Wreder #Netties2017

Hoofdstuk 19

Craig

De schreeuw ontsnapt uit mijn mond zonder dat ik het wil. Meteen ben ik klaarwakker. Het duurt een paar seconden lang totdat ik me besef dat ik droom. William is hier niet, Sophie ook niet.

Dan voel ik een stekende pijn in mijn scheen. Iemand trapt tegen mijn been. Het lijkt alsof ik nu pas door heb dat mijn handen iemands keel proberen dicht te knijpen. Catrice haar keel, niet die van William. Ik trek mijn handen meteen terug en kijk Catrice aan. Al hoestend wrijft ze over haar keel. Ik had haar bijna vermoord. Ik had bijna mijn vriendin vermoord in mijn slaap. Even walg ik van mezelf.

'S-sorry, gaat het?' stotter ik. Catrice kucht nog een keer. 'Ik... probeerde je... niet te vermoorden,' hakkel ik, 'ik had een nachtmerrie.'

Mijn traan voel ik al van ver aankomen. Zodra hij mijn oog bereikt heeft, veeg ik hem weg. Ik vind het kut dat ik een nachtmerrie had. Ik vind het kut dat ik Catrice bijna heb gewurgd. De laatste twee jaar heb ik nooit meer een nachtmerrie gehad, nooit. Als ik sliep, droomde ik over niks. Of ik droomde over mijn leven hier, maar nooit over vroeger. Mijn tweede traan. En nog één, totdat de traan over mijn wang rolt.

'Sorry', zeg ik nogmaals. 'Het gaat wel weer, hoor', fluistert Catrice tegen me. Ze schenkt me een glimlach. Ik probeer terug te lachen, maar het lukt niet. 'Oké', fluister ik terug.

Dan draai ik me om, zodat ze mijn tranen niet te zien krijgt. Ik begraaf mijn handen in mijn gezicht en probeer mezelf ervan te overtuigen dat ik hier ben en nergens anders, dat ik moet stoppen met huilen en verder moet slapen. Stukje bij beetje lukt het me om mezelf te kalmeren. Mijn tranen drogen op en mijn ademhaling is weer normaal.

De woorden in mijn droom hoor ik nog steeds, alsof mijn broer hier echt staat. 'Wacht maar tot het jouw beurt is. Ik kan niet wachten', zingt zijn stem in mijn hoofd. Ik druk de stem weg en besluit om gewoon even te gaan plassen en dan weer te gaan slapen. Dan droom ik vast over iets anders. Of beter nog; over helemaal niks.

Langzaam draai ik me weer om. Catrice ligt al weer te slapen. Ze is prachtig als ze slaapt. Haar haar ligt als een deken over haar heen en lijkt haar haast te beschermen. Ze heeft een kleine glimlach op haar gezicht. Nu lukt het me wel om haar een glimlach te schenken.

Ik worstel me uit mijn slaapzak en loop naar de wc. Iedereen, behalve ik, slaapt. Elynne ligt nog steeds in dezelfde houding als toen ik naar haar keek. Het is bijna eng hoe ze ligt. Zo statisch. Alsof ze een pop is. Mijn blik glijdt verder naar het bed ernaast. Nico heeft de dekens opgetrokken tot zijn kin en snurkt een beetje. Zijn beanie bedekt zijn ogen. Nico kan niet zonder dat ding. Hij doet hem alleen af als hij zijn haar wast. Volgens het schema is hij helemaal niet aan de beurt, maar dat kon niemand wat schelen. Zelfs Danielle heeft er niks van gezegd. Een zeldzaam fenomeen. Waarschijnlijk had ze het wel even gehad met discussies voeren.

Dat er niemand wakker is, maakt de omgeving een beetje kil. Alleen het water van de beek hoor je een beetje. Het is bijna eng. Snel knip ik het licht aan van het halletje en doe mijn boodschap.

Als ik weer in mijn slaapzak lig, heb ik pas door hoe koud mijn voeten geworden zijn door de vloer. Gelukkig is het lente, anders was de vloer nog kouder geweest.

De winters hier vind ik altijd het ergst. Het is stikkoud en we hebben geen verwarming of iets dergelijke, dus we doen het met brandhout. Als een stelletje holbewoners zoeken we dan hout bij elkaar en maken een vuurtje in het pand. Wel veilig natuurlijk. Ondanks dat heb je nog steeds het gevoel dat je vingers eraf vriezen. In die periode is het altijd vechten om de winterjassen die we hebben. Waarom we wel alcohol hebben en geen handschoenen? Dat komt simpelweg door Mike met zijn stomme verslaving. De rest gaat op aan andere dingen waardoor we nog een beetje hygiënisch zijn. En dan blijft er niet veel geld over. Maar dat is een lage prijs tegenover het feit dat we vrij zijn en een dak boven ons hoofd hebben.

