Żyj i pozwól umrzeć. I Joshler

Zniszcz to.

Tyler

-Josh, muszę już iść.-Chłopak delikatnie pocałował mnie w usta

-Coś nie tak?-Spytał zmartwiony. Pokręciłem głową i wtuliłem się w jego ciało.

-Odprowadzę cię.-Szepnął skubiąc płatek mojego ucha.

*

Nie chciałem iść, jednak widziałem, że Josh jest zawstydzony obecnością mamy po tym co robiliśmy, no i moi rodzice dzwonili do mnie jakieś dziesięć razy.

Josh stanął ze mną przy drzwiach. Zauważyłem, że coś jest nie tak.

Delikatnie ująłem jego dłonie.

-Co jest?- Spytałem zmartwiony.

Chłopak delikatnie położył głowę na moim ramieniu.

-Źle się czuję.-Skłamał, mimo to rozumiałem. Nie byłem zły, nie miałem powodu.

Zrezygnowany posłałem mu uśmiech i wyszedłem.

Josh

Pobiegłem po schodach do sypialni rodziców. 

-Mamo, mieliście wrócić jutro, coś się stało?-Spytałem patrząc jak rozpakowuje rzeczy z walizki.

-Córka pani Rayan dzwoniła... Mówiła, że się martwi... Urocza dziewczyna.- Otworzyłem usta, ale nie potrafiłem nic z siebie wydusić. Debby... Wiedziała...

Przytaknąłem, a mama zbliżyła się do mnie i przytuliła.

-Masz wspaniałą przyjaciółkę. -Szepnęła całując mnie w policzek.

-Tak..-Szepnąłem oddalając się.

Ruszyłem do swojego pokoju i zamknąłem się w nim.

Wredna suka...

Wściekły uderzyłem pięścią w ścianę. Moja skóra na kostkach pękła pokrywając dłoń szkarłatną cieczą.

Chwyciłem za telefon i wybrałem jej numer.

Sygnał oczekiwania sprawił, że złość we mnie wzrosła.

po chwili usłyszałem jej śmiech.

-Hej i jak noc z samobójcą?-Jej arogancja emanowała wyczuwalnie nawet przez telefon. 

-Słuchaj szmato... Tyler jest moim przyjacielem i...

-Ej, gościu! To jest dno. Zero! Jeśli dalej będziesz się z nim zadawał z nami koniec. - Zaśmiałem się i pokręciłem głową.

-Ej Debby, nie ma żadnych nas. -Prychnąłem poprawiając włosy.

-Chciałem cię tylko zaliczyć. - Dodałem, a po drugiej stronie zapadła cisza.

-Masz skończyć z Josephem, albo zniszczę go. - Zaśmiałem się.

-Nie zrobisz tego...-Szepnąłem po czym rozłączyłem się.