Wreder #Netties2017

Hoofdstuk 21

Craig

Als Danielle haar blik afwendt, bekijk ik mijn pols even. Zou hij gebroken zijn? Het lijkt wel slap als ik straks kom aanzetten met mijn pols terwijl er bijna niks aan de hand is.

Ik zet het kleine beetje trots dat ik heb aan de kant en loop naar Catrice toe, die aan tafel zit te kaarten met Amila. Als ik hun kant op kom, word ik meteen begroet door de twee. Ik schuif aan tafel en leg mijn pols op het tafelblad.

'Catrice?' Mijn mouw stroop ik op, zodat mijn pols zichtbaar is. 'Wil je eens naar mijn pols kijken?' Het komt er zo ongemakkelijk uit. Catrice legt haar speelkaarten aan de kant en gebaart dat ik wat dichterbij moet komen. Met dezelfde ongemakkelijkheid, schuif ik het krat wat verder haar kant op.

'Laat me eens voelen?' Heel langzaam gaat ze met haar vingers langs mijn pols. Soms blijven haar vingers even hangen en drukken zacht tegen mijn huid aan. 'Zeg als het zeer doet', zegt ze. Het valt mee, totdat ze ergens voelt aan de linkerkant van mijn pols. Een helse pijn schiet door mijn pols. In een reflex trek ik hem terug. 'Hij zou gebroken kunnen zijn', concludeert Catrice. Ik zucht. Nu ga ik echt Mike achterna. 'Dankjewel', zeg ik.

'Misschien moet hier wel ijs op?' vraagt Amila aan Catrice. 'We hebben niet eens ijs', antwoordt Catrice. 'O, ja.'

Dat vind ik zo vervelend aan hier iets breken of een verwonding oplopen. Normale mensen gaan dan gewoon naar het ziekenhuis voor een diagnose, maar wij kunnen dat niet. Alleen Catrice kan wat proberen, maar ze weet niet alles.

'Amila, haal de verbandtrommel maar weer op', zucht Catrice 'Jeetje, zo blijf ik bezig. Hoe kom je eraan?' vraagt ze aan mij. Ik wil haar eigenlijk niet vertellen dat het door Elynne komt. Dat wordt echt weer dikke ruzie straks. 'Elynne draaide mijn pols om, omdat ze dacht dat ik een inbreker was.' Het klinkt nog stommer dan die keer dat ik Nico vroeg of hij samen met mij buiten wilde kijken. Catrice trekt een wenkbrauw op. 'Wat?'

Ik adem een keer diep in en vertel dan wat gedetailleerder wat ik aan het doen was in de vroege ochtend.

Als ik alles verteld heb, slaat ze met haar vuist op tafel. 'Kutwijf.' Amila komt aanlopen en legt de verbandtrommel op tafel. 'Wind je niet zo op,' zeg ik. 'Ze zag me aan voor een inbreker.' Alsof dat een reden zou zijn voor Catrice om niet boos te worden. Ik loop nu gewoon Elynne's gedrag goed te praten. Maar ja, als het andersom geweest was, had ik misschien ook wel haar pols omgedraaid. Als ik dat zou kunnen.

'Waar is ze eigenlijk?' vraagt Amila. 'Aan het douchen', antwoordt Catrice direct, alsof ze wist dat deze vraag zou komen. 'Dat wijf staat er al minstens een halfuur onder.' Het verbaast me dat ze daar überhaupt wil douchen. Ze liet nogal duidelijk merken dat ze het hier stom vindt. Misschien heeft ze na een nachtje slapen geaccepteerd dat ze het hier mee moet doen. Misschien doet ze vandaag wél normaal. Zolang ze onder de douche staat, kan ze in ieder geval geen ruzie maken. Catrice doet de verbandtrommel open en haalt er een mitella uit.

'Hier, draag deze. Hou me op de hoogte als het meer pijn gaat doen.' Ik neem het ding van haar aan en ze helpt me met omdoen. Het ziet er dom uit, maar het geeft haast een verlichtend gevoel als ik mijn arm in het ding leg.

'Wauw, het ziet er echt fabulous uit', hoor ik Nico zeggen. Hij is opgestaan van de bank en gaat aan tafel zitten. Ik negeer hem en loop naar de keuken om ontbijt voor mezelf te maken. Een half broodje en wat water, zoals altijd. Het is best moeilijk om een broodje met één hand te snijden. Uiteindelijk lukt het me en ga ik weer zitten. Nico vraagt meteen hoe ik eraan kom, als ik begin aan mijn broodje. 'Shut up', mompel ik. Iedereen zit me aan te staren, terwijl ik mijn brood opeet. Ik word er nerveus van.

Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat ik mijn brood op heb en kan ontsnappen naar de keuken. Voetstappen komen vanuit het halletje. Elynne is klaar met douchen en loopt de woonkamer binnen. Nu komt het moment dat Catrice haar aanvliegt en ze samen een bitchfight beginnen, denk ik. Tot mijn verbazing gebeurt er niks en is het compleet stil als ik zie dat ze aanschuift aan tafel. Het enige wat ze elkaar aandoen, zijn venijnige blikken uitwisselen. Nico zit er geamuseerd bij en wacht tot de eerste klappen zullen vallen. Hij heeft nog net geen popcorn gepakt.

In plaats van een gevecht, horen we luid glasgerinkel. Even denk ik dat het van buiten komt, maar al snel heb ik door dat het een glas is die op de grond viel. Een kreun van Mike en ik snap wat er aan de hand is. Hij is waarschijnlijk wakker geworden of iets wat daar op lijkt. Meteen racet Nico naar de keuken en beukt me zowat omver om de waterkan te pakken. Alsof het een wedstrijd is, vult hij een kopje met water en sprint op zijn broer af. Nico is echt bezorgd om hem. Als puntje bij paaltje komt, kunnen de twee niet zonder elkaar.

Nico gaat op de bank zitten en probeert Mike het glas water aan te bieden. Met trillende handen neemt hij het glas aan en neemt een slok. Het lijkt er niet echt op dat de nacht hem goed gedaan heeft. Onder zijn ogen zitten dikke wallen en zijn knie ziet er nog slechter uit dan gisteren. Hij bromt een bedankje en laat het kopje uit zijn handen glippen. Nico vangt het ding behendig op.

'Tss, wie gaat dat glas opruimen?' hoor ik Elynne klagen. 'Ik wel', zegt Amila. Ze gaat op haar hurken zitten en raapt de grootste glasscherven op. 'Craig, wil je een mok uit de keuken pakken?' vraagt Amila. Ik knik en pak er eentje uit het kastje. Dan loop ik naar haar toe en zet hem naast haar neer. 'Ik help wel.' Met zijn tweeën gaan we verder met scherven verzamelen.

Niet lang daarna komen Michiel en Danielle binnenlopen. 'Wat heb ik allemaal gemist? Waarom lijkt het alsof jullie aan het knikkeren zijn of zo? Of doen we nu aan fossielen verzamelen?' klinkt Michiels stem door de ruimte. 'Ze zoeken geen fossielen, maar glasscherven. Mike heeft een bierfles kapot gegooid', antwoordt de spottende stem van Elynne. Michiel haalt zijn schouders op. Daarna loopt hij naar het halletje toe en doet wat hij altijd doet; zijn schoenen poetsen. Voor hem zijn zijn schoenen een god die hij dagelijks moet eren. Danielle schudt een keer afkeurend met haar hoofd en loopt naar het halletje. 'De douche is bezet voor een tijdje', kondigt ze aan. Even later hoor ik haar de deur van de douche dichttrekken.

'Jullie zijn echt raar', zegt Elynne. Het is duidelijk dat ze een conflict zoekt. Asjeblieft, Catrice, trap er niet in. Ik zie al voor me hoe de twee elkaar te lijf gaan. Wonder boven wonder hoor ik alleen een opmerking van Nico. 'Hou je bek, je bent zelf raar', sneert hij. 'En gestoord', voegt hij eraan toe. Handen die hard op het tafelblad neerkomen. 'Zeg dat nog eens?' In Elynne's stem weerklinkt haat. 'Je bent fucking gestoord, bitch.' Nico kijkt haar aan met een uitdagende blik. Zijn woede is in zijn ogen af te lezen. Elynne gaat ook staan. Dezelfde blik in haar ogen. O, nee.

1k reads O_o En ik sta ook nog ergens in de top bij Mysterie/Thriller (#4 atm) Zo cool ^^ Dankjewel allemaal :D Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden xD

Ook weer hierboven een nieuwe collage. Deze keer van Catrice (de vorige staat er nog steeds niet in want dat vergeet ik steeds *facepalm*. Maar nu upload ik ze allebei xD)

Laatst heb ik gevraagd aan het account WIM (staat voor Wattpad in motion en is voor orginele en goede boeken) of mijn boek hun sticker verdiende. Ze hebben me toen helaas afgewezen met het advies om te gaan herschrijven. Bij mij lijkt het vooral te rammelen in mijn zinsopbouw. Iemand tips/trucs hiervoor? :)