My Husband's Kisses

Chapter Forty

FINAL CHAPTER

This story is not for publishing.

"Cardiomyopathy." Naramdaman ko ang pagtigil ng paligid ko ng sabihin sa akin ng doctor kung ano ang kalagayan ni Levinn. Natatatakot ako kung ano ang pwedeng mangyari sa kanya. Natatakot ako na baka bigla na lang siyang kunin sa amin. I'm scared to lose him. Natatakot ako na baka hindi na maranasan ng mga anak ko ang magkaroon ng ama.

"It's literally heart muscle disease. It is the measurable deterioration of the function of the myocardium for any reason. It is usually leading to heart failure that might cause sudden cardiac death of the patient." His doctor said.

Naramdaman ko ang unti-unting pagbagsak ng pamilyar na bagay mula sa mga mata ko. Tama na, ayoko na. Gusto ko naman maging masaya kami. Pero bakit ganito? Bakit sa lahat ng tao siya pa? Hindi ba pwedeng ako na lang? Ako yung maraming ginawang kasalanan sa kanya pero siya itong pinaparusahan. Ako na lang sana. Sa akin na lang sana iparanas ng Panginoon yung mga pinaparanas niya kay Levinn. Sa akin niya na lang sana ibinigay para maranasan naman ng mga anak ko ang magkaroon ng ama na tulad niya. At para maranasan na niya ang matagal na niyang hinihintay, ang magkaroon ng anak.

"May paraan naman doc, hindi ba? Mabubuhay pa siya doc." Sawa na ako sa sakit. Sawa na akong masaktan ng paulit-ulit at sawa na ako na makita siyang nahihirapan. This time, I'll do everything just to make him happy. I'll do everything na pati buhay ko ibibigay ko. Para sa kanya, at para sa mga anak ko.

"There's a lot of treatment Mrs. Montemayor, but..." Natigilan kaming pareho. Bakit ba kapag ayos na ang lahat ng bagay ay mayroon kasunod na pero? Hindi ba pwedeng magmahal ng hindi nasasaktan?

"He might die in any second." I just cry silently. I don't want them to hear my agony, my own pain. I love him so much. I love him that I would give everything I have to him. I love him for many reasons.

"Misis, maiwan ko na po kayo. For now, pwede n'yo na pong puntahan ang pasyente." Then the doctor turned his back to me and walked away. I just stand here, and cry.

"Levinn! Nakakaasar na." He gave me a back hug.

"Sorry na nga kasi. Mahal lang naman kita." I turned myself to him and put around my arms in his neck.

"Talaga? Sabi mo 'yan ah!" I smiled.

"Oo nga. Mahal na mahal kita."

Ako na lang. Ako na lang ang pahirapan n'yo 'wag na siya. Sa akin n'yo na lang iparanas ang lahat ng nararanasan niya ngayon at walang pag-aalinlangan kong tatanggapin 'yon. Basta, ipangako ninyo na mabubuhay siya kasama ang mga anak ko. Gagawin ko ang lahat. I'll do everything. I will.

I slowly walked to his room where all of them were crying. I could hear their pain, their agony. Tinignan ko siya mula sa bintana sa labas. Maraming kung anu-anong mga bagay ang nakakabit sa kanya. Marahang tumulo ang mga luha ko mula sa mata ko. Ayokong makita siyang ganito, nahihirapan.

I looked at his parents. They were both crying because their son is lying in the bed of death. Alam kong matagal nilang hindi nakita ang anak nila, at alam kong ayaw nilang makita ang anak nila sa ganitong sitwasyon. Masakit para sa isang ina na makita ang anak niyang nakahiga sa kama ng kamatayan, na walang malay at naghihirap. Masakit na makita ang taong mahal mo na nasasaktan, pero mas masakit ang malaman mo na kahit sa anong oras ay maaari na siyang mawala.

"Freen." I heard someone's voice at my back. Lumingon ako at walang pag-aalinlangan ko siyang niyakap. It's Arthur.

"Shh, don't cry. He's strong. He will not surrender to this kind of shit. He will fight." He gently caressed my back. I just cry all over again. Wala akong magawa kung hindi iiyak ang lahat ng sakit na nararamdaman ko.