Omnia Causa Fiunt

κεφάλαιο 10

Όταν φτάσαμε στο εστιατόριο καθίσαμε σε μια θέση για δύο άτομα δίπλα στο παράθυρο. Μια σερβιτόρα μέσης ηλικίας μας έφερε σε ενα καλαθάκι το ψωμί και είπε οτι θα έρχονταν να μας πάρει σε λίγο κάποιος την παραγγελία. Από την αλλη το μόνο πράγμα που έκανε ο Ντάριο ηταν να με κοιτάζει από την στιγμή που μπήκαμε μέσα και καθίσαμε. Εγώ κοιτούσα οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτόν. Τον ένιωσα να μου πιάνει το χέρι στο τραπέζι και τον κοίταξα.
" Χαλάρωσε"
"Μα ειμαι χαλαρή " ειπα
Σήκωσε τα φρύδια του.
" Καλα ειμαι αγχωμένη" ομολόγησα.
" Δεν νομίζω οτι πρέπει να εισαι αγχωμένη γύρω μου. Δεν χρειάζεται." είπε και μου έσφιξε το χέρι.
" Σου ειπα οτι εισαι πανέμορφη σήμερα " ρώτησε και μου χαμογέλασε στραβά.
Κοκκίνισα ξανά.
" Ναι. Ναι μου το είπες "απάντησα.
" Χαίρομαι " είπε και μας πλησίασε μια σερβιτόρα με κοντά καστανά μαλλιά και καστανά μάτια.
" Γεια σας" είπε και κοίταξε τον Ντάριο.
Όταν με είδε σοβάρεψε ενώ εγώ της χαμογέλασα ευγενικά.
" Τι θα θέλατε ;" ρώτησε και πλησίασε τον Ντάριο.
" Εγώ θα ήθελα ενα κοτόπουλο με πατάτες" είπε χωρίς να της δίνει και πολύ σημασία.
Εγώ από την αλλη ειχα νευριάσει και διάλεξα το πρωτο πράγμα που είχε το κατι μου.
" Ραβιολια με σάλτσα " ειπα και την κοίταξα.
" Θα πιείτε κατι. ;"
"Ενα νερό " είπε ο Ντάριο και με κοίταξε
" Και εγώ νερό " ειπα ευγενικά και την κοίταξα. Εκείνη έφυγε ρίχνοντας μια τελευταία ματια στον Ντάριο και έφυγε κουνώντας τους γοφούς της.
" Πες μου κάτι για εσένα οφήλια " είπε ο Ντάριο κοιτοντας με.
" Για να πω την αλήθεια η ζωή μου δεν τόσο ενδιαφέρουσα όσο νομίζεις." ειπα
" Αμφιβάλω. Καποιο χόμπι ; Άθλημα ; " ρώτησε
Κατάπια μια φορά και απάντησα.
" Έκανα βιολί αλλα το σταμάτησα. Δεν ήμουν και πολύ καλή." ψεύτρα σκέφτηκα.
Ο Ντάριο φάνηκε να παρατηρεί κατι αλλα δεν είπε τίποτα.
"Εσυ ;" ρώτησα προσπαθώντας να ελαφρινο την ατμόσφαιρα.
" Εγώ... εγώ έκανα κολύμβηση η βασικά κάνω ακόμα απλά οχι επαγγελματικα όπως ήθελα. Απλώς πιστεύω πως είναι καλό να κάνω δύο πράγματα στην ζωή μου εται ωστε νΑ έχω δύο επαγγελματα." είπε και χαμογέλασε.
" Εσυ τι θες να κανείς;" ρώτησε
Θέλω να.γίνω επαγγελματίας βιολιστριας αλλα δεν.μπορΩ τώρα οπότε θα υποστώ να γίνω γιατρός ενα επάγγελμα το οποίο με.ενδιαφέρει αλλα οχι τόσο όσο το βιολί
" Ιατρική. Ειναι.... Ειναι το επάγγελμα του πατέρα μου οπότε γιατί οχι ;" ειπα και χαμογέλασα.
" Η μητέρα σου τι δουλειά κάνει;"
" Ήταν παιδαγωγός αλλα οχι εδώ στην Πολωνία ." ειπα
" Οπότε ξέρεις πολωνικά ;" ρώτησε
" Ναι ... Οι γονείς μου με έμαθαν όταν ήμουν μικρή"
" Οι γονείς σου πρέπει να ειναι πολύ καλή άνθρωποι" είπε.
" Ναι. Ηταν " είπα
" Ηταν ;"
" Ναι... Σκοτώθηκαν " ειπα
Με κοίταξε απολογητικά.
" Συγνώμη αμα το ήξερα δεν θα το ανέφερα καν " είπε και μου έπιαε το χέρι.
" Δεν φταις εσυ" ειπα και άρχισα να αγχώνομαι πάλι.
" Οφήλια ..."
" Ντάριο ;" ρώτησα.
" Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι".
" Δεν-" μόρφασα
" Είχες ποτέ σου σχέση ;" ρώτησε ξαφνικά όμως για καποιο λόγο δεν ντρεπόμουν να απαντήσω άρχισα να χαλαρώνω.
" Οχι. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν αρκετά. Δεν ειμαι του στυλ να κάνω το πρώτο βήμα οχι μόνο σε θέματα σχέσης οτιδήποτε πιστεύω οτι αμα ρωτήσω καποιο κατι θα νευριάσει ή οτι τον ενοχλώ και πριν πεις κατι το ξερω τρομερά καλά πως ειναι κακή λογική " ειπα και γέλασα. Με κοίταξε με ενα πονηρό χαμόγελο.
" Άρα σε αφήνω να εισαι λίγο νευρική επειδή είναι το πρώτο σου ραντεβού."
