Wreder #Netties2017

Hoofdstuk 34

Nico

Tijdens het lezen van mijn eigen papier lijken alle letters voor mijn ogen te dansen. Ik kan me echt niet concentreren. De afwijzende blik van Mike spookt door mijn hoofd en mijn ribben doen pijn.
 Hoe wil Clayton van ons verwachten dat we dit allemaal voor elkaar krijgen? Zes mensen is veel. Veel te veel voor onze groep.
 En ik ben er eigenlijk helemaal klaar mee. Ik wil niet werken voor Clayton, ik wil niet dat we zo afhankelijk zijn van hem. Soms vraag ik me af of het niet beter is als ik mezelf aangeef. Maar ik weet dat mijn broer er nooit mee eens zou zijn, dus ik doe het niet.
 Alles heb ik ervoor over om hem gelukkig te maken. Wanneer hij me een oprechte glimlach geeft of als we samen om iets kunnen lachen, kan ik daar dagen bij over zijn. Maar die kant zie ik steeds minder van hem. Het lijkt alsof hij van me vervreemdt, alsof hij langzaam wegrot.
 Nog steeds heb ik geen woord onthouden. I don't give a fuck over ene Rick Orland die straks dood moet. Hij is 31 jaar en heeft een vrouw en een kind die Marie nogwattes heet. Chagrijnig probeer ik de info in mijn hoofd te stampen. Ik kijk vooral naar de foto's, die zijn het bruikbaarst. Als je dat weet, kom je een heel eind. Rick heeft een lelijke pukkel onder zijn lip. Onder de pukkel zit een ringbaard, die netjes bijgehouden is.
 Na een tijdje kan ik mijn ogen bijna niet meer openhouden van vermoeidheid. Ik stop ermee en hoop dat de rest het wat beter onthouden heeft allemaal.
 'En? Wat hebben jullie onthouden?' vraagt Amila. 'Niet veel', mompel ik.
 'Ik kan jouw stuk er ook bij doen. Vroeger zei mijn zus altijd tegen mij dat ik een fotografisch geheugen heb', giechelt ze zachtjes.
 Amila lijkt niets door te hebben van deze hele situatie. In haar ogen zijn er geen vier geweren op haar gericht en leren we samen voor een doodnormaal proefwerk. Ik geef mijn blad door, en ze  begint het aandachtig te lezen.
 Als Michiel doorheeft dat iemand anders zijn klusje op kan knappen, duwt hij het papier zowat in haar handen.
 'Wil je de mijne ook doen? Dit vind ik zo saai', vraagt hij. 'Misschien. Als het lukt. Waarom schrijven jullie dit niet op dan?' Alle blikken draaien haar kant op.
 'Kan dat dan?' vraagt Michiel aan niemand in het bijzonder. 'Ja, dat kan. Ik heb een notitieblok gevonden in een van de portemonnees', zegt Craig. Jammer dat hij nu met de eer gaat strijken, terwijl ìk die portefeuille meegenomen heb.
 Hij begint in de tas te rommelen en vindt uiteindelijk een klein memoblok met pen.
 'Dat mag wel toch? Alles overschrijven?' vraagt hij beleefd aan Clayton. Op de een of andere manier erger ik me dood aan de manier waarop hij het vraagt.
 'Tuurlijk mag dat. Er staat nergens dat het niet mag', reageer ik fel. Craig haalt zijn schouders op en begint met het overpennen van de informatie die hij moest onthouden.
 Hier hebben we nog nooit eerder over nagedacht. De eerste keer wisten we helemaal niet van de regel dat je de papieren niet mag houden en de keren daarna hebben we er nooit bij stilgestaan, omdat op het formulier wordt geadviseerd om alles zelf te onthouden.
Sneller dan ooit is iedereen klaar. Alle informatie is netjes bewaard. Beter kan de missie niet worden. Dit geeft ons een groot voordeel. Nu we alle informatie correct in het memoblok hebben staan, kan niks verkeerd onthouden worden. We moeten alles deze keer slimmer aanpakken.
 Mike douwt alle papieren terug in de envelop en pakt de aansteker voorzichtig op. Ik zie zijn handen trillen als hij het ding aan mij geeft. Hij heeft nog steeds angst voor alles wat met vuur te maken heeft.
