My Husband's Kisses

Chapter Twenty Five

TWENTY FIVE

This story is not for publishing. 

"Don't go there Aivan! There's a sniper behind that block!" Napatigil ako sa ginagawa ko nang marinig ko ang boses ni Axcel. Naglalaro na naman siguro sila ng paborito nilang laro.

"I know, I know, just look at the sniper in the rooftop. I can handle the sniper behind that block." Boses naman ni Aivan ang narinig ko. Tinapos ko lang ang ginagawa kong pag peprefare ng tanghalian namin sa lamesa at pumunta na sa sofa kung saan sila naglalaro.

I looked at them which are now playing a game named Call of Duty. That's their favorite game, to the point na hindi na nila nagagawang kumain sa tamang oras para lang makalaro niyan. Kaya nagkaroon kami ng masinsinang pag-uusap. I talked to them like a strict and terror mother, ayaw ko kasi na napapabayaan na nila ang pagkain para sa mga bagay na hindi naman nila ikaasenso. Hindi ko rin alam kung paano nila ako napapayag kanina na paglaruin sila niyan kahit banned ang video games sa kanila. Basta sabay lang nila akong hinalikan ng ilang ulit sa pisngi ko at napapayag na nila akong palaruin sila. I can't resist them lalo na't nag please pa sila at ilang ulit akong nilambing.

"Could you please assist me behind? You're so selfish bro!" I raised my eyebrow and crossed my arms to my chest while watching them. Hindi nila alam na nasa likod lang ako at tahimik silang pinapanood, habang sila naman ay prenteng nakaupo sa carpet at nakasandal sa sofa. Magkasalubong na rin ang mga kilay nila at halatang seryosong seryoso na naglalaro.

"I'm sorry, I just checked the house near the camp." Axcel said.

"There's a enemy in the bush boys." I said.

"Mom's right, hold on Kuya!" Napataas ulit ang kilay ko. Aba't hindi napansin ang boses ko?

"Ehem." Bigla naman silang napalingon sa akin.

"Kakain na tayo kaya tumayo na kayo diyan." Diretso kong sabi sa kanila at tumalikod na.

"Mom is so unpredictable." I heard Aivan said.

Marami silang nakuhang mannerism at feautures ni Levinn, lalo na sa ugali. Halos kuhang kuha nila ang ugali ni Levinn, makulit, pilyo, malambing, matalino, masunurin, at mapagmahal. Its been nine years, at kung tatanungin kung napatawad ko na si Levinn, matagal ko na siyang pinatawad. Handa na rin akong ipakilala sa kanya ang kambal kahit na may pamilya siya. Alam kong maiintindihan nina Axcel at Aivan kung sakaling malaman nilang may ibang pamilya ang Daddy nila. I raised them very well, lumaki silang matalino, palaban at may paninindigan. Pinaglalaban nila kung alam nilang tama sila dahil iyon ang itinuro ko sa kanila. Iyon ang itinatak ko sa isipan nila na kung sila ang nasa tama, ipaglaban nila ang nararapat. For now, wala pa akong balita kay Levinn. Sa Quezon City nakabase ang main office ng LCM habang sila naman ay nasa Makati. Iniiwasan kong magkasalubong ang mga kompanya namin kaya ako na ang umiiwas.

I saw their eyes widen, I cooked their favorite adobo and sinigang. Kahit paboritong pagkain namana rin nila kay Levinn. Kahit na saglit na pagtitig mo sa dalawa ay malalaman mo nang isa silang Montemayor.

My phone suddenly rang kaya agad kong sinagot iyon.

"Hello?"

"Hija!" It's dad.

"Hello Dad, how are you?" I asked. Nilagyan ko ng kanin ang plato nilang dalawa at alam ko na gustong gusto na nilang kumain dahil paborito nilang ulam ang nasa harapan nila.

"I'm fine hija, so how's the boys?" Tinignan ko ulit sila na nagsisimula nang kumain. Pareho nilang paborito ang dalawang pagkain pero mas gusto ni Axcel ang adobo habang kay Aivan naman ay sinigang.