Chasing My Princess

2 : Huling Habilin

Pagdating namain sa ospital, nagulat pa yung mga kamag-anak ko. Hindi malaman kung sino ang ieentertain, kung ako ba o yung doktor na tumitingin kay Lolo. Hindi na lang muna ako nakipag-usap at baka uminit pa ulo ng lolo ko sa akin.

Pagkapasok ko pa lang sa loob ng kwarto niya, nakita ko na kaagad si Lolo Peps. Tama nga ang sinabi ni Mama kanina, puro tubo na lang ang nagpapabuhay sa kanya  ngayon. Dun an siya humihinga at kumakain.

"Lolo, ano ba naman po kasi ang kinain niyo at..'' Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko, niyakap na kaagad ako ng matanda at naluha pa.

"Ikaw na ba yan Marco? Nako apo. Akala ko hindi ka na darating. Kailan ka pa ba nakauwi?''

''Ngayong umaga lang po Lo. Ano po ba kasi nangyari sa inyo at naospital na naman kayo? Sabi nang wag puro sweet. This wouldn't happnen to you kung hindi ka pasaway. Hayyy.'' Ginulo ko ang buhok ko habang nanenermon.

"Eh sa masarap yung lechon noong nagpyesta sa may probinsya. Inimbita kasi ako ng mga amigo ko. Ayun napasarap. Eto na-cardiac arrest na naman.'' Tinumbas na lang niya ng ngiti ang pag-aalala ko habang nagkekwento.

''Hay nako Lolo Peps. You are so pasaway. I can't believe na pati lechon di mo tinantanan. Are you alright now? How are you feeling?''

"Okay naman. Masaya ako at nakita kita now. Seeing you now makes me feel better,apo. Oh before I forget..Did she..?''

''Nope. Haven't seen her still. ''

"It's been 10 years,Marco.''

" Yes,Lo. Hayy. I don't know. I don't know where to find her. Since I let the Philippines, hindi na kami nagkausap. Iniwanan ko kasi siyang mag-isa at walang kaalam-alam.'' And then flashbacks of the past went inside my head ..

Bago yun mag-May eh. Inaya ako ni Bettina na makipaglaro sa kanya ng patintero, tutal naman daw bakasyon na at walang pinapagawa yung mama niya sa kanya. Pumayag naman ako nung umaga,excited pa nga ako eh.

Kaso nung kinahapunan na, tinawagan na ni Dad si Mama. Nakahanda na daw ang private jet namin papuntang Australia. Kahit anong iyak at pagmamakaawa ko, hindi nila ako pinakinggan. Doon na daw kasi ako magtutuloy ng pag-aaral. Gusto ko pa sanang sabihin at magpaalam ng maayos sa kanya nun kaso bigla na lang ako isinakay sa kotse namin. 

Huling kita ko nalang sa kanya ay yung lumabas siya mula sa bahay nila at lumilingun-lingon sa paligid. She was just searching for me. Nang makalayo kami, naaninaw ko nalang na umiiyak na siya habang hinihimas ng mama nya yung likod niya.

''Mapapatawad pa kaya niya ako nun,Lolo Peps?''

''Oo naman noh. Bestfriends kayo di ba? Hindi ka nun matitiis.'' Sabi ni Lolo habang ngumingiti. Kahit papaano gumaan ang kalooban ko. I really hope she's still waiting for me. I hope she didn't lose hope after these 10 years of waiting. Now, all I think about is when and how will I find her. Kahit yung lugar lang sana malaman ko.

''Is she still in Villa Concepcion?'' tanong ko kay Mama na may kausap pala sa phone.

'' Ofcourse. Yes , in Pa..Ano baby? Si Bettina? I think hindi na,baby. I haven't seen Carmen (Bettina's Mom) a year after ng pagpunta mo ng Australia. Baka lumipat na sila ng city. I really don't know.'' Tapos itinuloy ulit ni Mama ang pakikipag-usap sa phone.

Tinapik na lang ni Lolo Peps ang braso ko habang nagpapakawala ako ng isang malalim na buntong hininga. '' Makikita niyo rin ang isa't isa, Marco. Wag kang mawalan ng pag-asa'' sabi niya.

" Sana nga,Lolo. Sana nga.'' Ngumiti na lang ako habang nakatingin sa kanya.

''May hiling  sana ako sa'yo apo.'' Lolo Peps

''Ano po yun?''

'' Be her husband. Wag mong papakawalan ang tulad niya,apo. Minsan lang ang isang Bettina sa buhay mo.''

Nagulat ako sa sinabi ni Lolo. Habilin na ba niya ito? What if our paths wouldn't meet again? What if this is really the end and I need to surrender? What if..

'' Opo , Lolo. I promise. I'll chase her.''

And from the moment I agreed on our deal, silence became louder than our thoughts. He can now rest in peace.