" Νταξει αφού με αφήνεις εσύ. Εσυ δεν εισαι αγχωμένος " του θύμισα.
" Επειδή ειμαι τέλειος" είπε και μου χαμογέλασε πλατιά.
Εγώ στριφογύρισα τα ματια μου.
Ο Ντάριο γέλασε, και ο ήχος ηταν βαθύς.
" Δεν χρειάζεται να εισαι νευρική ούτε να ανησυχείς Οφήλια. Δεν περιμένω να με εντυπωσίασης ήδη το έχεις κάνει."
Τον κοίταξα." Πως; Με το να σε χαστουκίσω και να σε βρίσω;" ρώτησα ειρωνικά.
Εκείνος έκανε μια γκριμάτσα και με κοίταξε.
" Εισαι διαφορετική. Εισαι όμορφη και ενδιαφέρουσα δεν σε νοιάζουν τα λόγια.τον άλλων και αν ναι δεν το δείχνεις. Ακόμη, εισαι τόσο γλυκιά και αθώα όταν σου λέει κάποιος κομπλιμέντα κοκκινίζεις " με κοίταξε " και το πιο σημαντικό εισαι ο εαυτός σου"
Ειχα μείνει άφωνη να τον κοιτάω και ειχα κοκκινίσει.
" Πως το.....πως... Ξέρεις τι θα πεις ..... Στον "
" Στον;"
" Απλώς ξέρεις να λες τα σωστά πράγματα"
" Αυτό ειναι επειδή ειμαι-"
" Τέλειος" τον διέκοψα
" Δεν θα έλεγα αυτό αλλα χαίρομαι που αρχίζεις να αντιλαμβανεσαι την τελειότητα μου. " είπε και μου έκλεισε το ενα μάτι.
"Τι θα έλεγες τοτε;"
" Το ειπα αυτό επειδη ειναι αλήθεια οτι θέλω να ειμαι εδώ μαζί σου."
Και αυτή ηταν η επόμενη φορά που κοκκίνισα.
" Ευχαριστω;;" ειπα χωρις να ξερω τι να πω.
Ευτυχώς ήρθε η σερβιτόρα με τις παραγγελίες μας και χωρίς καμια κουβεμτα αραρχίσαμε να τρώμε.
Για το υπόλοιπο της βραδιάς μιλάγαμε για άσχετα πράγματα. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε ο Ντάριο πλήρωσε και βγήκαμε από το εστιατόριο και τοτε μετάνιωσα πως δεν ειχα φορέσει κατι από πάνω μου. Ο Ντάριο με έπιασε από ρην μέση και κατευθειαν ένιωσα το σώμα μου να ζεσταίνεται κάτω από το άγγιγμα του. Με κοίταξε και χαμογέλασε.
" Γιατί με κοιτάς ετσι ;" ρώτησα και συνεχίσαμε να προχωραμε μέχρι το αυτοκίνητο.
" Εισαι..."
" Μην..." ειπα και του έκλεισα το στομαμε την παλαμη μου" πεις όμορφη το εχεις πει ήδη τρεις φορές σημερα και ειλικρινά δεν ειμαι κανένα μοντέλο ειμαι τέλειος κανονική και παράξενη κάποιες φορες δεν χρειάζεται να μου το λες " όταν τελείωσα εκείνος μου φίλησε το χέρι και το κράτησε.
" Πραγματικά δεν βλέπεις τον εαυτό σου ετσι;" ρώτησε με ενα παιχνιδιάρικο χαμόγελο.
" ωχ θεέ μου!!! Μην το κανεις αυτό !!" ειπα και γέλασα
" ποιο πράγμα ;" ρώτησε αθώα
" Δεν μπορω να.καταλάβω πως γίνεται να άλλαξες τόσο. Από το να εισαι ψυχρός μαζί μου έγινες όλο γλύκες και ευγένιες. Μην με παρεξηγήσεις δεν λέω πωςΕ ενοχλεί απλώς δεν το καταλαβαινω " ειπα
Με κοίταξε για καποια στιγμή σκεπτικός και μετά με κοίταξε σοβαρά.
" Δεν άλλαξα απλώς εσυ δεν με έχεις συνηθίσει έτσι. Τώρα όλα αυτά που σου λέω τα εννοώ. Μου αρέσεις και θέλω να προσπαθήσουμε. " είπε
" Και εμένα μου αρέσεις " ειπα χωρίς δισταγμό.
Αυτό κέρδισε ενα χαμόγελο από την δική του πλευρά.
" Λοιπόν ποια εισαι Οφήλια Αντεργουντ;" ρώτησε και τοτΕ ηταν που πάγωσα και τον κοίταξα. Ήθελα να τραβήξω το χέρι μου από το δικό του. Η κκαρδιά χτυπούσε βίαια στο στήθος μου και ένιωθα τον κρύο ιδρώτα να κυλάει στην πλάτη μου. Εκείνος φάνηκε να μην καταλαβαίνει τίποτα αφού συνέχισε να περπαταει.
" Τι-τι εννοείς" ειπα και κατάπια.
" Απλώς θα ήθελα ... " είπε και γύρισε να με κοιτάξει " εΐ εισαι καλα ;" ρώτησε όταν κατάλαβε τον πανικό μου.
" Ναι... ναι απλώς η ερώτηση με ξάφνιασε αυτό ειναι όλο"
Φαινόταν από την έκφραση του οτι δεν με είχε πιστέψει όμως δεν έκανε περετερο ερωτήσεις . Η διαδρομή της επιστροφής ηταν κατά καποιο δρόμο άβολα ήσυχη κάποιος έπρεπε να σπάσει την σιωπή αλλα δεν ήμουν εγώ αυτή τι θα του έλεγα

