Omnia Causa Fiunt

Κεφαλαιο 14

 - Είμαστε όλοι άνθρωποι.

Αδύναμοι απο την φύση μας

και ικανοι απο την σάρκα.

Λιγοι είναι άγγελοι.

- Σαιξπηρ, Βασιλιάς Ερρίκος VII

2 χρονια πριν...

Ροξι

Κρύο. Το νερό. Ο αέρας. Οι άνθρωποι. Ένιωθα μόνη, μα έπρεπε να τα καταφέρω. Τον αγαπώ. Με προστάτευε πάντα. Τώρα είναι σειρά μου!

Θα καταφέρω να τον οδηγήσω στον φωτεινό δρόμο. Κάθε μέρα περιπλανιόταν σε σκοτεινά βρώμικα σοκάκια με ένα μπουκάλι και μια ουσία να κυκλοφορεί για ώρες στο αίμα του. Ηρωίνη... νομίζω.

Έβγαλα τα ρούχα μου και ένιωσα τον παγωμένο αέρα να χτυπάει την πλάτη μου. Το παράθυρο ήταν σπασμένο στο μπάνιο , έπρεπε όμως να τα καταφέρω.

Μπήκα τρέμοντας και άνοιξα το κρύο νερό με τα μελανιασμένα από το κρύο χέρια μου. Έδειχναν λες και το σώμα μου παραδινόταν και αποδεχόταν όλοι την κατάσταση λες και ερχόταν το τέλος. Έβαλα λίγες σταγόνες από το σαμπουάν που αγόρασα με τόση δυσκολία και έπλυνα αργά τα μαλλιά μου.

Όταν τελείωσα τύλιξα μια κόκκινη πετσέτα γύρω από το λεπτο μου σώμα και έτρεξα στο κάπως πιο ζεστό δωμάτιο. Φόρεσα ένα φαρδύ φούτερ και μια μεγάλη για τις διαστάσεις μου φόρμα και στέγνωσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα μαλλιά μου.

Σήμερα θα εμένα νηστική. Είχα αφήσει λίγο φαγητό για εκείνον και για την αμαχαίρωτου προλάβω αν χωθώ μέσα στις κουβέρτες άκουσα την εξώπορτα να κλείνει με βρόντο και τα βήματα του να σέρνονται στο πέτρινο δάπεδο της άυλης.

(5,4,3,2,1) μπήκε στο σπίτι και το άκουσα να πέφτει με ένα γδούπο στο πάτωμα. Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο σαλόνι και τον είδα πεσμένο στο σκαλί.

«Ντάριο!» ούρλιαξα νιώθοντας τα δάκρυα να κοίλανε στα μαγουλά μου.

«Μαμα!!Μαμα!!!» φώναξα. Ποτέ δεν κατέβαινε.

Δεν ενδιαφερόταν.

Άρχισα να κλαίω με λυγμούς φέρνοντας τον στην αγκαλιά μου.

Έβγαλα το τηλέφωνο του από την τσέπη και αποφάσισα να καλέσω το μόνο άτομα που εμπιστευόμουν. Μιγκέλ.

Όμως δεν ήθελα να τον ενοχλώ. Όχι, δεν ήταν σωστό θα είχε πολλά προβλήματα. Όχι.

Σήκωσα τον Νταριο με τρομερή δυσκολία και τον έβαλα στον καναπέ.

«Νταριο» επανέλαβα συγκρατώντας έναν λυγμό.

Λύπη και οργή ήταν τα επόμενα συναισθήματα που σταδιακά αναπτύσσονταν μέσα μου. Πηρά το τηλέφωνο και την κάλεσα.

«Νόμιζα πως με είχες ξεχάσει μωρό μου» είπε η Νταλια

« Δεν ξέρω τι του έκανες μα εάν τον ξαναπετάξεις θα καλέσω την αστυνομία για να σε συλλάβουν κατάλαβες σκροφα ;»

«Χαλάρωσε μικρούλα. Έρχεται μονός του σε μένα δεν τον ανάγκασε κανείς» είπε τελείως ήρεμα

«Πραγματικά δεν έχεις συναισθήματα; Άσε την οικογένεια μου ήσυχη!!!» φώναξα και της το έκλεισα αφού κοίταξα τον Νταριο το πέταξα στον τοίχο και το εις να γίνεται κομμάτια.

ΣΗΜΕΡΑ

Μόλις έφτασα στο διαμέρισμα τηλεφώνησα στον Νταριο και έκατσα στο καναπέ όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

«Γεια σου Ραξ» είπε

« Πρέπει να σου μιλήσω « είπα απολυτά σοβαρά.

« Το ξέρω» απάντησε

«Δεν ξέρεις τίποτα ντάξει;Εγώ τα Πέρασα ΟΛΑ!!! Αν ξαναπάς μαζί με αυτή την ΣΚΥΛΑ θα καλέσω την αστυνομία. Δεν την φοβάμαι πια! Έχω ξεπεράσει το στάδιο 'Αν το κανείς θα καταστρέψεις τα πάντα ή θα μπλέξεις άσχημα. Δεν φοβάμαι»

« Ροξ... το ξέρω, Νομίζεις ότι δεν έχω τύψεις;Νομίζεις ότι τα έχω ξεχάσει; Δεν μπορώ να κοιμηθώ σχεδόν κάθε βράδυ χωρίς να μην έχω κάποιον εφιάλτη. Αυτό που σου έκανα είναι ασυγχώρητο. Όμως, έχω αλλάξει και εγώ. Δεν πρόκειται να αφήσω ούτε εσένα ούτε την Οφηλια» είπε ένιωθα την φωνή του να σπάει.

« Το ξέρω, Συγνώμη. Τι θέλει;»

«Δεν ξέρω άλλα θέλω να κρατήσεις την Οφηλια μακριά από όλο αυτό. Είναι το τελευταίο άτομο που θέλω να πληγώσω αφού κατάφερα να πληγώσω την ιδία μου τη αδελφη.» είπε και η φωνή που έκαιγε από τύψεις.

« Θα μείνει μακριά. Δεν θα μπλέξει. Όλα θα πάνε καλα. Τωρα ήμαστε πιο δυνατοί από αυτή» είπα φέρνοντας κάτι στο νου μου.

« Το ξέρω» είπε

«Ξέρεις ότι δεν την φοβάμαι!»

« Ναι... Ροξ»

« Έβαλα υποψηφιότητα» είπα

«Που;» ρώτησε

« Ξέρεις που.»

« Τι έκανες Ροξι;» ρώτησε απολυτά σοβαρός

«Δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Αυτή την φόρα δεν θα μου ξεφύγει» είπα και το έκλεισα.