Kör Hayat

"Acılar"

Altı sene sonra...

Küçük yaşta annesiz ve babasız kalmak nedir bilirmisiniz?
Mihrimah küçük bir yaşta degildi ama küçük kardeşi Delal kalmıştı.
Mihrimah ona ne kadar annelik yapamaya çalışsada görmeyen gözleri yüzünden elinden şevkatten başka birşey gelemiyordu.Alışmıştı artık tam altı senedir zifiri karanlıktaydı.Tıpkı kaza yaptıkları günki gibi.Her sabah uyandığında annesi ve babasının yokluğunu hissedip haykırsada içinde yaşıyordu çünkü geri kalanları daha fazla yıkamazdı.İki sene tedaviler yapsalarda gözlerinin açılması bir mucize deniliyordu.
Her şehirdeki hastanelere gitselerde aynı şeyler tekrarlanmış sonunda abisine ikna ettirmişti artık göremeyeceğini.Kazadan sonra amcası ve yengesiyle yaşıyorlardı.Tek değişen konağa dört kişinin daha eklenmesiydi eklenmekte denilmez amcası Devrim istanbulda yaşıyordu kızları ve eşiyle ama abisinin kara haberini öğrendiginde yemin etmişti abisinin mezarında onları asla üzmeyecegini ve kendi kızlarından ayırt etmeyeceğine yemin etmişti.Amcasının kızları Havin ve Nazlı,Nazlı 17 yaşında Havin ise 20 yaşında ikiside zorda olsa liseyi bitirebilmişlerdi onlarda başörtülü.İki seneyi zorda olsa atlatabilmişlerdi ama en çok zorlanan iki kişi vardı Delal ve Mihrimahdı.Mihrimah kardeşine annelik yapmaya başlamıştı ama içi yanıyordu her geçen gün daha çok eriyordu helede çıkan hakkında kat be kat dedikodular yüzünden.Mardinin her sokağını ezbere bildiği için zorda olsa gittiği boş araziye gidiyordu annesinin ve babasının vefatından sonra ama onu giderken görenler yalan yanlış dedikodulara başlamışlardı.
Yengesi Meryem inanmasada bu dedikodulara Mihrimaha gitmemesini söylemişti Mihrimahı kızlarından ayırt etmiyordu hatta onlardan çok Mihrimaha düşkündü.Mihrimahı isteyenler hala vardı ama amcası yaşındaki adamlar kimse kör oldu diye istemiyordu tam tersine hor görüyorlardı.Abileri Deran ve Yiğite gelirsekde ikiside bacılarına adamışlardı kendilerini.Deranı ne kadar evlendirmeye çalışsalarsa ikna edememiş üstüne üstlük birbirlerine daha çok
bağlanmışlardı.Altı sene içinde Mihrimah dokunara hissederek yapıyordu her işine hatta konağın avlusuna bile merdivenlere rağmen tek başına inebiliyordu.
Daha çok içine kapanık bir kız olmuştu konuşmaz olmuştu desek tam yeridir.

Her sabah olduğu gibi gene erkende kalkmıştı Mihrimah.Yavaşcana ayaklarını tahta zeminle birleştirdiginde gelen üşümeyle irkildi.Elini yavaşcana etrafta gezidirip yatak başlığını bulmaya çalıştı eline gelen tahtayla ayağa yavaşçana kalktı genç kız.Elini ezberledigi duvar mermere dayayarak yavaş adımlarla banyo kapısına doğru ilerlemeye başladı.
Elini tahta kapıda gezdirdiginde aklına gelen anılarla göz yaşlarına hakim olamadı.Elini yüzünde gezdirip göz yaşlarını değdirdiginde agzından bir hıçkırık çıktı.Her sabah aynı şeyleri yaşıyordu kaç yıl geçsede aradan.
Soğuk duvara yaslanarak hıçkırıklarla birlikte yere yığıldı annesinin kokusu burnunda tütüyordu hemde çok.İçinden isyan edesi haykırası geliyordu ama imkansızdı,yapamazdı bunu en çok da kardeşi Delale yıkılırdı ablasının halini görünce.Elini yüzünde gezdirdi kaç senedir zifiri karanlıltan başka gördüğü hiçbirşey yoktu.Bu haline bile şükrediyordu o kazadan sağsalim çıktı diye.Ama bir yandanda keşke bende öğün ölseydim diyordu her gece uyurken.Gelen kapı gıcırdamasıyla ağlama sesi bir anda durdu çünkü abisinin geldiğini anladı.Her hafta böyle bir olayı yaşıyorlardı.Deran Ağa yerde yıkılmış olan bacısına baktı içi cız etti her geçen gün gözünde eriyordu ama elinden birşey gelemiyordu.Bacısının yanın hızlı adımlarla ilerleyip dizleri üstüne çöktü.Bacısının yüzünü avucunun içine alarak kendine doğru çekip saçlarına gömüldü.Tıpkı annesi gibi kokuyordu iç açıcı bir kokusu vardı.Zorda olsa konuşmaya çalıştı Deran Ağa.

"Şşş ağlama huçkamın(kız kardeşim)."

"Abii ben onları çok özledim!"

"Ezde delalamın(bende güzelim)."