My Husband's Kisses

Chapter Thirty

THIRTY

This story is not for publishing. 

Nagising ako na tulog pa rin siya, it's already six in the morning at bumaba na rin ang lagnat niya. Kailangan lang talaga niya ng pahinga para gumaling siya, marahil ay binababad niya ang sarili niya sa pag-inom ng alak o kaya naman sa mabibigat na gawain. Maliwanag na ang paligid ng ako ay lumabas at ang sinag ng araw ay tumatagos sa dahon ng mga naglalakihang puno sa paligid. Dumiretso ako sa sasakyan ko para kumuha ng pagkain na dinala ko. Nagdala ako ng mga pagkain na madaling bitbitin at hindi madaling masira. Maghahanap ako ng hotel sa bayan mamaya kapag nagising na si Levinn at nakapag-usap na kami. May kalayuan ang Bicol sa Manila at ibang iba ito sa syudad. Sana ay makahanap ako ng matutuluyan kahit na imposible iyon. Mahabang biyahe ang ginawa ko para lang makarating dito at sana ay magkaroon iyon ng saysay.

Pagkatapos kong kuhanin ang kailangan ko ay agad akong pumasok sa loob. Tahimik pa rin ang loob ng bahay at halatang hindi pa siya nagigising. Pumasok ako sa banyo at laking pasasalamat ko na maayos naman iyon, baka kasi mayroon na lang biglang sumulpot na hayop at kagatin ako. Simpleng denim short at fitted na shirt ang isinuot ko. Mas komportable kasi akong gumalaw kapag ganoon ang suot ko kesa sa dress. Nilinis ko ang mga kalat na makita ko, inayos ko ang mga gamit na naroroon at isinalansan ng ayos ang mga basyo ng alak sa kusina. Inayos ko rin ang mga kaunting gamit na naroroon at iniligpit ko rin ang mga plato at basong pinaggamitan niya. I looked around and I'm really satisfied for what I did, he should have his own maid to do his household chores. He really doesn't know the word cleaning, I remembered years ago that he doesn't want to clean our apartment and I'm getting irritated because of it. It's very simple to clean our apartment but he doesn't have any idea how to do it! I shouted at him and jailed myself in my room. Hindi ako lumabas hanggat hindi niya ginagawa ang mga pinapagawa ko sa kanya. It takes two hours bago niya nagawa ang lahat ng pinapagawa ko sa kanya. Hindi ko pa rin siya pinansin pero sadyang malakas ang appeal niya at nagawa niya akong utuin at halikan. Those days with him. Bigla akong nakarinig ng pagbukas ng pinto at napatigil ako.

"Who the hell are you?!" I suddenly froze when I heard his voice at my back. I swallowed the lump in my throat. Kinakabahan ko at the same time natatakot.

"Sino ka?! Bakit ka nasa loob ng pamamahay ko?!" He said. I closed my eyes and sigh very deep. I slowly turned myself to him and I saw how his face reacted on what he see. Nakabibinging katahimikan ang bumalot sa paligid namin, walang nagsasalita. Nakita ko ang pag-awang ng labi niya. I knew that he is shocked, that he is confused. But I couldn't see anything on his face. Hindi ko malaman kung galit ba siya.

"I-I am not dreaming last night. You're real." He said. Hindi ako kumibo, nanatili akong tahimik at nakatingin lamang sa kanya. Walang nalabas sa bibig ko na kahit anong salita, para bang nalunok ko ang dila ko nang makita ko siya.

"F-Freen.." Unti-unti siyang humakbang papalapit sa akin. Hindi niya inaalis ang pagkatitig sa mukha ko habang lumalapit siya sa akin.

Hinawakan niya ang mukha ko at sa pagdampi ng mga kamay niya sa mukha ko ay naramdaman ko na naman ang kuryenteng laging dumadaloy sa tuwing magkakadikit ang mga balat namin.

"Why are you here? Bakit ngayon ka pa nagpakita?" His voice suddenly broke. I saw tears fell down from his eyes.

"Ang tagal Freen, bakit ngayon mo lang ako nagawang puntahan? Hanapin? Bakit?" Naramdaman ko ang pagbaba ng mga kamay niya sa balikat ako. His eyes were full of emotion, full of sadness and full of love.

"Naghintay ako Freen. Hinintay kita na bumalik sa bahay natin pero lumipas ang isang araw, dalawa, hanggang sa ilang buwan. Walang bumalik na ikaw, naghintay ako sa...wala." Napayuko siya sa sakit na nararamdaman at dinadala niya. Namanhid ang buong katawan ko sa mga sinasabi niya, at naramdaman ko na lang ang pagtulo ng luha ko. Hinintay pala niya akong bumalik, para saan? Para saktan lang ako ulit? Bakit pa ako babalik kung alam ko namang masasaktan lang ako. Unti unting bumaba ang mga kamay niya sa kamay ko.