Wreder #Netties2017

Hoofdstuk 14

Craig

'En?' vraagt Michiel aan ons. 'Die twee kunnen elkaar wel wurgen', zegt Amila alleen maar. Ik knik als bevestiging. 'Het zit mij ook niet lekker. Ik had gehoopt op een minder aangebrand type', beaamt Michiel. Hij kijkt een beetje somber. Waarschijnlijk is hij teleurgesteld. 'Heb jij je ook in die ruzie gemengd?'

'Nee, tuurlijk niet. Ik kijk wel uit.' Dan zegt hij: 'Misschien moet Catrice ook even kijken bij Elynne. Ze heeft vast een hersenschudding opgelopen door die klap van Mike.'

'Ja.' Het komt niet heel meelevend over. Michiel lijkt de enige te zijn die zich om haar bekommert. 'Dat klinkt niet heel enthousiast', zegt Amila. 'Ik kijk eerst wel even naar haar. Mijn moeder vertelde me soms wat over blauwe plekken. Ik weet niet of dat helpt.' Het komt wat stom uit haar mond, maar ze probeert duidelijk haar steentje bij te dragen. Typisch haar. Amila helpt graag iedereen, het maakt niet uit wie. Ze glimlacht even naar ons en loopt dan richting Elynne. Ze is dus geslagen door Mike. Waarschijnlijk nam hij wraak voor zijn knie. Iedereen hier weet dat je beter geen ruzie met hem kan maken. Hij kan vechten als de beste. Mike heeft Michiel een keer geslagen, waarom weet ik niet meer. Michiel was twee dagen bewusteloos en had daarna nog lang knallende koppijn.

Ik kijk naar het Barbie-gezicht van Elynne. Het lijkt erop dat zij ook nog wel even in dromenland blijft.

Amila knielt naast haar neer en onderzoekt haar gezicht. Verborgen onder de dikke laag make-up kun je duidelijk twee dikke blauwe plekken zien. Eén op haar voorhoofd en één op haar slaap.

'Hmm, misschien moet er ijs op of zo?' Amila vraagt het meer dan dat ze een conclusie trekt. 'Geen idee,' zegt Michiel, 'jij had toch verstand van blauwe plekken?'

'Valt tegen blijkbaar', antwoordt ze schaapachtig. Dan doet ze de jas van Elynne uit, trekt haar schoenen uit en stopt haar in de slaapzak. 'Zo, dit kan ik wel', zegt ze voldaan.

Een vrouw maakt sexy heupbewegingen rond een paal en knipoogt naar ons. 'Sexy wijf', hoor ik Nico zeggen. Hij zit met zijn voeten op het tafeltje en zit onderuitgezakt op de bank. Soms tikt hij een bierflesje aan met zijn schoen. Dit keer hebben zijn voeten het tafeltje helemaal voor zichzelf. Mike zit nog steeds in het hoekje. Hij heeft zijn schoenen uitgedaan en houdt de afstandsbediening stevig vast. Zijn gezicht is bleek en je ziet duidelijk dat hij last heeft van zijn knie. Het enige wat wel gewoon is aan hem, is zijn gewoonte om pornoprogramma's te kijken. Hij kijkt meestal tot 1 uur deze programma's en gaat dan slapen. Onderin het beeldscherm kan ik zien dat het nu half 11 is. De tv is minstens nog anderhalf uur voor hem. Het is eigenlijk belachelijk dat ik elke keer meekijk, maar heel veel meer is er niet te doen. Nico's vage opmerkingen tussendoor maken het nog een beetje leuk om naar te kijken. Hij gaat helemaal stuk als er gevreeën wordt. 'Bek dicht', hoor ik vanuit het hoekje van de bank. Nico stopt abrupt met lachen. Het programma gaat door. Nu Nico stil is, val ik bijna in slaap op de bank.

Ik slaap al half als een stem zegt: 'zin om een stukje te wandelen?' Het is Catrice. 'Grapje zeker', snuift Mike. 'Ik had het niet tegen jou.' Catrice kijkt naar mij. Ik knik opgewekt en ren als een klein kind achter haar aan naar de buitendeur.

'Zo, wat een enthousiasme', zegt ze als we buiten staan. 'Ja, ik ben blij dat je niet meer boos op me bent', geef ik toe. Ze glimlacht naar me en gebaart dat ik moet gaan zitten in het gras. We hebben uitzicht op de beek. Als ik zit, slaat ze een arm om me heen. Ik doe hetzelfde bij haar en geef haar een kus in haar nek. Ze woelt door mijn haar. 'Ik kan beter boos worden op haar dan op jou. Sorry dat ik zo deed', zegt ze dan. 'Is al goed. Ik had niet zo'n dom antwoord moeten geven.' Haar hoofd legt ze op mijn borst en ze giechelt als ik mijn armen om haar middel sla.

'Alles wordt anders morgen', zeg ik.

'Ja.'

'Ik wil het niet, kan ze niet gewoon oprotten of zo?' De boosheid weerklinkt in mijn stem.

'Konden we de tijd maar stop zetten. De hele avond met jou, zonder iemand anders.'

'Dat zou geweldig zijn.'

Ik begin ook met haar haar te spelen. Haar rode lokken voelen aan als touw, maar dat maakt niet uit. We lachen naar elkaar en stoeien een beetje. Het voelt fijn. Het voelt vrij. Het voelt alsof we de hele wereld aankunnen. Wat zou ik graag eindeloos in dit moment blijven ronddwalen. Alle zorgen van het dagelijks leven glijden even van me af. Ik denk even niet meer aan wat er zou gebeuren als we gepakt worden, aan wat er gebeurt als Elynne straks deel uitmaakt van onze groep. Het lijkt ineens zo ver weg. Alsof mijn zorgen blijven hangen in de hel, terwijl ik samen met Catrice in de hemel ben. Bij haar vergeet ik het verleden en denk ik niet na over de toekomst. Als ik bij haar ben, leef ik in het heden.

We zitten urenlang in het gras en kijken hoe de wind golfjes maakt in het water. Het lijkt bijna alsof het water een eigen leven heeft gekregen.

'Misschien moeten we teruggaan, het wordt koud', zegt ze plots. Ik knik als bevestiging. 'Morgenavond weer', lach ik. We geven elkaar nog snel even een kus en gaan dan weer naar binnen.

Dankjewel voor het lezen :D En een extra bedankje aan de mensen die de foutjes uit mijn boek halen en me feedback geven ^^