Omnia Causa Fiunt

κεφάλαιο 27 Ροξι

Σήμερα ήταν η τελευταία μου μέρα και θα έπαιρνα άδεια.

Ήξερα ότι είχα περάσει δύσκολα αλλά αυτό θα με έκανε πιο δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση για να καταφέρω να αντεπεξέλθω στο μέλλον.

Δεν ήθελα να είμαι μόνο πνευματικά δυνατή αλλά και σωματικά και αυτό είχα καταφέρει μέσα σε αυτό το διάστημα να κάνω.

Όταν ο Ντάριο πέρναγε όλες αυτές τις δυσκολίες εγώ θα μπορούσα να τον είχα βοηθήσει. Δεν θα έλεγα στον Μιγκέλ να έρθει.

Το γεγονός ότι δεν μπορούσα εγώ η ίδια να βοηθήσω τον αδελφό μου με νευρίασε και ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα να το συγχωρέσω εύκολα στον εαυτό μου.

Βγήκα από το τμήμα χαιρετώντας κάποια άτομα από το τμήμα. Ήταν σχετικά βράδυ όταν αποφάσισα να φύγω αλλά ήξερα ότι έκανα σωστά.

Πήρα το λεωφορείο και κάθισα περιμένοντας επιτέλους να βγω.
Η διαδρομή ήταν ήσυχη και ευτυχώς δεν είχε πάρα πολύ κόσμο
Κάτι που με ικανοποιούσε αρκετά μπορώ να πω.

Σταμάτησα έξω από την καφετέρια του Μιγκέλ και είδα τα φώτα ακόμα αναμμένα.

Αυτό ήταν. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά. Ήταν η πρώτη φορά που θα έβλεπα τους φίλους μου μετά από τόσο καιρό. Αλλά ο Μιγκελ. Ήταν ο μιγκελ και του είχα απίστευτη αδυναμία.

Χαμογέλασα άχνα και μπήκαν στην καφετερία.

"Μιγκέλ;" Ήταν το μόνο που είπα και κατευθείαν είδα ένα κεφάλι να βγαίνει από το πίσω μέρος της κουζίνας και να με κοιτάει.

" Ροξι;" Είπε και τότε ήταν που έπεσε κάτω ή μάλλον γλίστρησε.

"Ουχ!" Είπε και έτρεξα κατευθείαν προς το μέρος του.

Τον είδα στο πάτωμα και άρχισε να γελάει.

" Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω " είπα και έσκυψα κάτω για να τον αγκαλιάσω.

Εκείνος με έτριψε στην πλάτη και με τράβηξε στο πάτωμα.

" Όχι..-" ήταν το μόνο που είπα και βρέθηκα στο πάτωμα.

"Πώς και από δω ;" Ρώτησε με περιέργεια .

" Είπα να έρθω να σε δω και να γυρίσω σπίτι επειδή είμαι αρκετά κουρασμένη" είπα και σηκώθηκα.

" Παρ'όλα αυτά θα περάσω αύριο για καφέ " του επισήμανα.

" Α ναι;" Είπε και μου έκλεισε το μάτι.

" Ναι" είπα και το έσπρωξα χαλαρά στο ώμο.

Άρχισα να φεύγω προς τα έξω και εκείνος μου φώναξε από πίσω.

" Χαίρομαι που ήρθες Ροξαννα" είπε φωνάζοντας όλο μου το όνομα.

Εγώ απλώς γέλασα δυνατά και βγήκα.

Άρχισα να προχωράω προς το σπίτι και άκουσα την Οφήλια να φωνάζει στο τηλέφωνο.

"Τι θα ξεπεράσω ακριβώς θείε; Και σε ποια δεκαετία είμαστε που πρέπει να παντρευτώ κάποιον για να πάει καλά η επιχείρηση σας; Τόσο απεγνωσμένος είναι ο Λόκγουντ τέλος πάντων ; Και φυσικά τον έχω ξεπεράσει θείε. Είμαι  με τον πιο γλυκό και καλό άνθρωπο του κόσμου τον Ντάριο δεν θέλω κανέναν να μου λέει τι να κάνω. Και μην τολμήσετε να μου το χαλάσετε " και την είδα να το κλείνει νευριασμένα και έφυγε.

Περίμενα για λίγο μέχρι να φύγει έμεινα αδύναμη μην ξέροντας πως να αντιμετωπίσω αυτό που άκουσα.

Δεν ήθελα να επέμβω σε ότι γινόταν μεταξύ τους.

Περπάτησα αργά προς το σπίτι αλλά μετά σκέφτηκα πως η Οφήλια μπορεί να πήγαινε στον Ντάριο.

Χωρίς να θέλω να τους ενοχλήσω πήρα το μόνο άτομο που μπορούσα.

Πήρα τα πράγματα μου και αποφάσισα να μην ενοχλήσω τον Ντάριο αυτή την φορά.

Αφού έφτασα στεκόμουν μπροστά από την πόρτα του για περίπου πέντε λεπτά χωρίς να ξέρω ακριβώς τι να κάνω.

Χτύπησα την πόρτα και κατευθείαν άνοιξε σαν να περίμενε κάποιον.

" Ρόξι;" είπε και με άφησε να περάσω. Εγώ τον κοίταξα διστακτικά.

" Σίγουρα μπορώ να μπω;" ρώτησα " Μήπως περίμενες κάποιον άλλον;" ρώτησα πάλι.

" Αν εννοείς την πίτσα ναι" είπε και έξυσε νευρικά τον αυχένα του.

Με ξανακοίταξε και είπε " Ζηλέψαμε για κάτι;" 

Τον κοίταξα και πέρασα μέσα στριφογυρίζοντας τα μάτια μου.

*****

Γεία σας! Το ξέρω ότι άργησα με το κεφάλαιο και ότι είναι μικρούλη απλώς ήθελα να ανεβάσω κάτι.

Επίσης άλλαξα το εξώφυλλο του βιβλίου και είμαι τόσο χαρούμενη με αυτό.

Αν μπορείτε βρείτε τους katerina and yinon στο Instagram ακομη και στο pinterest οι εικόνες τους είναι φοβερές.

Επίσης θέλω να τονίσω ότι ΟΛΑ τα πνευματικά δικαιώματα πάνε σε αυτούς.!

και ότι μου έδωσαν την έγκριση τους.

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο μην διστάσετε να ΨΗΦΙΣΕΤΕ, και να μου πείτε την γνώμη σας σχετικά με την εξέλιξη της ιστορίας.

Μέχρι την επόμενη φορά

stay positive <3 :)

-ARTEMIS1