Omnia Causa Fiunt

κεφάλαιο 25 Βερόνικα

Γνωρίζετε αυτές τις μέρες που ξαφνικά ξυπνάς και έχεις διάθεση για όλα.

Είναι λες και όλα έχουν αλλάξει στην ζωή σου.

Λες και ξαφνικά είσαι άλλος άνθρωπος και δεν σε ενδιαφέρει τίποτα.

Μιλάω όμως για το απολύτως τίποτα.

Όλα σου τα προβλήματα δεν έχουν πλέον σημασία. Δεν σε πληγώνουν ή δεν τους δίνεις τόση βάση όση έδινες.

Έτσι και εγώ ξύπνησα με αυτή την διάθεση.

Χωρίς να σκέφτομαι τον Μαλακά τον Ντανιελ. Χωρίς να έχω κοιτάξει το κινητό μου έστω και μια φορά περπατούσα καμαροτι καμαροτι προς την αίθουσα γιογκα.

Βλέπετε είχα ξυπνήσει με την πιο ενεργητική και ωραία διάθεση θέλοντας να κάνω πράγματα με την ζωή μου και να ενδιαφερθώ για εμένα.

Είχα φορέσει το αθλητικό μου κόλαν που μου τόνιζε τον ανύπαρκτο κώλο μου και το αγαπημένο μου σουτιέν.

Είχα κρεμάσει μια αθλητική τσάντα στον έναν ώμο νοιώθοντας πως είμαι αθλήτρια.

Μπήκα στην αίθουσα γιογκα έβαλα την τσάντα την γωνία και αποφάσισα να χαλαρώσω.

Μετά από μία διαλογισμού,  προσπάθησα να καταλάβω άμα όντως με βοηθούσε αλλά δεν ήξερα.

Βγήκα από την αίθουσα και καθώς έστριβα στην γωνία τον είδα.

Όλη μου η χαλαρώτητα δεν είχε νόημα.

Όλος μου ο κόπος δεν είχαν απολύτως καμία σημασία.

Η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά που απλώς μου έκοβε την ανάσα.

Δεν ήθελα να τον δώ. Δεν ήθελα να του μιλησω. Είχα να τον δώ τόσο καιρό που απλώς νόμιζα ότι με είχε ξεχάσει.

Και ο μπάσταρδος καθόταν ακριβώς δίπλα στο αμάξι μου. Σαν να το ήξερε.

Είχε στα χέρια του το κινητό και τον έβλεπα να γράφει κάτι γρήγορα.

Τον είδα να το σκέφτεται λίγο πριν το στείλει αλλά τελικά το έκανε.

Και άκουσα το κινητό μου να ηχεί.
Και το Ντάνιελ να ανασηκώνει το κεφάλι του και να με κοιτάζει σαν βλάκας.

" Βερόνικα" είπε και άρχισε να με πλησιάζει.

Οχι. Όχι. Φυγε.  Έλεγα από μέσα μου.

Δέν ήθελα να με πλησίασει. Δεν ήθελα να με ακουμπήσει.

Με κοίταζε με ένα βλέμμα απελπισίας.