Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Το θέαμα.

Το κουδούνι του σπιτιού χτυπούσε χωρίς σταματημό και οι χτύποι στην πόρτα ήταν δυνατοί και επαναλαμβανόμενοι. Άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά για να επιβεβαιώσω αν οι ήχοι προέρχονταν από κάποιο όνειρο που ή έβλεπα ή αν όντως κάποιος αποφάσιζε να μου καταστρέψει το πρωινό μου ξύπνημα.

Σηκώθηκα με βαριά καρδιά από τον καναπέ για να ανοίξω την πόρτα. Τα βήματα μου ήταν αργά και βαριά. Έτριψα τα μάτια μου για να ανοίξουν  και να δεχτούν με λιγότερο πόνο από το φως που θα εισερχόταν από την τώρα πια ανοιχτή πόρτα.

"Ίθαν;" αναφώνησα σοκαρισμένη που τον έβλεπα μπροστά μου.

"Δεν απαντούσες στις κλήσεις και τα μηνύματα μου και ανησύχησα." απάντησε καθώς ξεφυσούσε ανακουφισμένος.

"Ούτε εσύ απαντούσες χθες το βράδυ αλλά δεν φάνηκε να νοιάστηκες πως θα αντιδρούσα εγώ." Σκούπισα τα δάκρυα που έκαναν την εμφάνιση τους στα μάτια μου και έπειτα του έκανα νόημα να μπει μέσα στο σπίτι. "Οι δικοί μου λείπουν."

Εκείνος δέχτηκε και σιωπηλά  επεξεργάστηκε την εμφάνιση μου.

"Γιατί έγινε όλο αυτό χθες Ίθαν;" τον ρώτησα χωρίς περιμένω ούτε λεπτό.

Δεν απάντησε απλά συνέχιζε να με κοιτάει επίμονα χωρίς να προδίδει κάποιο συναίσθημα ή κάποια σκέψη η έκφραση του.
Τον πλησίασα αργά και διστακτικά για να ακουμπήσω τη πρόσωπο του, αλλά ο ίδιος απομακρύνθηκε. Ξεροκατάπια αγχωμένοι απο το τι θα μπορούσε να είχε μάθει.

"Απλά ήρθα να δω αν είσαι εντάξει. Πρέπει να φύγω." Είπε και γύρισε την πλάτη του σε εμένα.

"Ίθαν γύρνα πίσω." Σχεδόν του ούρλιαξα πιάνοντας τον από το μανίκι του πουκαμίσου του. "Δεν σε αφήνω αν δεν μου εξηγήσεις."

"Τελειώσε Ελβίρα." είπε τραβώντας το χέρι του απότομα. "Δεν έχουμε μέλλον, δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Δεν το καταλαβαίνεις; Πάντα υπάρχουν εμπόδια. Πάντα θα είναι έτσι." Έκανε μία μικρή παύση και μετά συνέχισε με δυσκολία. "Όλα αυτά τα προβλήματα έχουν αλλοιώσει αυτά που νιώθω, αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα."

Τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν, το στομάχι μου πονούσε και ένιωθα ότι ήθελε να κάνω εμετό.
Αποκλείεται τα συναισθήματα του να έφυγαν έτσι, τόσο απλά. Δεν είχα τι να του απαντήσω. Παρέμεινα σιωπηλή να τον κοιτάω χαμένη.

"Καλή συνέχεια στην ζωή σου Ελβίρα." Είπε φιλώντας με στο κούτελο. Έκλεισα τα μάτια μου δέχοντας το φιλί του με μεγάλη ευγνωμοσύνη. Μετά από λίγο άκουσα τον ήχο της πόρτας που άνοιγε αργά και αμέσως μετά ακολούθησε ο ήχος της πόρτας που έκλεινε με δύναμη.

Άνοιξα τα μάτια μου μόνο για να αντικρίσω ένα κενό δωμάτιο. Ο Ίθαν δεν βρισκόταν πια εδώ, στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία και ο μόνος ήχος ερχόταν από έξω, ήταν ο ήχος από τη αμάξι του Ίθαν.

