Μαθήματα Αυτοσυγκράτησης

Αξιολύπητος

Το τακούνι της μαύρης μπότας μου βυθιζόταν στο πράσινο χορτάρι του νεκροταφείου. Με το κατάφερνα να ακολουθήσω την ορδή των ανθρώπων που υπήρχε μπροστά μου. Η Έλεν βρισκόταν δίπλα μου καθόλη την διάρκεια της κηδείας.

Για μία τόσο στενάχωρη μέρα ο καιρός ήταν εντελώς αντιφατικός. Ο ήλιος ήταν τόσο δυνατός που ένιωθες το δέρμα σου να καίγεται. Μέσα στα μαύρα μου ρούχα ήμουν ιδρωμένη πράγμα που δυσκόλευε ακόμα περισσότερο τις αντοχές μου.

Κατέβαζαν το φέρετρο μέσα στην γη και μπορούσα να ακούσω τους λυγμούς και το μοιρολόι της συζύγου λίγα μέτρα δίπλα μου εμένα. Ένα αεράκι φύσηξε και ο ουρανός σκοτείνιαζε όλο και περισσότερο. Τα σύννεφα όμως δεν άργησαν να φύγουν.

Ένιωθα κενή, μουδιασμένη. Θα έλεγα ότι ήμουν αναίσθητη. Σίγουρα ήμουν αναίσθητη. Ήμουν από τα ελάχιστα άτομα που δεν έριξαν ούτε ένα δάκρυ για τον νεκρό.

Στεκόμουν όρθια και κοίταζα το κλειστό φέρετρο επίμονα. Η οικογένεια ζήτησε να μην το αφήσουν ανοιχτό σε καμία από της διαδικασίες της κηδείας. Η αλλοίωση του προσώπου ήταν τόσο μεγάλη που όποια επιχείρηση διόρθωσης του δεν θα το έκανε πρέπων θέαμα για κανένα.

Ο Έρικ δίπλα μου ήταν σφιγμένος. Ούτε εκείνος έκλαψε. Ούτε καν βούρκωσε. Τον παρακολουθούσα καθ' όλη τη διάρκεια της τελετής. Όταν έβγαλε λόγο η σύζυγος για να αποχαιρετήσει τον άντρα της εκείνος απλά κοίταζε το φέρετρο με κενό βλέμμα, ακριβώς όπως εγώ. Κανείς από τους δύο δεν είχε αποδεχτεί την κατάσταση. 

Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν η δραματική σκηνή του νοσοκομείου. Ο πανικός, τα κλάματα.

Το πτώμα.

Ο Έρικ είχε παρκάρει το αμάξι πιο ατσούμπαλα και από τις επιδόσεις που θα είχε ένα δεκάχρονο. Βγήκαμε τρέχοντας κατευθυνόμενοι στα επείγοντα. Ρωτήσαμε μία νοσοκόμα που βρισκόταν στην είσοδο και μας έδωσε οδηγίες για το πως θα φτάναμε στο σημείο του κτηρίου που θέλαμε.

Τρέχαμε μέσα στου διαδρόμους πανικόβλητοι, περιμένοντας το ασανσέρ με ανυπομονησία. Όταν φτάσαμε στον όροφο που μας είχε πει η νοσοκόμα ο Έρικ έφυγε πρώτος ενώ η Έλεν και εγώ ακολουθήσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε να τρέξουμε. Η Έλεν κρατούσε το χέρι μου σφιχτά προσπαθώντας να με κάνει να ησυχάσω. Δυστυχώς η προσπάθεια της δεν είχε αποτέλεσμα.

"Που είναι;" φώναξα μέσα στις κοφτές ανάσες μου.

"Πρέπει να είναι αμέσως μετά την στροφή." Είπε ο Έρικ κάνοντας μας νόημα να τον ακολουθήσουμε.