Wreder #Netties2017

Hoofdstuk 27

Elynne

Ik haat mezelf. Niet iemand anders. Ik sluit mijn ogen even en open ze dan weer. De wereld die ik voor me zie is hetzelfde. Een vage hoop vertelde me dat iedereen mijn domme gedrag zou vergeven als ik even mijn ogen sloot. Tuurlijk niet. Voor die verandering moet ik zelf zorgen. En dat ga ik ook doen. Straks, als ik weer terugga.

De ober onderbreekt onze conversatie. Hij vraagt wat we willen drinken. Snel bestellen we allebei een cola. Een korte knik en hij is weer verdwenen.

'Misschien kunnen we vaker wat afspreken. Woon je in de buurt?' 'Nee.' Felicia negeert mijn antwoord en haalt een agenda uit haar tas. 'We kunnen altijd een datum proberen te prikken.' Met vlugge bewegingen slaat ze de pagina's om.

Ineens zie ik het artikel tussen de bladzijdes uitsteken. Het is een Russisch krantenartikel. Mijn nieuwsgierigheid is direct gewekt. Ik leg mijn hand tussen de bladzijde. Wat is dat voor krantenstuk?

'Elynne, wat doe je?' vraagt Felicia geschrokken. Ze slaat mijn hand weg bij de pagina en bladert haastig door. 'Hé, wat staat daar?' 'Niks!' zegt ze vlug. 'Felicia!'

Haar ogen worden waterig. 'Wat is er met dat artikel? Je kunt het aan mij vertellen', zeg ik nu iets rustiger. Een snik verlaat haar mond. 'Lees maar', fluistert ze nauwelijks hoorbaar.

Man (42 jaar) en dochter (8 jaar) doodgeschoten door onbekende schutter.'

Er staat een plaatje bij van de crimescene. Een onduidelijke foto waar een straat is afgezet met politielint. Vage rode vlekken zijn te zien op de tegels en er liggen witte doeken verspreid over de plek. De schietpartij vond plaats in januari. Toen was ik ook in Rusland. Een onbehaaglijk gevoel bekruipt me. Ik lees de rest van het artikel. Het klopt precies met de plaats en tijd waar ik toen was.

Mijn missie in Rusland weet ik nog heel goed. Voor de eerste keer mocht ik het alleen proberen na lang aandringen. Dat was de derde keer dat iets foutging in mijn carrière. Een ijskoude nacht en een simpele missie. 'Schiet de baas van een club neer', was de missie. Het leek zo makkelijk. In werkelijkheid ging het anders. Ik kon hem niet vinden en hij leek te weten dat hij achterna gezeten werd. Uiteindelijk liep het uit op een kat-en-muis spel door de hele stad. Toen ik hem te pakken had, was ik zo moe dat helder nadenken niet meer lukte. Nadat zijn lichaam gedumpt was, hadden twee mensen me gezien. Een man en een jong meisje.

Het is strikt verboden om sporen achter te laten, dus schoot ik ze neer. Want zo hoort dat dan. Zonder gevoel. Ik heb niet eens 'sorry' tegen ze gezegd. Daarna ben ik gewoon weggerend en heb ze achterlaten.

Een enorm schuldgevoel kropt zich op in mijn maag. Dus het was haar familie die ik toen vermoord heb. Zonder dat ik het wist. Zonder dat ik er erg in had. Later heb ik er over zitten piekeren, maar dat gedrag paste niet bij mijn attitude. En tot op de dag van vandaag ben ik ze gewoon vergeten. Wat ben ik voor monster?

Het meisje dat me net een goed advies gaf, is het meisje dat ik iets enorms verschuldigd ben. Ze zal me nooit kunnen vergeven. Ineens voelt het hartstikke oneerlijk dat ik op deze planeet rondloop. Ik maak ruzie met mensen om niks, ik schiet onschuldige mensen neer en ik leef nog steeds. Waar heb ik dat aan te danken?

'Elynne?' Felicia zwaait haar hand langs mijn gezicht. Waarom ben ik hier nog? Waarom zit ze nu nog steeds naast de moordenaar van haar familie? Omdat ze niet weet dat jij het bent, zegt het stemmetje in mijn hoofd. Over mijn lijk dat Felicia het te weten komt. Ik moet hier weg. Nu meteen.