Πήρα τα κλειδιά του δικού μου αυτοκινήτου από το ράφι και βγήκα στο πάρκινγκ του σπιτιού. Μπήκα στο αμάξι, έβαλα μπρος στη μηχανή και βγήκα στον δρόμο με γρήγορη ταχύτητα ψάχνοντας για το αμάξι του Ίθαν. Βγήκα στον κεντρικό συνεχίζοντας να προχωράω με την ίδια μεγάλη ταχύτητα.

Δύο αυτοκίνητα μπροστά από το δικό μου, ήταν το αυτοκίνητο του Ίθαν. Αποφάσισα να τον ακολουθήσω, να δω που θα πήγαινε. Η κατεύθυνση η οποία είχε πάρει δεν κατευθυνόταν σπίτι του, πιθανότατα πήγαινε στο σχολείο. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα έστριψε. Έκανα το ίδιο, αφήνοντας μία απόσταση μεταξύ μας, για να μην με καταλάβαινε.

Μετά από μισή ώρα διαδρομής, φτάσαμε λίγα στενά μακρυά από το Κολλέγιο. Τον είδα να μπαίνει στο πάρκινγκ, έτσι πάρκαρα λίγα μέτρα μακρυά από αυτό. Βγήκα και με τα πόδια περπάτησα μέχρι την είσοδο του Κολλεγίου. Είδα το αμάξι του παρκαρισμένο στη θέση όπου βρισκόταν πάντα.

Το παράθυρο του γραφείου του ήταν ανοιχτό, το ίδιο και οι κουρτίνες. Τον είδα να περιφέρεται μέσα στο γραφείου του ανήσυχος και μιλούσε σε κάποιον που πρέπει να καθόταν στον καναπέ. Μία άλλη φιγούρα εμφανίστηκε, μία γυναικεία φιγούρα. Τον πλησίασε και του χάιδεψε τον ώμο παρηγορητικά. Τον αγκάλιασε και κοίταξε το παράθυρο. Το βλέμμα της έπεσε πάνω μου. Ήταν ξανθιά, με γαλανά μάτια και σαρκώδη χείλη. Αρκετά ελκυστική θα έλεγα αν δεν τον είχε στην αγκαλιά της. Εκείνη απομακρύνθηκε ελαφρά, τον κοίταξε στα μάτια λέγοντας του κάτι και έπειτα πλησίασε τα χείλη της στα δικά του. Εκείνος δέχτηκε την κίνηση της χωρίς δισταγμό και την φίλησε απαλά και γλυκά.

Έσφιξα τις γροθιές μου και τρέχοντας έφυγα από το πάρκινγκ προσπαθώντας να φύγω μακρυά από το θέαμα του Ίθαν με κάποια άλλη.

Μπήκα στο αμάξι κλαίγοντας όσο δεν είχα ξανα κλάψει ποτέ μου. Άρχισα να χτυπάω το τιμόνι με όση δύναμη είχα, χτυπώντας την κόρνα κάνοντας τους περαστικούς να κοιτάνε το αμάξι με απορία.

Βγήκα πάλι στον κεντρικό δρόμο κατευθυνόμενη στο σπίτι. Μπήκα στο πάρκινγκ βρίσκοντας το αμάξι του πατέρα μου εκεί, ακριβώς δίπλα από το αμάξι της μητέρας μου. Πάρκαρα και εγώ δίπλα στα δικά τους. Βγήκα από το αμάξι αφήνοντας τα κλειδιά και μπήκα στο σπίτι βρίσκοντας τους στο καναπέ να συζητάνε ήρεμοι.

"Ελβίρα, τι έγινε; Γιατί κλαις;" είπε η μητέρα μου καθώς σηκωνόταν από τον καναπέ ταραγμένη.

"Μπαμπά, θέλω να έρθω στην Αμερική." Ανακοίνωσα σκουπίζοντας τα δάκρυα μου, αφήνοντας και τους δύο άφωνους.