naman ata ng dalawang 'to. Parang natulog lang yung tao eh, ang oa makareact.
“Teka. Anong worried worried ba sinasabi niyo jan? Natulog lang naman ako ah?” nagkatinginan yung dalawa dahil sa sinabi ko. They're acting weird.
“H-ha? W-wala k-ka b-bang maalala?” mas lalong kumonot ang noo ko. Like duhh, ang naalala ko lang is natulog ako and then nanaginip ako. My dream feels real and--- Oh My God!
Flashback
Nagising akong nasa ibang lugar. Wala akong ibang nakikita kundi puro buhangin na wala atang katapusan. Naglakad ako naglakad, nagbabakasakaling may makasalubong ako. After an hour of walking ay wala akong nakita. I feel so helpless at gusto ko nang umiyak
“Hello? Is anyone in here? Hello?” I continue yelling pero halos masira nalang ata yung vocal chord ko pero wala pa ring nakaririnig saken.
Suddenly the place change at nasa ibang lugar na ulit ko. I started to panic.
I am really familiar with the place. A tear slip from my eye. This was my home. My home where everything starts. Ang bahay kung saan nagkandaletse-letse ang buhay ko.
“L-lark?” tanging nasabi ko nang makita ko ang pamilyar na bultong nakatalikod. Unti-unting siyang humarap at dahil doon ay hindi ko mapigilang mapahagulhol ng iyak. My baby brother.
BINABASA MO ANG
Acresia Academy: The Six Aces (Editing)
FantasyI was a normal girl once. A happy-go-lucky girl who has no worries in life. Well, except of me being a member of a broken family. But then, huge wave of responsibility came at kahit kailan man ay hindi ito mababago ninoman. Mismo ako, o si kahit sin...
