Wreder #Netties2017

Proloog (Outdated)

Let niet op de proloog :)) Lees m maar als je zin hebt

'Wat is je naam?' blaft de man in mijn gezicht.
 Zijn woorden dreunen na in mijn schedel. Ik weiger hem antwoord te geven. Hij mag niet weten wie ik ben. Ik houd mijn lippen stijf op elkaar geperst en geef geen kik. Mijn ogen richt ik op iets anders dan de kale man die voor me zit.
 Twee minuten geleden ben ik hier binnengebracht. Eén uur geleden zat ik nog in een geblindeerd busje. Drie uur geleden was ik nog op de plek die ik enigszins mijn thuis noem.
De kale herhaalt zijn woorden nog een keer. Ik zie zijn sikje bewegen als hij de woorden bijna uitspuugt. Negeren, gewoon doen alsof je hier in je eentje zit, hou ik mezelf voor.
 Starend naar mijn schoenen probeer ik mijn bloedsomloop weer op gang te krijgen.
De te strakke boeien zorgen ervoor dat ik bijna geen gevoel meer heb in mijn polsen. Het metaal schuurt langs mijn huid als ik me probeer te bewegen. Ik vloek binnensmonds.
 Geschuif van de tafelpoot die over de vloer schuift. De kale is opgestaan. Hij komt vlakbij me staan. Zijn vislucht bedwelmt me bijna en ik voel zijn zware ademhaling in mijn nek. Nog steeds zeg ik niks.
 Met zijn vlakke hand slaat hij hard op de tafel. Ik schrik van het plotse geluid en draai mijn hoofd in een reflex naar die van hem. Ik kan zijn neus bijna aanraken, zo dichtbij is zijn gezicht bij de mijne. Hij kijkt me indringend aan, maar het enige waar ik op let zijn de dikke rimpels in zijn gezicht.
 Uit protest spuug ik in zijn gezicht. Hij deinst achteruit en ik kan een klein lachje niet onderdrukken. De man stapt achteruit en kijkt alsof er niks gebeurd is. Dan haalt hij zijn pistool uit zijn riem en richt hem op mij.
 'Als je niet doorzeefd wil worden, kun je nu beter je naam zeggen.'
 Nu is hij degene die lacht. Ik bijt op mijn lip. Ik heb geen zin om doorzeefd te worden en ik kan moeilijk inschatten of hij het meent of niet. Met tegenzin zeg ik mijn voornaam: 'Craig.'
 Met een zelfvoldane grijns veegt de man mijn slijm af aan zijn mouw. Hij gaat weer tegenover me zitten, maar zijn pistool blijft op mij gericht.
 'Heb je geen achternaam?' vraagt hij spottend.
 Mijn blik verplaatst zich weer naar mijn schoenen. Kon ik maar door de grond zakken of zo. Weg van deze strontzak met zijn pistool. Ik concentreer me op de vloer en bedenk of ik door de grond zou zakken als ik me maar hard genoeg concentreer. Natuurlijk lukt het niet.
 Een waarschuwingsschot klinkt door de afgesloten ruimte. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de kogel vlak naast me is ingeslagen.
 'Schiet eens op zeg! Ik heb niet de hele dag. Als je zo blijft treuzelen schiet ik je overhoop.'
 Ik weet niet wat ik moet doen. Mijn achternaam zeggen? Erop wagen dat hij toch niet schiet en mijn mond houden? Als ik mijn achternaam zeg, weet de man wie mijn ouders zijn. De mensen die ik nooit meer onder ogen durf te komen. Ze zullen me nooit vergeven voor wat ik heb gedaan.
 Mijn besluit staat vast. Die klojo komt er in nog geen miljoen jaar achter wie ik ben.

Hoera! De proloog! Wat vinden jullie ervan? Tips zijn welkom :) En fouten aangeven ook! *scheurt nieuwe zak lolly's open* 

DEZE PROLOOG IS EEN TIJDIGE PROLOOG. ERGENS DEZE TIJD WORDT DEZE VERVANGEN.

Reden: Plottwist voor mezelf in mijn eigen verhaal :)