Gangster Leader

Chapter 27: Haunted

HAERONE'S P.O.V

Wala sa sarili kong inilapag sa mesa ang mga binili kong fast foods. Pagod ako kakaisip kung ano na ang mangyayari sa rason kung bakit sumali sina Tiffany at Quazil sa gang namin. Masama ang loob ko sa katotohanang sa isang gabi ay nabasura ang lahat ng hirap nila para sa pinaghahandang susunod na hakbang sa buhay. I do not care if their reason for joining our gang could be shallow; whatever their reason is, will always be valid to have me this upset about their death.

Sa ilang taon ng pagsasama namin, death had occured to me but I did not expect that it would affect me this much.

"Aira, may pagkain o!" rinig kong nagagalak na tawag ni Mauron bago tinapik ang balikat ko at ipinaghanda ng makakain si Aira. "Paborito natin," dagdag niya sabay hila kay Aira papaupo sa harap ng mga pagkain. Foods on their plate were random. Wala naman ata silang paborito dahil lahat ay paborito nila basta masarap.

Iniwan ko muna sila saglit para tawagin sina Wayne at Aeyi sa sala.

"Think twice," rinig kong ani ni Wayne kay Aeyi bago kindatan si Aeyi at bigyan ng mga tsokolate.

"Aeyi, Wayne, kain na kayo," yaya ko sa kanila.

Lumingon sila sa akin at sabay na tumango bago naglakad papuntang kusina.

From: Haerine Eziell
May nalaman ako.

Kinabahan ako sa nabasa mula kay Eziell. Walang kasunod ang text niya sa akin kaya napatitig ako sa screen ng cellphone ko.

After all, you don't know me. Sana hindi ako ang rason.

Mas lalo akong kinabahan sa sumunod niyang mensahe sa akin. Ano ang nalaman niya? After that incident—when she handed me her gun and I almost got caught— we never saw each other again. Mas madalas siyang wala sa bahay kumpara noon. Since then too, I never heard gunshoots from her room.

Kumulog ng malakas kaya pinatay ko muna ang cellphone at pinuntahan sila sa kusina. Naaala ko si Tiffany kaya hindi ko papalampasin ito. Ilang araw na ring mabigat ang loob ko dahil hindi namin nagawang puntahan ang libing ni Quazil. Sharlett said no since we were busy moving here. That time, my heart screamed otherwise. I wanted to take over her command and push us on attending Quazil's burial. Pero galit niyang kinuha ang susi namin para sa malaking truck kaming lahat sumakay kasama ng mga ililipat naming gamit.

"Pupunta tayo sa libing kaya magbihis kayo," annunsiyo ko.

Napasulyap sila sa akin at napatango. Kumuha ako ng tinapay sa mesa at uminom ng isang maliit na box ng gatas.

SHAZHE'S P.O.V

Nakabalik ako sa Headquarters ng walang tao. Hindi ko alam kung nasaan sila dahil wala namang nag-text. Kumain nalang ako sa natirang pagkain sa mesa imbes na mag-isip sa kinaroroonan nila. Pero ilang oras na ay wala pa rin sila.

I decided to check the weapons area and saw that the guns were left untouched. They have nothing with them. Did they ever think about their safety? We are still skating on thin ice with what we are doing as a gang; we are under watch. At least they should have their tracker, but they wore none so I couldn't track them in my phone.

Napabuntong hininga ako at isinandal ang likuran sa sofa. Huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili. Yes, they are not kids but they are my responsibility. It kills my ego seeing my men die in our gang. I've been there, seeing someone laying cold on a hospital's bed.

"Time of death: 8:45 a.m..." anunsiyo ng doktor habang katabi ko ang mga pulis at sa mga oras na iyon ay nakatunganga lang ako sa katawan niya. Empty and feeling drown.