Omnia Causa Fiunt

κεφάλαιο 21

"Έχω μάθει με πείσμα να αναζητώ την λύση.
Έχω μάθει να κάνω υπομονή για ότι αξίζει.
Έχω μάθει να πηγαίνω κόντρα σε ότι με λυγίζει.
Έχω μάθει πως μέσα από τα συντομία λουλούδι ανθίζει."

Νοιώθω ένα πνιγμό στον λαιμό μου κάθε φορά που τον σκέφτομαι. Τα μάτια μου είναι πολλή κοντά στο να με προδώσουν και να αφήσουν τα πρώτα δάκρυα να κυλήσουν.

Ο πνιγμός γίνεται εντονότερος τώρα, συνεχίζει και στο λαιμό.

Σαν να βρίσκεται ένα χέρι και να παίζει με τον λαιμό μου.

Μια τον αφήνει μια τον σφίγγει.

Όταν τον σκέφτομαι όλο αυτο το  συναίσθημα γίνεται χειρότερο και επεκτείνετε στην καρδιά μου αφήνοντας έναν ελαφρύ πονο.

Θέλω να του μιλήσω. Θέλω να καταλάβει ότι νοιάζομαι για αυτόν.

Αλλά δεν μπορώ . Φοβάμαι. Είναι τόσα που θέλω να πω.

Φοβάμαι. Δεν θέλω να σκεφτεί κάτι κακό για μένα. Δεν θέλω να πιστεύει ότι είμαι κολλημένη.

Πόσο μάλλον να θεωρήσει ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του.

Έρωτας. Υπέροχη λέξη... χιλιάδες νοήματα.

Όταν μου είχε πει ότι με αγαπούσε ήθελα να γελάσω και να τον πάρω αγκαλιά αλλά δεν το έκανα ποτέ...

Τα μάτια μου είναι πρησμένα από το κλάμα... Η καρδιά μου ραγισμένη και το κεφάλι μου πάει να σπάει από την ένταση που νοιώθω μέσα μου.
Έβγαλα σιγά σιγά τα ρούχα μου και τα έβαλα στο πλυντήριο. Αφού βεβαιώθηκε ότι τον νερό είναι ζεστό μπήκα μέσα και άφησα το νερό να κυλήσει στο σώμα μου.

Ένοιωσα τα δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα μου αλλά το νερό δε τα έκρυβε.

Έκλεισα τα μάτια μου και τα δάκρυα έγιναν πιο έντονα τώρα, το κεφάλι μου πονούσε και τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν.

Ούρλιαξα. Και άρχισα να κλαίω με λυγμούς.

Δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα μου .

"Οφηλία συγκεντρώσου. Μην κλαις! Δεν πρέπει να σε δει κανείς! Ηρέμησε!"

Το ξυραφάκι ήταν δίπλα. Για την ακρίβεια τόσο κοντά που ήταν σχεδόν πειρασμός να μη το πάρω στα χέρια μου.

"Θα νιώσεις   καλύτερα. Πίστεψε με. Θα νοιώσεις πολύ καλύτερα. "

Το πήρα στα χέρια μου και το τοποθέτησα στο δεξί μου καρπό. Και για πολλά λεπτά καθόμουν και κοιτούσα αυτό που επρόκειτο να κάνω.

Το πίεσα και ήμουν έτοιμη να το τραβήξω.

Αλλά δεν το έκανα. Το έβγαλα από τον καρπό μου και το άφησα στην θέση του.

Κοίταξα το μικρό σημάδι που είχα κάνει και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Ξανακοίταξα  την θέση που βρισκόταν το ξυραφάκι και αφού είχα καταλάβει που ήταν το πέταξα στην άκρη με δύναμη σαν να ήταν μολυσμένο.

Έβαλα τα χέρια μου στους κροταφούς μου και τους έκανα μασάζ ελαφριά.

Οφηλία ο Ντάριο σε αγαπάει.
Σε αγαπάει.
Σύνελθε γαμώτο!

"Δεν το πιστεύω αυτό γαμώτο μου!" Είπα και βγήκα από το μπάνιο.

Ένοιωθα τα χέρια μου να τρέμουν και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά κάνοντας με να νοιώθω και ένα αίσθημα φόβου.

Έκατσα ήρεμα στον καναπέ και έκλεισα τα μάτια μου.

Άρχισα να μετράω μέχρι το δέκα δυνατά και έφερα τα χέρια μου ελαφρά πάνω στο στήθος μου.

Το ήξερα ότι έτσι θα ένοιωθα κάποια στιγμή.
Τόσο αδύναμη.
Τόσο ευάλωτη.
Όλο αυτό γιατί πλέον είχα τον φόβο ότι θα χάσω  κάτι σημαντικό.

Τον Ντάριο.

Άργησα πάρα πολύ και το ξέρω. Ζητώ συγνώμη απλώς δυστυχώς με τις σπουδές δεν είχα χρόνο να γράψω και μου έλειψε παρά πολυ.

Ελπίζω να έχω την υποστήριξη σας σε αυτό το κεφαλαιο.
Stay positive💕💕