Bir süre sarıldıktan sonra geri çekildim. Gözlerine bakarken o gece hastanede benim odamda yarı baygın halimde hemşirelerin yanımdaki konuşmalarını hatırladım.
- Adama çok üzüldüm daha çok genç
- Kadının hamile olması daha da üzmüştür
- Yalnız nasıl kuvvetli valla iki tane sakinleştirici ile ancak durdurabildik delirmiş gibiydi
- Haklı adam aynı anda hem karısı hem evladı..
- Yazık Allah sabır versin valla......
- Unuturuz diyemem Emir, belki aynı acı değil bizimkisi ama onların yokluğuyla yaşarken anılarıyla gülümsemeleriyle hatırlamak en iyisi. Yoksa gerçekten çok zor.
- Evet bu konuda yapacak bir şey yok. İkimizde bir süre sustuk..
Aniden bu üzgün havayı dağıtmak için ayağa kalktım.
- Hadi gel sana evi gezdireyim dedim gülümseyerek.
- Tamam dedi
- Salonu ve mutfağı gördün babamın çalışma odası ve benim kitaplarımın olduğu odam var bu katta ve banyo tabii dedim. Odaları tek tek gösterdim hepsine gerçekten ilgiyle baktı. Kitaplarıma bir "oooooo" dedi bu hoşuma gitti.
Merdivenlerden yukarı çıktık. Annemle babamın odasını gösterdim aynı şekilde duruyordu sanki hiç gitmemişler gibi, sonra benim odamı gösterdim orada baya bir oyalandık.
- Hani müzik ile ilgili sadece duvardaki resimler mi var? Dedi şaşkınca
- Hayır tabii ki müzik odam ayrı dedim
- Hımmm bir bakalım mavi rengi seviyoruz, fazla eşya sevmiyoruz, küpelere bayılıyoruz, kitaplara aşığız ve pelüş ayı? Dedi gülerek. O ayıcığı Kuzey'in aldığını söylemeli miydim? Şuan değil Katre dedim kendi kendime.
- Evet yalnız olduğum için bir tane ayıcığım var ne yapayım? Utanamam o bana yıllardır eşlik ediyor dedim ayıcığımı alıp sarılarak.
- Gerçekten neden evde seninle kalan bir bayan yok? Diye sordu
- Kimseye ihtiyacım yok çok şükür kendimi koruyabiliyorum ve yalnızlığımı seviyorum yanımda olacaksa ailem olmalı yabancı birileri değil dedim burukça
- Peki hazır konu gelmişken yalnız mı yaşıyorsun soruma evet dedikten sonra aklına bir şeyler gelmişti dün akşam sonra anlatırım dedin, bence anlat tam zamanı dedi. Şaşırdım bu adam hiçbir şeyi unutmaz mı?
- Emir anlatacak bir şey yok... diye geçiştirmek istedim ama o camın önündeki tekli koltuğuma oturup kollarını bağladı, gözleriyle yatağa oturmamı istedi ve beklemeye başladı. Bu adamın gerçekten ikna kabiliyeti yüksekti.
- Peki diyerek yatağa oturdum, annemle babamı kaybettikten sonraki 6 ay Cemil abiler beni yalnız bırakmadılar burada benimle yaşadılar, sonra psikoloğum artık kendim yaşayabileceğimi söylediğinde kabul etmiş ve onları evlerine göndermiştim. Güvenlikli bir site de oturuyorum diye korkum yoktu tek korkum 23 yaşında yalnız kalmış olmamdı. Bunları yüksek sesle bende ilk defa birine anlatıyordum ve buda benim için oldukça zordu. Derin bir nefes alıp devam ettim. Okulu bıraktım işleri öğrenmek ve devam ettirmek için şirkete gitmeye başladım. Öyle çok fazla arkadaşı olan biri değilim, Hale ve Kuzey dışında arkadaşım yoktu, dediğimde Kuzey ismi geçince Emir'in gerildiğini hissettim. Göz gözeydik her sözümü çok dikkatle dinliyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalmak mı zor gitmek mi?
Romanceİki yaralı kalp birbirini iyileştirebilir mi? Aşk gerçekten klişelerdeki gibi tedavi eder mi? sevmeyi unutmuş iki insana sevmeyi hatırlatabilir mi?
