Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Δέκα το πρωί

Φόρεσα απλά και άνετα ρούχα αφού η ώρα ήταν δέκα παρά το πρωί. Ένα απλό ψιλοκάβαλο τζιν, μία αμάνικη μαύρη μπλούζα και μαύρα αθλητικά παπούτσια. Είχα βαφτεί εξίσου απλά, μία λεπτή γραμμή eye-liner, μάσκαρα και ανοιχτό ροζ χρώμα στα χείλη. Μέσα στην τσάντα πήρα το νεσεσέρ με το μακιγιάζ, μαντιλάκια και έμενε να προσθέσω κινητό και πορτοφόλι. 

Φόρεσα μία λεπτή γκρι ζακέτα και βγήκα από το το διαμέρισμα μου βιαστικά. Κλείδωσα με εξίσου μεγάλη ταχύτητα και κάλεσα το ασανσέρ. Ήταν δέκα ακριβώς την ώρα που η πόρτα του ασανσέρ άνοιγε. Μέσα σε αυτό βρισκόταν η Έλεν η οποία με κοιτούσε έκπληκτη. Μπήκα μέσα χωρίς να πω κουβέντα και πάτησα το κουμπί για το ισόγειο.

"Για που το έβαλες πρωί πρωί; Σε εσένα ερχόμουν."  με ρώτησε κοιτάζοντας με εξεταστικά. 

"Θα βγω μία βόλτα, τίποτα το ιδιαίτερο." της απάντησα αμήχανα.

"Μήπως θες να έρθω μαζί σου, να μιλήσουμε, να πάμε για καμία σοκολάτα;" φαίνεται να είχε ξυπνήσει με αρκετά κέφια αφού οι κινήσεις της ήταν μες την τσαχπινιά και χαρά.

"Μήπως να το κανονίσουμε για αύριο, έχω κάποια μικροσχεδιάκια σήμερα. Θα σου τα εξηγήσω αναλυτικά αύριο." η πόρτα του ανελκυστήρα άνοιξε και βγήκαμε και οι δύο με όμοιες κινήσεις. 

Ο Έρικ βρισκόταν στην ρεσεψιόν φορώντας το κλασικό κοντομάνικο μπλουζάκι του σε γκρι χρώμα και ένα τζιν παντελόνι. Και εκείνος είχε συνδυάσει τα ρούχα του με μαύρα αθλητικά παπούτσια είχε φορέσει το πανέμορφο χαμόγελο του που με έκανε και εμένα να του χαμογελάσω αυθόρμητα.

"Μικροσχεδιάκια είπες;" η Έλεν με κοίταξε χαμογελώντας πονηρά "Καλά να περάσεις και θα τα πούμε αύριο φιλενάδα. Πρόσεχε μόνο." γύρισε την πλάτη της προς τον Έρικ, μου έκλεισε το μάτι και μπήκε πάλι μέσα στο ασανσέρ.

"Καλημέρα mia bella." Ο Έρικ με πλησίασε, με έπιασε από τη μέση και με συνόδευσε στην έξοδο του ουρανοξύστη. Ανεβήκαμε στη μηχανή του και ξεκινήσαμε την διαδρομή για το σπίτι του. "Ευτυχώς που ντύθηκες απλά, δεν θα άντεχα να σε έβλεπα με τακούνια και τουαλέτες στις δέκα το πρωί." 

"Για τέτοια κοπέλα με έχεις;" τον ρώτησα όταν κατέβηκα από τη μηχανή του. 

"Είσαι απρόβλεπτη, δεν σε έχω ψυχολογήσει ακόμη καλά. Αλλά θα το καταφέρω." γέλασε ελαφρά καθώς με παρατηρούσε για άλλη μία φορά με μεγάλο ενδιαφέρον. 

"Και έτσι σκοπεύω να παραμείνω κύριε Κάρντι." χαμογέλασα πονηρά και εκείνος κάγχασε περιμένοντας να νιώσω αμήχανα.