'Sorry, ik heb nu een afspraak. Ik spreek je nog wel.' Mijn stem trilt. Bijna gooi ik de stoel achter me omver. De cola die ik besteld heb, laat ik staan. Zo snel als ik kan haast ik me van het terrasje.

Waar is Vanessa? Ze moet me naar dat krot brengen. Alles is beter dan met Felicia optrekken. Ik wil niet met haar in dezelfde ruimte zijn, gewoon omdat ik haar niet onder ogen durf te komen. Nooit zal ze te weten komen wie haar vader en zusje vermoord heeft. Nooit, omdat ik een lafaard ben. Zo misselijk word ik van mezelf. Als ik op het groene hoorntje van mijn telefoon druk, neemt Vanessa meteen op.

Ik hoor haar opgewekte stem aan de andere kant van de lijn vrolijk zeggen 'genoeg van muffe kookwinkels? Waar ben je?' 'Bij Cook4Me. Kun je me naar dat krot brengen?' vraag ik aarzelend. Een zucht aan Vanessa's kant. 'Nee, sorry Lynn. Dit is echt de eerste keer dat ik hier shop. Regel anders een taxi.' Meteen daarna hangt ze op. Ze laat me stikken. Net goed voor me. Alles zit tegen vandaag. Ik haat deze dag. Maar ho, daar ga ik weer. Andere dingen de schuld geven. Wie heeft er hier ruzie gemaakt? Wie heeft onschuldige mensen doodgeschoten door haar eigen domme fout? Niemand minder dan ikzelf. Die feiten moeten gewoon tot me doordringen.

Een kleine snik verlaat mijn mond. Wat een rotwijf ben ik. Ik blijf even zo staan met mijn mobiel in mijn handen en dan verman ik mezelf. Oké, Elynne, je moet nu een taxi bellen.

Het adres van de garage van gisteren zoek ik op. Daarna pleeg ik een simpel telefoontje en geef het adres door. Binnen vijf minuten komt iemand me oppikken aan het eind van de straat. Dat is nog best een eind.

Alsof de duivel me op de hielen zit, begin ik langs de winkelstraten te rennen. Op dit moment wil ik zo snel mogelijk naar dat hoopje afval toe. Ik verlang zelfs naar mijn suffe huisgenoten. Wanneer ik langs de glazen wanden vlieg, merk ik dat ik nog niks voor ze gekocht heb. Maar de taxi komt zo, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Je kunt nu niet nog even wat inkopen gaan doen. En wat maakt het nou uit wat ze van jou denken? Vraagt het stemmetje aan mij. 'Het maakt wel uit', fluister ik terug. Met mijn tasje half over mijn schouder heen, gris ik het eerste eten wat ik zie van de plank. Het zijn zestien afbakbroodjes. Misschien niet het beste wat ik kan bedenken.

Nog twee minuten, maximaal. Ik haast me naar de kassa. Gelukkig zit het mee in de rij. Een vlaag van opluchting gaat door me heen als ik het geld aan de caissière geef. Doe ik misschien toch nog iets goeds vandaag.

Wanneer ik in de taxi zit, gaat mijn mobiel opeens. Is het Vanessa en wil ze me nu alsnog ophalen? Helaas is het niemand minder dan Clayton. Ik haat hem nog steeds. Hij stuurt me een bericht.

Je hebt een missie met je nieuwe groep. Kom nu naar de garage.

Nou, hij heeft geluk. Daar ga ik al heen. Zo'n missie kan er ook nog wel bij. Godverdomme. Dat is wel het laatste waar ik nu zin in heb. Normaal vind ik dat hartstikke leuk, maar nu zit het me echt niet lekker. Wat als ik weer een fout maak, net als in Rusland? Om nog niet te spreken over de belabberde samenwerking. Ze mogen me nog steeds niet. Maar ik moet ook in mijn rol blijven als het meisje die meer dan 40 mensen vermoord heeft en beter is dan iedereen. Toch?

Dilyschandler This is what you came for ~~ *zingt lelijk*

Ze krijgen eindelijk een missie! Yay! xD

In de media dit keer een tekening van Elynne zoals ik me haar voorstel. Hij klopt niet helemaal, want je kunt nooit precies tekenen wat je denkt helaas xD

Oh en mijn nieuwe hoofdstuk duurt nog wel even want binnenkort ga ik op schoolreis! Waarschijnlijk over een week weer een update.