Finally Together

7. Γιατί?

Emmas POV.

Εχτές το βράδυ ήμουν πολύ χαρούμενη με όσα έγιναν..
Κ έπεσα για ύπνο κεφάτη.

Μόνο που στις 7 η ώρα το πρωί ακούω το κουδούνι του σπιτιου μου να χτυπάει διαρκώς όλη την ώρα.
Μόλις το ακούω πετάγομαι τρομαγμένη από το κρεβάτι κι προσπαθώ να σταθεροποιησω τους παλμούς μου.

Έτσι κατεβαίνω τις σκάλες κ κατευθύνομαι προς την πόρτα.

Και όταν την άνοιγω, βλέπω, την Κρίστιν να κλαίει ασταμάτητα.

-Κρίστιν , τι έπαθες;;

- Πάμε μέσα πρώτα και μετά σου λέω.

Και πήγαμε. Καθησαμε στον καναπέ του σαλονιου μου και της έφερα χαρτομάντιλα για να σκουπίσει το πρόσωπο της.

- Για πες μου τώρα τι συμβαίνει.

- Να..... θυμάσαι τον Ντιλαν? Εκείνον που μου άρεσε και που πηγαίναμε μαζί φροντιστήριο και μετά ήρθε στο σχολείο μας και που ήταν μαζί μας στο δημοτικό?

- Ναι τον θυμάμαι. Τι έγινε?

- Τα έφτιαξε με μια......

Η Κρίστιν άρχισε να κλαίει πάλι.

- Ποια? Πως την λένε? Την ξέρω?

-Ναι την ξέρεις. Είναι από το σχολείο μας. Την λένε Μπριτ.

- Όχι αυτή!!! Σοβαρά τώρα?

- Ναι.......

- Ελα ρε Κρίστιν. Λυπάμαι πάρα πολύ. Αλλά δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις. Θες να βγούμε καμιά βόλτα να πάρεις λίγο αέρα?

- Όχι. Θέλω να κάτσω μέσα και να κλαίω.

- Ελα ρεε.

Μετά από κάμποση ώρα, επιτέλους την έπεισα. Είπαμε να πάμε σε ένα μπαράκι κοντά στο σπίτι μου. 10 λεπτά με το αμάξι. Ντύθηκαμε βάφτηκαμε και φύγαμε κατά τις 9:30.
Η Κρίστιν δεν είχε καθόλου όρεξη και δεν μίλαγε καθόλου όση ώρα είμασταν στο αυτοκίνητο. Σε κάποια στιγμή, πήρα την πρωτοβουλία να μιλήσω.

- Λοιπόν..... ο Ντιλαν και η Μπριτ.

- Ναι.....

- Και πως έγινε αυτό?

- Εμμα δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να μιλήσω για αυτό το θέμα. Αν με έφερες έξω μόνο και μόνο για να μάθεις τι έγινε και τα λοιπά εγώ φεύγω!

- Κρίστιν συγνώμη. Δεν ήθελα να σε κάνω να νιώσεις έτσι! Είσαι φίλη μου και σε αγαπω. Για αυτό βγαίνουμε. Για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα. Αν καθόσουν μόνη σου στο σπίτι σου τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.

- Εντάξει έχεις δίκιο. Συγνώμη.

.............Μετά από 10 λεπτά...............

Επιτέλους φτάσαμε στο μαγαζι. Καθησαμε σε ένα τραπέζι δίπλα από το παράθυρο. Καθησαμε, και αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα θέματα εκτός του Ντιλαν. Έτσι όπως μιλάγαμε νομίζω της ανέβηκε λίγο η διάθεση της Κρίστιν. Αυτό ήταν καλό. Αλλά έτσι όπως πηγαίναμε καλά και της Κρίστιν της ανέβαινε το ηθικό(αφού είχε πιει 3 σφηνάκια πριν) τσουπ μπαίνουν δύο γνωστά άτομα στο μαγαζι. Και ποια ήταν? Ο Ντιλαν και η Μπριτ!!!

- Κρίστιν πάμε λίγο την τουαλέτα?

- Γιατί παιδάκι μου μια χαρά είμαστε δω. Τι έπαθες.

- Μωρέ παμε στην τουαλέτα που σου λεω.

- Καλά πάμε αλλά μην αργήσεις.

- Ωραία. Να σου πω, όταν σηκωθείς μην γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω.

- Γιατί?

Εεε....Γιατί είναι κάτι παιδιά και βγάζουν selfie και είναι γυρισμένα από εμάς. Μην βγουμε και εμείς στην φωτογραφία.

- Εντάξει. Αντέ πάμε.

Πληρωσαμε και πήγαμε στην τουαλέτα και προσπαθούσα να την κρατήσω εκεί όση ώρα μπορούσα. Είχα μπει μέσα στην τουαλέτα και καθόμουν εκεί μέτρωντας τα λεπτά. Η Κρίστιν ήταν έξω. Δεν ήξερα τι να κάνω. Αν τους έβλεπε μαζί θα μου έμενε στον τόπο. Ξαφνικά ακούω την φωνή της να μου λέει:

- Εμμα δεν αντέχω άλλο. Είμαστε 10 λεπτά εδώ μέσα. Τι κάνεις τόση ώρα γενας? Καλά περίμενε λίγο ανεβαίνω πάνω να πάρω το μπουφάν μου γιατί το ξέχασα και ξανα έρχομαι.

- ΌΧΙ ΚΡΊΣΤΙΝ ΠΕΡΙΜ......

Αλλά πριν προλάβω να τελειώσω βγαινω έξω από το μπάνιο και δεν την βλέπω πουθενά. Ανεβαίνω τρέχοντας πάνω για να την πάρω αλλά δεν πρόλαβα. Είχε κάτσει στο τραπέζι που καθόμασταν και έκλαιγε κοιτώντας προς το βάθος.

- Όχ την έβαψα τώρα. Λέω από μέσα μου.
-Κρίστιν για αυτό ήθελα να πάμε κάτω στην τουαλέτα.

- Εντάξει δεν πειράζει. Καταλαβαίνω. Είσαι φίλη μου και ήθελες να με προστατέψεις. Είπε κλαίγοντας και σκουπιζοντας τα μάτια της.

- Πάμε να φύγουμε?

- Ναι πάμε. Δεν έχω καμία όρεξη να τους βλέπω να φιλιούνται μπροστά μου.

Και φύγαμε από το μαγαζί σε μια εντελώς άθλια κατάσταση ψυχολογικά και οι δύο μας. Πήγαμε σπίτι μου και η Κρίστιν κοιμήθηκε σε εμένα. Για την ακρίβεια δεν έκλεισε μάτι όλη νύχτα. Καθόταν στο κρεβάτι και έκλαιγε με αποτέλεσμα ούτε εγώ να μπορώ να κοιμηθώ. Καθόμουν και την παρηγορουσα μέχρι τις 5:00 τα χαράματα. Μετά επιτέλους πέσαμε για ύπνο.

Το επόμενο πρωί ξυπνάω, και παίρνω το κινητό στα χέρια μου. Το άνοιγω και βλέπω ότι έχω ένα καινούργιο μήνυμα. Το πατάω και το διαβάζω...........