Ξέρεις Ντάριο οι γονείς μου για έναν ανεξήγητο λόγο ήθελαν να σκοτωθούν ή

Ντάριο κοίτα δεν ειναι οτι δεν θελω να σου μιλήσω για αυτό απλώς ειναι ακόμα νωρις και δεν ξερω τι να υποθέσω για εμάς έχω αγχώνει θεέ μου ή

Ξέρεις ζω με το παρελθόν μου και σου έχω πει κατά καποιο τρόπο ψέματα ...
Τώρα ξέρετε γιατί δεν ήθελα να ανοίξω τις επιλογές μου. Οπότε....
" Οφήλια... Δεν ήθελα να πιέσω απλώς θελω να σε γνωρίσω καλύτερα" είπε και σταμάτησε στην άκρη του δρόμου για να με κοιτάξει.
Κοιτούσα έξω ενώ εκείνος μιλούσε και δεν ήξερα τι να πω.
" Οφήλια..." προσπάθησε ξανά .
Τον κοίταξα και του χαμογέλασα αδύναμα του έπιασα το χέρι και τον κοίταξα βαθύς στά ματια.
" Ευχαριστώ πολύ για σημερα που με εβγαλες έξω " ειπα αλλάζοντας θέμα. Φάνηκε να του αποσπα την προσοχή για λίγο και γέλασε .
" Χαίρομαι που σου άρεσε" είπε και κοίταξε έξω. Αφού φτάσαμε βγήκαμε έξω και προχωρήσαμε προς το δωμάτιο μου έβγαλα τα κλειδιά και τον κοίταξα .
" Ευχαριστω και πάλι για σήμερα " ειπα.
Μου χαμογέλασε και με πλησίασε αργά με έπιασε απο τη μεση και με φίλησε στο μέτωπο απαλά.
" Δεν κάνει τίποτα " είπε και πήγε να φύγει. Άνοιξα την πόρτα και πρώτου προλάβω να μπω γύρισα και τον φώναξα.Με κοιταξε απορημένος.
" Έπαιζα κάποτε βιολί και ήμουν αρκετά καλή" ειπα και γέλασα πίκρα. Εσμηξε τα φρύδια του σαν να μην καταλαβαίνει.
" Είχε συμβεί ενα ατύχημά... Στης 23 Αυγούστου του 2015 Βρισκόμουν μέσα στο αμάξι από τοτε δεν μπορω να ξαναπαίξω. Το ξερω πως ειναι ανοησία να σου πω αυτό το πράγμα για τον εαυτο μου ... Αλλα έπρεπε να ξεκινήσω από κάπου " ειπα απολογητικά.
Το μόνο που έκανε ηταν με αγκαλιάσει.
" Συγνωμη..." ηταν το μόνο που είπε
" Δεν έπρεπε να ρωτήσω καν απλώς-" τον φίλησα όσο πιο δυνατά μπορούσα για να του δείξω οτι δεν έφταιγε εκεινος.
" Καληνυχτα " ειπα και του χαμογέλασα.
" Καληνυχτα γλύκα" είπε και μου έκλεισε το μάτι.