Kalmak mı zor gitmek mi?

Bela

KATRE

Yorgunca açtığım gözlerim ile tüm vücudumun ağrıdığını hissettim en çok da kalbim. Yavaşça dönüp saatime baktım saat 12:00 olmuştu sabah 05:00 sıralarında uyuduğumu düşünürsem yeterli değildi belki ama ben uzun zamandır uykularımı bırakmıştım. Defalarca çok fazla uyuyup günleri uyku ile öldürmeye çalışmış ama başaramamıştım. Yataktan kalktım ilk işim sol kolumu kontrol etmek oldu şuan hareket ettirebiliyordum. Doktorumun söylediği gibi aşırı sinir ve stres yaptığım zaman kaslar o günkü durumuna gelip tekrar kasılıyor ve kolumu kilitliyor. Kas gevşetici ya da kaslarını güçlendirerek düzeltebilirsin demişti. Ben tabii ki ilacı tercih etmiştim ta ki başıma bir kötü olay daha gelene kadar. Annem ve babamı kaybettikten 6 ay sonra Cemil Abi'ye artık evinize gidebilirsiniz demiştim her ne kadar bunu istemesem de onların da bir hayatı vardı. Sağ olsunlar ne Sevilay abla ne Cemil Abi bana bakmaktan bir gün şikâyet etmemişlerdi. Ama psikoloğumun da desteğiyle artık yalnız kalmaya hazırdım. Ben hep güçlü bir kız olduğumu düşünürdüm fakat ailemi kaybetmemin acısı beni hiç de öyle olmadığıma inandırmıştı bitmiştim ve doktorlarım, Cemil abim, Sevilay ablam sayesinde toparlanmıştım. O gün benim için biraz zor olmuştu, psikoloğum Mine Hanım

- Başarabilirsin Katre sen daha önceden olduğun o mutlu günlere döneceksin bu sadece bir dönem. Hayat hiçbir zaman adil değil ama hayattaysan öyle olması gerektiği için ve artık 23 yaşındasın kendi başına yapabilirsin bence artık denemeye başlamalısın deyip beni bir şekilde ikna etmişti. Eve geldiğimde Sevilay abla ve Cemil abiye Mine Hanımla olan konuşmamı anlatmış ve onları özgür bırakmıştım. İkisi de buna gönüllü olmamakla birlikte benim iyiliğim için ses çıkarmamışlardı. İlk o gece çok zor olmuştu ev tamamen bomboş annemle babamın yatağında resimlerine sarılıp bağıra bağıra ağlamış sabaha karşı ancak uyuyabilmiştim. Güvenliği olan bir sitede oturuyorduk evde birilerinin olması olmaması değildi korkum, korkum tamamen yalnızlığımdan kaynaklanıyordu. Yaklaşık 2 hafta sonra gecenin yarısı evin içinden sesler gelmeye başladı henüz tam uyuyamamıştım ve odamın kapısını açıp sessizce merdivenin başına gitmiş aşağı bakmıştım ki bir adamla göz göze gelmiştim. Yüzünde siyah kar maskesi vardı beni gördüğüne pek şaşırmamışa benziyordu. Panikle odama kaçıp kapımı kilitlemiş şifonyerimi kapının önüne zar zor itebilmiştim çünkü kolum yine kilitlenmişti. Doğruca telefonuma koşup Cemil abiyi aradım tabii ki gecenin körü olduğu için panikle

- Katre ne oldu iyi misin? Diyerek açtı telefonu ben sessizce

- Abi evde birileri var biri beni gördü odamdayım kapımı kilitledim şifonyeri de çektim ama yardım et abi acilen derken kapıma vuruldu. Ben inanılmaz bir dirayetle sessiz kalmayı başardım cemil abi telefonda küfürler savurup

- Sevilay polisi ara hemen Katrelerin evin adresi ver, çabuk!! derken bana da

- Katre orda mısın sakın telefonu kapatma ses veremesen de tuşlara bas bas ki orda olduğunu bileyim abicim dedi bende kapının önündekinin orda olma ihtimaline karşı, tuşa bastım sadece

- Tamam canım yoldayım geliyorum polisler de gelecektir korkmamaya çalış Katre şimdi banyona git oraya gir ve kapını kilitle eline de hani bir şey olursa diye sert bir şey bul kardeşim şuan güçlü olman gerek kendini koruman gerek ben gelene kadar abicim lütfen dedi sesi çaresizlikle doluydu bu arada arabasına bindiğini ve yola çıktığını anlamıştım. 10 dakikaya ordayım Katre'cim yol boş geliyorum korkma lütfen diye sürekli konuşarak bana orada olduğunu hissettiriyordu. Bense buzlarımdan çözünmüş odamdaki ağır bir vazoyu elime alıp banyoya girmek üzere hareket ettiğimde kapımın önündekilerin konuşmasını duymamla donup kaldım.