Wreder #Netties2017

Hoofdstuk 37

Het bordje van het ziekenhuis komt al in zicht. Nog een kilometer rijden. Ik knijp opnieuw in het stuur. Ben ik nou alweer zenuwachtig? Uit gewoonte klap ik de spiegel boven me uit om te kijken of mijn make-up goed zit. Het ziet er prima uit. Mijn lippen lijken erg vol, net zoals die van een sexy comic-heldin. De lagen foundation en poeder die erop zitten zijn bijna niet te zien vanaf hier. Alleen mijn eyeliner​ is scheef.
 'Je denkt toch niet dat die plamuur laag je knapper maakt?' Nog een scherpe opmerking van Catrice. Waar bestaat haar mond uit? Uit rozen met distels waarmee ze mij probeert te prikken?
 'Nee, waarom let je daarop? Ben je jaloers dat je niet eens make-up kan dragen omdat je arm bent?'
 Catrice wordt net zo rood als haar vettige haar. Ze windt zich helemaal op. Ik verwacht elk moment een weerwoord.
 'Hou asjeblieft op allebei... We moeten toch samenwerken?' Zelfs Amila gaat zich er nu mee bemoeien.
 Op de een of andere manier besluit ik voor mezelf om me stil te houden, om eens een keer niet iets terug te zeggen.
 Zwijgen is goud, toch? Nou, nu in ieder geval wel. Catrice lijkt te stikken in haar eigen woede en ik doe niet eens wat! Ha!
 Mijn goede voornemen om mijn excuus aan te bieden gooi ik definitief van boord. Dit werkt veel beter. Vanessa had helemaal gelijk!
 Met een grijns op mijn gezicht leg ik de laatste kilometer af. Ik tik een ritme met mijn vingers op het stuur bij wijze van een overwinningsdansje.
 Pas bij de parkeerplaats durft Catrice weer wat te zeggen.
 'Je moet naar de bezoekersparkeerplaatsen.' Wat een onnozele opmerking. Toch logisch dat ik daar moet staan?!
 Behendig parkeer ik het lange busje tussen twee personenauto's.
 'Elynne?' vraagt Amila voorzichtig. 'Over die make-up; volgens mij mag dat niet als je iemand opereert.'
 'Ik haal het er echt wel af, straks bij de wc's. Wat dacht je? Dat ik zo de operatiekamer instap als ik moet?'
 'Dat had ik je wel zien doen, eigenlijk', zegt Catrice. Nou, daar gaat ze weer, hoor. Maar dit keer trap ik er niet nog eens in. Verstandelijk hou ik mijn mond en als we het enorme ziekenhuis binnenlopen neem ik de eerste afslag naar de wasbakken.
 Alles is altijd wit in het ziekenhuis, dat zie je zo vaak in stripboeken. Maar als je er één keer geweest bent weet je dat dat niet zo is. De muur waar de spiegels aanhangen is lichtblauw geverfd en de vloer is grijs met van die spikkeltjes.
 Mijn volgende blik valt op mijn spiegelbeeld. Ik zie er toch wat bleekjes uit, ook al leek het prima in mijn kleine spiegeltje. Nou ja, dat krijg ik ervan als ik het totaalplaatje niet goed kan bekijken. Toen ik naar mezelf staarde in een winkelspiegel - gekleed in een zomerjurkje omdat Vanessa dat graag wilde zien- was de laatste keer geweest dat ik mezelf goed kon bekijken. Nog helemaal niet zo lang geleden, maar het voelt alsof ik mijn huid weken niet goed heb verzorgd, alsof ik weken niet naar buiten mocht zoals vroeger.
 Het zou me eigenlijk ook niet verbaasd hebben als ik mijn eigen gezicht niet kon zien in de spiegel, omdat ik dat al honderdmaal verloren heb in de afgelopen dagen.
 Geroutineerd haal ik alles van mijn gezicht af. Ik zucht bij het verwijderen van de eyeliner. Na acht jaar gaat het er nog steeds net zo moeilijk af.
 Nogmaals kijk ik naar mezelf - je vindt me nu vast een tutje, maar dat heb ik van Vanessa- en voel mezelf weer eens ontzettend onvolmaakt. Niet eens naakt, gewoon mislukt, vol met gemaakte fouten.
 'Kom je nou nog? Straks is die man allang geopereerd en sta jij hier nog voor zombie te spelen.' Catrice stapt de wc's binnen en tikt ongeduldig met haar hak op de grijze vloer.
 'Ja, ik kom al. Je hoeft niet zo te drammen, hoor. Ik ben geen klein kind dat expres sloom doet omdat ze er geen zin in heeft', antwoord ik geïrriteerd.
 Zucht, wanneer houdt dat mens nou eens op met bazig doen? Alsof ze alles is! Ik kan niet wachten tot ik hier eindelijk weg ben.
 Met datzelfde irritante loopje dat zij gebruikt, stap ik haar voorbij. Mopperend laat ze de zware deur weer dichtvallen. Ik heb niet echt verschrikkelijk veel zin in deze missie. Onze taak is relatief gezien super saai. Het was een idee van Catrice – alleen al om die reden is het suf – waarvan ik eigenlijk denk dat het hartstikke mislukt. Een operatie saboteren. Hartstikke link en vooral super saai! Maar ja, ik wist ook niks beters te bedenken. Ik hoop maar dat ik het mag doen, want dan kijken me ze misschien niet meer zo dom aan.

Wow! Een nieuw hoofdstuk! Zeg het vooral wanneer je fouten ziet ^^ En omg applaus als je dit nog volgt echt ugh. Ik haat mezelf voor het sloom updaten.