Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Το γράμμα

"Δεν με κολακεύει βρε Έλεν. Κοίτα πόσο έξω είναι το στήθος. Θέλω να είμαι σεμνή στο γάμο μου τουλάχιστον." Γκρίνιαξα και μπήκα πάλι στο δοκιμαστήριο για να βγάλω το νυφικό που δοκίμαζα.

"Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι όντως παντρεύεσαι." παραδέχτηκε και έκατσε σε μία κόκκινη πολυθρόνα που είχε το μαγαζί. "Για την ακρίβεια δεν περίμενα ότι θα παντρευόσουν και ποτέ. Δεν μου φαινόσουν για τέτοιος χαρακτήρας. Ξέρεις, του γάμου και των παιδιών."

"Μη." Τη διέκοψα και βγήκα από το δοκιμαστήριο φορώντας ένα άλλο νυφικό που ήταν λιγότερο αποκαλυπτικό. "Δεν πρόκειται να χαλάσω την σιλουέτα μου για να βγάλω μερικά μυξιάρικα. Την ιδέα του γάμου την δέχομαι, με ένα άτομο που νοιάζομαι. Την ιδέα των παιδιών, όχι τόσο." Πήγα στον καθρέφτη και έκανα μία γκριμάτσα.

"Όλα είναι πανέμορφα πάνω σου." είπε αλλάζοντας θέμα η Έλεν και σηκώθηκε. "Βέβαια η δική μου γνώμη δεν νομίζω να σου είναι αρκετή." Χαμογέλασε πονηρά και την κοίταξα με μισάνοιχτα μάτια.

"Τι έκανες Έλεν;" την ρώτησα την ώρα που άνοιγε η πόρτα του μαγαζιού.

"Βγάλε το τώρα. Αυτό το φόρεμα δεν είναι για εσένα γλυκιά μου." είπε η Ρεβέκκα αφήνοντας τις τσάντες της στην κοπέλα του μαγαζιού. "Ένα κρύο τσάι αν έχετε." Ζήτησε ευγενικά και γύρισε προς το μέρος μου. "Θες κάτι πιο στενό. Αυτές τις καμπύλες πρέπει να τις αναδεικνύει ακόμα και μία νύφη."

Έμεινα να την κοιτάω με ανοιχτό στόμα και έβγαλα ένα ουρλιαχτό έκπληξης τρέχοντας στην αγκαλιά της, σφίγγοντας την στην αγκαλιά μου περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

"Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες, έχουν γίνει τόσα πολλά." Έμεινα στην αγκαλιά της για λίγα λεπτά και μετά την κοίταξα με ένα μεγάλο χαμόγελο που έφτανε από το ένα μου αυτί στο άλλο.

"Ας δούμε το επόμενο." Είπε και έκατσε δίπλα στην Έλεν. "Σε ευχαριστώ που με ειδοποιήσεις για το που θα βρίσκεστε και σε ευχαριστώ που ήσουν δίπλα της όσο δεν μπορούσα εγώ." Έκαναν χειραψία και στην συνέχεια άνοιξαν συζήτηση για τις ασχολίες της κάθε μιας και τα γενικότερα ενδιαφέροντα τους, όσο εγώ έδινα μάχη μέσα στο δοκιμαστήριο με το στενό νυφικό μου.

"Ακόμα;" φώναξε ανυπόμονα η Ρεβέκκα.

"Σαν να μην πέρασε μία μέρα ξεκινάς τις γκρίνιες." Σχολίασα και βγήκα απο το μικρό δωματιάκι.

"Νομίζω θα κλάψω." Είπε βάζοντας τα χέρια της μπροστά στο στόμα της.

"Τόσο χάλια;" γούρλωσα τα μάτια και σχεδόν πανικόβλητη πήγα στον μεγάλο καθρέφτη του μαγαζιού.