My Husband's Kisses

Chapter One

ONE

This story is not for publishing. 

"Deal with it, sweetheart."  Why he needs to do this? Tapos na kami hindi ba? Pero bakit kailangan pa niyang balikan ang nakaraan?

"Levinn, what do you want? Ito na ang resignation letter ko pero ayaw mong tanggapin? Ano pa bang gusto mo?" 

"You. I want you, hindi pa ba malinaw sa'yo? I want your fvcking body." Don't cry Freen. You're brave. He's just provocking you. I mumbled to myself.

"We're over." Ayoko nang makipagtalo sa kanya. Matagal na kaming tapos, matagal ko nang tinapos ang lahat sa aming dalawa.

"We're not yet over sweetheart, remember? I'm your husband." He smirked.

"My husband is not a beast." 

"But you're the one who made me beast." Mabilis niyang sagot. Gusto ko nang sumuko. Bakit ngayon pa? Bakit sa dami ng pwede kong makuhang trabaho sa Montemayor Empire pa? Bakit? Ipinikit ko ang mga mata ko at pilit kong pinakalma ang sarili ko.

"I'm lusting on you, a slut like you. Hindi ko ugaling mag higanti sa mga tulad mong manloloko, pero gusto kong paglaruan ang mga walang kwentang babae na tulad mo." Slut. Hindi niya ba alam na nasasaktan din ako? Masakit na sabihan kang manloloko at walang kwenta at mas masakit na sabihan kang pokpok sa taong mahal at importante sa'yo. He even don't know my reason why I needed to break our marriage. May rason pero hindi ko pwedeng sabihin sa kanya, at pagkatapos ng ilang taon na pananahimik ko ito pa pala ang mapapala ko. 

Pinipigilan kong umiyak sa harap niya pero hindi ko kinaya, unti-unting tumulo ang luha ko. Nasasaktan ako, hindi ko alam na mas masakit pala kapag yung taong mahal mo ay itinuturing kang isang basura at walang kwenta.

"Why are you crying?" He asked na para bang sinasabi niyang hindi ka dapat umiiyak, na ginusto mo 'to at panindigan mo ang mga consequence na kahaharapin mo.

"I'm not crying." I agressively wiped my tears.

"Wala kang karapatang umiyak sa harap ko, you're the one who left me, right?" Gusto ko nang umalis sa opisina niya pero hindi ko magawa. Gusto ko nang lamunin ng lupa ngayon para hindi na marinig ang mga sinasabi niya. Gusto ko na ring mamatay. Hindi ko pinagsisihan ang ginawa kong pang-iiwan sa kanya dahil para sa ikabubuti niya iyon.

"Please...stop." I'm begging him to stop. 

"Stop? Ikaw ba? Tumigil ka ba noong hinabol kita? Did you even look at me when I'm calling your name? Hindi diba?" I remembered the time when I'm leaving him. Nagmamakaawa siya na h'wag ko siyang iwan, pero hindi ko siya pinakinggan. Hinabol niya ako hanggang sa labas. Hinabol niya rin ang sasakyang sinasakyan ko. Pero wala akong nagawa kung hindi ang umiyak lang. Gusto ko siyang balikan, pero mababaliwala ang lahat. Gusto kong tumigil ang sasakyan at bumaba at sabihing hindi ko na siya iiwan dahil mahal na mahal ko siya.

"We're not yet done, hindi ako titigil hanggat hindi ko nasisira ang buhay mo, Freen." Magagawa ba talaga niya iyon? Magagawa ba talaga niyang sirain ang sira ko nang buhay? 

"Mag reresign ako." Matigas kong sabi. Ayaw tumigil ng mga luha ko sa pagtakas mula sa mga mata ko at para bang wala siyang pakealam kung umiyak ako sa harap niya.

"You signed a contract, kakasuhan kita at makukulong ka." Banta niya. I clenched my fist. He is Levinn Vincent Montemayor, and what he wants, he gets. 

Nakita kong ngumisi siya. Nakaupo parin siya sa swivel chair niya at pinaiikot ikot ang ballpen na hawak niya sa kamay niya.

"Bakit natahimik ka? Natatakot ka? You should be afraid of me. I know you know who I am." He smirked again. A smirk like a demon has.