 Een klik zorgt ervoor dat alle sporen die naar Clayton leiden in vlammen opgaan. Gefascineerd kijk ik toe hoe het vuur de papieren opbrandt. De papieren doen me sterk denken aan ons leven. Tijdens onze missie zullen wij waarschijnlijk ook opbranden, totdat er niks meer van ons over is en we vergeten worden.
 Mike laat het hoopje snel op tafel vallen en gebaart dat we moeten vertrekken.
Ik sta als eerst op van de bank. Mike krijgt de kans niet om zelf te gaan wandelen, want ik heb zijn arm al om die van mij geslagen. Hij werpt me een vuile blik toe, maar dat boeit me op dit moment geen reet. Alles beter dan dat hij zijn knie sloopt.
 Samen hobbelen we naar de deur. De bewaker aan de zijkant doet zijn best om zijn lach in te houden. Wild gooi ik de deur open. Met mijn zwaai veroorzaak ik een boze frons van de man. Ik steek mijn middelvinger naar hem op. Als reactie richt hij zijn geweer op mij. Ik besteed verder geen aandacht aan hem en verdwijn door de deuropening. Snel weg uit dit hellenhol. Elynne sluit de deur zachtjes achter ons. Als ik haar was had ik dat ding zo hard dichtgesmeten dat de scanieren in het hout zouden trillen. Maar zij hoeft nergens boos om te zijn, want Clayton vind toch alles prima wat zij doet. Mijn broers knie? Geen sanctie, zelfs geen opmerking naar haar hoofd. Schijnheilige slet.
  'Nico!' Mike kijkt me boos aan. 'Doe godverdomme normaal! Je had dood kunnen zijn of zo!' sist hij me toe. Ja hoor, nu moet hij ook nog even beginnen. Jezus, dit is niet allemaal mijn schuld, hoor. Elynne heeft jouw knieschijf gebroken, ik niet, wil ik het liefst tegen hem zeggen.
 'Ik ben er helemaal klaar mee!' schreeuw ik terug. 'Hoelang denk je nog te willen werken voor hem? We krijgen er niks voor terug, helemaal niks! Hij gebruikt ons!'
 Even is er iets van droefheid in zijn blik te bespeuren. Daarna spuwen zijn ogen vuur.
 'Als je het allemaal niet meer aankunt flikker je maar een eind op', zegt hij kil. 'Ga dan!' komt zijn stem tot uitbarsting. Hij worstelt zich uit mijn greep. Dan laat hij me los, draait zich om en begint strompelend aan de terugweg.
 'Hé, wacht!' Ik grijp zijn schouder beet.
 'Doei.'
 Teneergeslagen laat ik hem los. Heeft hij nou echt niks door? Zonder hem loop ik verder. Steeds sneller, totdat ik onze groep voorbij ben, totdat ik doelloos door de eindeloze gangen sprint. Net wanneer mijn ribben hevig beginnen te protesteren, merk ik de bordjes op die naar de wc's leiden.
 Binnen dertig seconden sta ik tussen de stinkende pispotten en doe ik mijn boodschap. Bij de wasbak belandt mijn vuist hard op de kraan. Met het koude water was ik mijn gezicht onder het dunne staaltje. Het voelt fris, maar niet schoon. Alle chaos die door de afgelopen vier uur in mijn hoofd gepropt is, lijkt wat minder chaotisch te worden. Als een stel moleculen die trager bewegen door de kou.
 Nu kan ik eindelijk een beetje rustig nadenken. Het eerste wat me te binnen schiet is mijn protest van nog geen kwartier geleden. Hoe dik zou die deur van zijn kantoor zijn? Clayton heeft me vast en zeker horen schreeuwen. Mijn conclusie gaat gepaard met het besef wat voor idioots ik gedaan heb. Voor de eerste keer in vier jaar heb ik gezegd dat ik er klaar mee ben, terwijl mijn vijand nog geen meter van me vandaan stond. Waar ben ik mee bezig? Waarom wil ik zo graag mijn eigen graf graven?

Omdat ik mn computer niet heb klopt de lay-out niet helemaal, sorry daarvoor :')

Weten jullie iets leuks voor in de media?

Oké, dit duurde ook al weer zo lang. Ik denk dat mijn updates sowieso een stuk slomer komen. Nu denken jullie: hugrxgyr ze heeft geen inspiratie meer en zo. Dat is niet zo hoor.
De reden dat het wat slomer gaat is omdat ik aan het herschrijven ben want de eerste hoofdstukken zijn werkelijk vreselijk. Dat was mijn veel te lange authorsnote weer :)