Met een verlichtende zucht draai ik op mijn zij en probeer ik opnieuw in slaap te komen.

Het lukt steeds maar half. Telkens sluimer ik tussen wakker en niet wakker. Ik word er gek van.

Wanneer ik wakker word, voelt het alsof ik nooit geslapen heb. Ik weet dat het niet waar is, want er is tijd verstreken. Ineens vangen mijn oren het geluid op van harde spetters. Ik verstijf. Het lijkt vanaf de beek te komen. Is daar iemand? Er hebben daar nog nooit eenden of andere beesten gezwommen, dat weet ik zeker. Het gespetter klinkt ook niet als dat van een eend. Het klinkt luider. Is daar iemand of hoor ik dingen die er niet zijn? Mijn hart klopt in mijn keel, terwijl ik probeer te verzinnen wat ik moet doen. 

Ik ga voorzichtig kijken, maar niet zonder hulp. Ik schud Catrice aan haar schouder. Ze mompelt wat en draait haar rug naar me toe. Ze is duidelijk niet wakker en wil niet wakker worden. Ik lijk net een kind die denkt dat er monsters onder het bed zitten. Maar het geluid stelt me niet gerust. Wat als iemand ons heeft ontdekt en ons probeert te vermoorden in onze slaap? Ik huiver bij de gedachte. Voor de tweede keer deze nacht worstel ik me uit mijn slaapzak. Dit keer kleed ik me wel om. Zodra ik mijn kleren aanheb, kijk ik wie er links van me ligt. Amila, maar aan haar heb ik niet zoveel. Elynne dan? Nee, die zou me vierkant uitlachen. Straks is er helemaal niks en sta ik compleet voor lul. Toch wil ik weten wat het is. Ik loop naar Nico toe. Hij ligt op zijn zij en zijn arm is over de deken gevouwen. Zachtjes schud ik aan zijn schouder. 'Mmm', bromt hij. Ik schud nog een keer. Hij draait zich om en opent dan zijn ogen. Er is verveling en irritatie in te lezen. Ineens lijkt het vreselijk dom om hem te vertellen over het geluid. Het is nog niet opgehouden. 'Wat wil je, Craig', zegt hij slaperig. Ik kan nu ook gewoon een smoes verzinnen en dan weer in mijn slaapzak kruipen. En dat geluid dan? Zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik zeg het wel gewoon.

'Ik weet niet of jij het hoort, maar ik hoor vaag gespetter dat van buiten komt. Wil je samen kijken wat het is?' Dat laatste komt er echt verkeerd uit. 'What the fuck, vraag maar aan mama of ze mee wil. Dan kijkt ze ook of er geen monster op de plee zit', murmelt hij. 'Maar ik hoorde echt iets!' hou ik vol. 'Nou en, dat is de wind of zo. Laat me slapen.' Hij draait zich om en slaapt verder. Daar kan ik dus ook niet echt op vertrouwen.

Misschien beeld ik het me in of is het inderdaad de wind. Uit nieuwsgierigheid ga ik toch even kijken. Omdat ik nog steeds geloof dat het een persoon kan zijn die ik hoorde, haal ik een pistool uit het laatje waar een paar wapens in liggen. Met een vloeiende beweging gaat het magazijn open en controleer ik of er kogels in zitten. Nog drie.

Met het pistool stevig in mijn ene hand geklemd, druk ik de klink van de deur omlaag met mijn andere hand. Ik voel me net James Bond. Nog een laatste keer vraag ik me af of ik me niet gewoon hartstikke aanstel.

Buiten staat er een frisse bries. Het is niet helemaal donker meer, maar ik kan zeker nog niet alles goed zien. Het gespetter hoor ik al een tijdje niet meer. Voor de zekerheid hef ik mijn pistool en richt op de beek. Dan ineens hoor ik weer gespetter. Mijn adem stokt in mijn keel.

'Wie is daar?!' schreeuw ik. Ik verwacht niemand te horen, maar in plaats daarvan slaat iemand van achteren met zijn vlakke hand tegen mijn keel. 

Omg ja! Eindelijk weer een cliffhanger xD *is trots* Nu ga ik heel lang niet updaten >:) Nee, grapje idk hoe snel mijn volgende update komt. Mijn voorraad krimpt wel een beetje. Ik loop nu net één hoofdstuk voor.

Trouwens sterrendief heeft super coole personage collages gemaakt voor dit verhaal :D Ik zet elke keer een ander collage in de media. Deze keer is het die van Craig. 

Waarschijnlijk wil ik ook als dit verhaal afgelopen is (als ik dat haal) een soort van 'extra's' hoofdstuk aanmaken met plattegronden en collage's en zo. Is dat een goed idee?

Oh, en zeg het nog steeds als je een foutje ziet! De lolly's zijn nog lang niet op :D